Θα κλείσουμε την περιδιάβασή μας στην εμπνευσμένη από το Πάσχα ποίηση, με ποιήματα των Σ. Μαρτζώκη, Ιασ. Δεπούντη, Χ. Βαΐου, Ν. Καρούζου και της Κ. Δημουλά.

ΜΑΡΤΖΩΚΗΣ Σ.: «Ο σταυρός»

«Παράτησα τα ουράνια

και ντύθηκα την ύλη

κ' αισθάνθηκα στα χείλη

τη δίψα του φιλιού

---

Αισθάνθηκα στα σπλάχνα

του στεναγμού τη φλέβα,

κ' είπα σεμνά στην Εύα

τραγούδια τ' ουρανού.

---

"Ανέβα, ανέβα, ανέβα",

μου φώναζαν τα ύψη,

κ' εγώ μέσα στη θλίψη

ζητούσα να κρυφτώ.

---

"Ανέβα, ανέβα, ανέβα",

μου φώναξαν τ' αστέρια,

κι άνοιξα ευθύς τα χέρια

στη γη να σταυρωθώ».

***

ΔΕΠΟΥΝΤΗΣ ΙΑΣ.: «Ποτέ πριν...»

«Ποτέ πρίν δεν ακούστηκαν οι θείες καμπάνες να χτυπούν

γι' αυτούς που λείπουν.

Ποτέ πριν δεν άναψαν οι γιορτινές λαμπάδες της Λαμπρής,

γι' αυτούς που για πάντα λείπουν.

Ποτέ πριν, σαν απόψε, δεν κατεπόθη ο θάνατος εις νείκος,

γι' αυτούς που λείπουν, αποδημητές, στη χώρα του πολέμου!

---

Ποτέ πριν!.. Αυτοί την αρμονία δίνουν στις καμπάνες.

Ανάβουν τις λαμπάδες της Λαμπρής. Νικούν το θάνατο

με την αιωνιότητά τους!

---

Κάθονται στο τραπέζι του δείπνου μας, θλιμμένοι,

σαν ανάμνηση από τόσα χώματα πλημμυρισμένα.

Ωραίοι σαν το θαύμα του Ευαγγελίου.

Σα μια κραυγή χαράς

Χριστός Ανέστη!

---

Κι αυτές οι θείες καμπάνες

είναι τα λόγια τους.

Κι αυτές οι κόκκινες λαμπάδες

είναι το βλέμμα τους.

Κι αυτή η λεπτή κλωστή στα δάχτυλά τους

είναι η ζωή μας. Ολοι, νεκροί και ζωντανοί,

γύρω στο γιορτινό τραπέζι της Λαμπρής. Στην

κεφαλή του τραπεζιού

ο

Αναστάς Χριστός!»

***

ΒΑΪΟΥ Χ.: «Ορθρου ξεκίνημα»

«Ορθρος βαθύς, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,

φέρτε τα μύρα να γιορτάσουν πάλ' οι δρόμοι.

Ρήμαξαν όλα, και καρδιά και νους και πόθοι

ένας δεν είναι - πλήθος είναι που εσταυρώθη.

---

Μας παίδεψαν, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,

σχήματα κι άπονοι αριθμοί κι άδικοι νόμοι.

Φωτιά την πότισαν τη γη κ' αίμα του ανθρώπου,

σταυροί και μνήματα η σοδειά του κάθε τόπου.

---

Πάμε, λοιπόν, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,

φέρτε τα μύρα, φέρτε την αγάπη! - ακόμη

μένει μια πίστη που βαθιά μας δε δουλώθη.

Ενας δεν είναι - πλήθος είναι που εσταυρώθη».

***

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: «Ασμα μικρό»

«Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.

Είχε συνάξει λίγα φύλλα

ένα κλαδί γεμάτο φως

είχε πονέσει.

Και τώρα χάθηκε...

Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος

αγγίζει νέους ουρανούς

η προσευχή του μάχη.

Εαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο».

***

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ: «Γραμματείς και πρεσβύτεροι αιώνες»

«Ιδού η μικροτάτη Παρασκευή πάλι

σε βαφή Μεγάλης βουτηγμένη.

---

Μέτωπο αιμάτινο σου πλέκουν τ' ακανθώδη

έθιμα

και επί τον ιματισμόν σου έβαλαν κλήρο

η νηστεία ο Μπαχ τα βαρελότα και η μέθοδος

να φτάνει με καρφιά στα άκρα του ο πόνος.

---

Τι κι αν εσχίσθη το καταπέτασμα των χαμομηλιών

τι κι αν χρωμάτων στρατιαί εξεπλήττοντο

---

σταύρωσον σταύρωσον αλαλάζουν

τα κρεοπωλεία οι ψησταριές κι οι φούρνοι.

---

Δε μ' άκουσες.

Αφησες ανύμφευτη την κόμη της Μαγδαληνής

και σπατάλησες το σπάνιο Νυμφίο άρωμά σου

για να κάνεις τεστ αληθείας στην αγάπη, στον πλησίον.

Σου φώναζα να τους αφήσεις όπως είναι

---

όπως τους παραλάβαμε από την υπαρξιακή παράδοση

όπως περιγράφτηκαν από στόμα σε στόμα

από πικρό ποτήριον σε πικρότερο. Δε γλίτωσε

σταυρώθηκε όποιος διανοήθηκε να τους επαληθεύσει.

---

Προσκυνώ το οικείον προσφιλές μου σφάλμα σου.

Εν συντριβή περιστρέφω τη σούβλα

αδημονώντας σε αμνέ μας».