Μετά τις εκλογές του Απρίλη του 1999, προειδοποιούσαν την Πέμπτη οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς", πιθανότατα θα τεθεί ξανά το "δίλημμα" που απασχολεί από το τέλος του 1995 την Αγκυρα.

Με τους "κοσμικούς" πολιτικούς όχι μόνο ανίκανους να δώσουν "αίσθημα ενότητας και κοινού σκοπού", όπως νωρίτερα εφέτος σημείωνε ο "Εκόνομιστ", αλλά να βγαίνουν - και μάλιστα οι πιο φιλόδοξοι εξ αυτών κεντροδεξιοί - εκτός μάχης λόγω σκανδάλων (πρώτα η Τσιλέρ, τώρα ο Γιλμάζ) το σκηνικό στις επερχόμενες εκλογές μοιάζει προκαθορισμένο: οι ισλαμιστές του κόμματος της Αρετής θα είναι πρώτοι, και μάλιστα με πιθανότητες κατάκτησης απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας (!). Σε τέτοια περίπτωση, ο Πρόεδρος Ντεμιρέλ δε θα είναι σε θέση μέσω κάποιας "εκτροπής" (ή έστω "εκτροπούλας") να παρακάμψει τους ισλαμιστές, όπως έκανε πριν δύο βδομάδες, δίνοντας στο τέταρτο μεγαλύτερο κόμμα της Βουλής, το Δημοκρατικό της Αριστεράς, και τον ηγέτη του, τον Μπουλέντ Ετσεβίτ, την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Κι αν παν έτσι τα πράγματα, οι στρατηγοί θα "αναγκαστούν" να παρέμβουν, πιο ανοιχτά από ποτέ...

Είναι μάλλον ιστορική ειρωνεία ότι σε αυτές ακριβώς τις εκλογές με τις "ανησυχητικές" προδιαγραφές καλείται να οδηγήσει τη χώρα ένας παλαίμαχος πολιτικός που αναδείχτηκε από το κόμμα του Ατατούρκ, το σοσιαλδημοκρατικό, ως "ήρωας" της εισβολής στην Κύπρο...

Στην ουσία, το "δίλημμα" της τουρκικής πολιτικής - ισλαμική ή δυτικοστραφής γεωστρατηγική προοπτική - είναι ασφαλώς λυμένο. Πλην όμως, επανατίθεται, πιεστικότερα ακόμη και από τα πραγματικά προβλήματα: την εξαθλίωση των χαμηλότερων τάξεων, το Κουρδικό που χειρίζεται σαν να ήταν "στον αυτόματο" η διπλωματική ελίτ, την καταβυθιζόμενη οικονομία...

Μπ. Γ.