Είναι γνωστό το συνεχές, τροφοδοτούμενο κι υποδαυλισμένο αδιέξοδο των ελληνο - τουρκικών σχέσεων. Είναι επίσης λίγο-πολύ γνωστός ο ρόλος των ισχυρών ιμπεριαλιστικών μιλιταριστικών δυνάμεων, ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΕΕ. Το ατέρμονο όσο κι επικίνδυνο αυτό κορδόνι των αντιφατικών λόγων και πράξεων, υποχρεώνει το κίνημα ειρήνης να καθορίσει για πολλοστή φορά τη βασική του θέση. Δύο είναι οι πλευρές που η επιλογή τους προσδιορίζει την άποψη του ειρηνιστικού κινήματος και χαρακτηρίζει κάθε κοινωνικό και πολιτικό παράγοντα. Η μία είναι αυτός καθεαυτός ο ρόλος των ηγεσιών Ελλάδας και Τουρκίας. Η άλλη είναι ο ρόλος των ισχυρών δυτικο-συμμαχικών δυνάμεων στην περιοχή. Κάθε πλευρά έχει μια σχετική βαρύτητα ανάλογη προς τον χαρακτήρα κάθε συγκεκριμένου προβλήματος. Ομως η αναμφισβήτητη αλληλοδιαπλοκή τους καθιστά υποχρεωτική την απάντηση στην ερώτηση: Ποια είναι η κύρια πλευρά στην αλληλοτροφοδοτούμενη, υποδαυλιζόμενη και συντηρούμενη ελληνο-τουρκική ένταση; Ποια είναι, δηλαδή, η κύρια δύναμη που έχει συμφέρον να τη συντηρεί;

Στην καίρια αυτή ερώτηση υπάρχουν απαντήσεις ανάλογες με εξίσου βασικές ερωτήσεις που πηγάζουν από αυτήν. Αραγε θα μπορούσε το πολιτικο - στρατιωτικό σύμπλεγμα εξουσίας της Τουρκίας να ασκήσει σοβινιστική επεκτατική πολιτική απειλών σε βάρος της Ελλάδας χωρίς τη στήριξη κι έως την παρόρμηση από τις προαναφερόμενες ισχυρές δυνάμεις, δηλαδή την άλλη πλευρά; Η απάντηση είναιόχι. Θα υποχρεωνόταν, τουλάχιστον, να μειώσει δραστικά την αλαζονική της πολιτική και να συρθεί στο τραπέζι των διαβουλεύσεων και της συνεννόησης. Τούμπαλιν η ερώτηση προς την ελληνική πλευρά: Θα μπορούσε η Αθήνα να προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα δραστικής μείωσης της ανασφάλειας στα ανατολικά της σύνορα με ταυτόχρονη έντονη προσπάθεια διαλόγου και προσεγγίσεων με την Αγκυρα εάν δε διαφεντευόταν η διπλωματική και αμυντική της πολιτική από τα προ-αναφερόμενα ξένα ισχυρά οικονομικά και μιλιταριστικά κέντρα; Η απάντηση είναι ναι. Θα εξοστρακιζόταν από τη λογική της κάθε ίχνος ανήμπορου εθνικισμού κι εκκολαπτόμενου ενδοτισμού. Ακόμη κι αν δεν εύρισκε την παραμικρή ανταπόκριση από την Αγκυρα, θα άνοιγε διαύλους επικοινωνίας με την τουρκική κοινή γνώμη και με ορισμένες τουλάχιστον πολιτικές της δυνάμεις. Επιπλέον θα αύξαινε το επίπεδο αναγνώρισής της ως βασικής δύναμης ειρήνη στα Βαλκάνια, στον ευρύτερο χώρο της εύφλεκτης περιοχής και στη διεθνή κοινή γνώμη. Το ζήτημα αυτό είναι καίριας σημασίας. Στην Τουρκία διατηρείται ένα ανελεύθερο καθεστώς διώξεων. Το καθεστώς αυτό προστατεύεται από ένα σύμπλεγμα εξουσίας με επικυρίαρχη δύναμη τους στρατοκράτες.

Οσο όμως σκληρό κι αν είναι αυτό, δε θα μπορούσε να κρατηθεί χωρίς την αποφασιστική στήριξη των ισχυρών ιμπεριαλιστικών μιλιταριστικών δυνάμεων της Δυτικής Συμμαχίας. Η αποδέσμευση, επομένως, από τον εναγκαλισμό αυτών των δυνάμεων είναι βασική προϋπόθεση για την άσκηση μιας ανεξάρτητης εσωτερικής κι εξωτερικής πολιτικής. Αυτό, ακριβώς είναι το σημείο αλήθειας που στη διαπλοκή των δύο πλευρών, ελληνο-τουρκικές σχέσεις από τη μια και δυτικο-συμμαχικός παρεμβατισμός από την άλλη, καθιστά τον παρεμβατισμό ως την κύρια πλευρά της συντηρούμενης και τροφοδοτούμενης ελληνο-τουρκικής έντασης. Το κίνημα ειρήνης δεν υποβαθμίζει κάθε θετική προσπάθεια εντός του υπαρκτού πλαισίου. Ομως υποστηρίζει ότι η απαλλαγή από τον ιμπεριαλιστικό δυτικο-συμμαχικό έλεγχο είναι προϋπόθεση για τη δημιουργία και την αύξηση της επικοινωνίας μεταξύ των Ελλήνων και των Τούρκων σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Η καλλιέργεια μιας συνεχώς αυξανόμενης επικοινωνίας μεταξύ των δύο λαών στη βάση της φιλίας, της συνεργασίας και της διεθνούς αλληλεγγύης, είναι ο μόνος δρόμος οριστικής επίλυσης του προβλήματος της ελληνο-τουρκικής διένεξης. Οσο η Ελλάδα κι η Τουρκία θα μένουν εγκλωβισμένες στα ισχυρά δυτικοσυμμαχικά συμφέροντα, όσο θα προσπαθούν να επηρεάσουν αυτά τα συμφέροντα προς τη δική της η κάθε πλευρά κι εναντίον της άλλης, το πρόβλημά τους θα παρατείνεται και θα οξύνεται εις βάρος τους με άγνωστα αποτελέσματα. Αυτή τη στιγμή κι δύο χώρες είναι υποχείρια μιας ξένης ιμπεριαλιστικής πολιτικής με δύο σκέλη. Το ένα είναι η συνεχής τους αιμορραγία στο βωμό της διεθνούς μιλιταριστικής οικονομίας των όπλων. Το άλλο είναι η υποταγή τους στα στρατηγικά συμφέροντα της διεθνούς ολιγαρχίας. Επομένως, η ταυτόχρονη απαλλαγή τους από αυτά τα δεσμά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου γι' αυτές.