Η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ έχει πλούσιο "παρελθόν" σε αντεργατικά μέτρα, ενώ έχει επιδείξει φοβερή προσαρμοστικότητα στο να καθυστερεί ή να επιταχύνει αντεργατικές αποφάσεις της, ανάλογα με τις κάθε φορά γενικότερες ανάγκες που αναλαμβάνει να προωθεί η κυβερνητική πολιτική.

Η προσπάθειά της για "διευθέτηση του χρόνου εργασίας" χρονολογείται από τον Απρίλη του '97. Τότε με ανακοίνωσή της προς το προσωπικό, κοινοποιούσε την απόφασή της για ανατροπή του 8ωρου και της πενθήμερης εργασίας. Συγκεκριμένα, ότι οι εργαζόμενοι στο τμήμα ψυχρής έλασης θα εργάζονται τέσσερις μέρες τη βδομάδα από 10 ώρες ημερησίως και οι εργαζόμενοι στην παραγωγή σιδήρου τρεις μέρες τη βδομάδα από 12 ώρες ημερησίως!

Οι εργαζόμενοι και πάλι αντέδρασαν δυναμικά, παρά τις απειλές για διαθεσιμότητες και απολύσεις. Η επιχείρηση υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση και σε νέα ανακοίνωσή της το Σεπτέμβρη του '97 αναφέρει: "Ανακοινώνουμε ότι λόγω μη αποδοχής από το προσωπικό του εργοστασίου των ωρών εργασίας που συζητήθηκαν, η εταιρία θα αναμείνει τα αποτελέσματα του κοινωνικού διαλόγου"!

Η υπεράσπιση του 8ωρου ή η αποδοχή των σχεδίων της επιχείρησης ήταν το βασικό θέμα που αναδείχτηκε και στις εκλογές που έγιναν στο επιχειρησιακό σωματείο το Σεπτέμβρη του 1997 και όπου τελικά οι εργαζόμενοι ανέδειξαν σε πρώτη δύναμη την "Αγωνιστική Ενωτική Κίνηση για την Υπεράσπιση του 8ωρου".Πριν από την προσπάθεια για αλλαγή ωραρίων και παράλληλα με αυτή, η εταιρία έχει εξαπολύσει μια ευθεία επίθεση σε όλα τα εργασιακά δικαιώματα. Τον Απρίλη του 1996, προφασιζόμενη οικονομική αδυναμία, είχε και πάλι κλείσει το τμήμα των ηλεκτρικών κλιβάνων. Μέσα σε λίγους μήνες εκβιαστικά απόλυσε "οικειοθελώς" 500 εργαζόμενους και το προσωπικό από 850 μειώθηκε στα 360 άτομα. Μετά από μήνες επαναλειτούργησε τους ηλεκτρικούς κλιβάνους, προσλαμβάνοντας εκ νέου εργαζόμενους που είχε απολύσει, με μικρότερους μισθούς και λιγότερα δικαιώματα.

Ταυτόχρονα, όλη αυτή την περίοδο οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να εργάζονται μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες. Υποχρεώνονται σε ανεξέλεγκτες υπερωρίες και η εργασία εντατικοποιείται σε τέτοιο βαθμό, που ο κίνδυνος για την ασφάλεια εργαζομένων και εγκαταστάσεων να είναι άμεσος. Είναι χαρακτηριστικό ότι η παραγωγή του εργοστασίου κινείται στα ίδια όρια με αυτά που υπήρχαν πριν τις απολύσεις. Οι ειδικότητες στην πράξη δεν εφαρμόζονται, ενώ προσλαμβάνονται εργαζόμενοι με 6μηνες συμβάσεις στη λογική του δουλεμπορίου. Εδώ και τρία χρόνια δεν έχει δοθεί η παραμικρή αύξηση στους εργαζόμενους, αντίθετα, η επιχείρηση προχώρησε σε περικοπές στους μισθούς και τα μεροκάματα, παραβιάζοντας διμερείς συμφωνίες και συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται με την προσφυγή της επιχείρησης κατά διαστήματα σε διαθεσιμότητες εργαζομένων.

Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ