Το τελευταίο τραγούδι

Πρωί! Το πρώτο μήνυμα: τ' ορνίθι, νάτο! λάλησε. / Κι απ' τις καρδιές ροδίνισε το φως. Η νύχτα πάει. / Σαν πέπλο αχνό το σύννεφο στους ουρανούς εκύλησε/ μαύρο και πίσω ολόχαρη η αυγούλα ροδοσκάει...

Του ήλιου το φως δε φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα. / Μα θα φανεί. Αδέρφια μου, το ρόδισμα θα δούμε/ μόνο της αυγής, που ξέφυγε από τα νέφη τα μουντά. / Μονάχα αυγή. Του ήλιου το φως εμείς δε θα χαρούμε.

Ακου... Μακρυά αντιλάλησε το πρωινό εγερτήριο, / σα σάλπισμα που απ' την καρδιά της γης μας λες χουμάει, / και σε καλεί στο πάλαιμα σε μέγα θυσιαστήριο. / Και να η ζωή, και μέσα σου κόσμους τρανούς ξυπνάει.

Ξυπνάει ο νους, ξυπνάει η καρδιά κι όλα μαζί μου ξύπνησαν, / κι αλαφρωμένα κι άγρια μεσ' στη φωτιά χυθήκαν, / και της ζωής το νόημα με μιας εκεί κοινώνησαν. / Τ' ώριο κρασί, το αψύ κρασί, στερνή βολά γευτήκαν, σαν άτια που τους χείμαρρους του αίματος μυρίσανε/ κι άγρια και πολεμόχαρα ορθοπηδούν στη βιά των.

Ετσι οι καρδιές φτερώθηκαν και κατά μπρος χυμήσανε/ μ' άγρια κραυγή, τραχιά κραυγή ενάντια των θανάτων. Αγρια κραυγή σα βόγγημα του σίφουνα η κραυγή μας/ έσυρε τη μακρόσυρτη φωτιά της και στη γη μας.

Αδέρφια, μπρος να σύρουμε τρανό χορό πασίχαρο, / που πρώτες - πρώτες χόρεψαν οι κόρες του Ζαλόγγου, κι αν πέρασε τόσος καιρός, ν' ακούω το βήμα τους θαρρώ/ στ' αγέρα τα στενάγματα, στο βόγγημα του λόγγου. / Διάπλατα, νιότη, τίναξε φτερά και σήκωσέ μας, / τέτοιοι ουρανοί, βαθιοί ουρανοί, δεν είδαμε ποτέ μας.

Ω τώρα πια δεν είμαστε οι ανήμποροι κι αδύναμοι/ κι ούτε ένα σφίξιμο κανείς δε νιώθει στην καρδιά του. Γυρτός κανείς, δειλός κανείς, μονάχα ψηλομέτωποι, αγέρωχοι ανοίγουμε τα κάστρα του θανάτου.

Κι έτσι σεμνοί κι αγέρωχοι με μια καρδιά και δύναμη/ τα κάστρα του γκρεμίσαμε και σαν αητοί περνάμε. / Κι αφού στη φλόγα λυώσαμε κι όλοι μας σβήσαν οι καϋμοί, / να, με τον ίδιο θάνατο, το θάνατο πατάμε.