Χρονιά του ΕΥΡΩ χαρακτηρίζεται το 1999, καθώς από σήμερα το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα κάνει την επίσημη εμφάνισή του στις διεθνείς χρηματαγορές διεκδικώντας μια κορυφαία θέση στον κατάλογο των ισχυρών νομισμάτων, με τη φιλοδοξία να ανταγωνιστεί το αμερικανικό δολάριο και το γιαπωνέζικο γιέν.

Το κοινό νόμισμα είναι στις προτεραιότητες της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας, σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει το κεφάλαιο ενιαίους όρους κίνησης, για να έχει λιγότερους κινδύνους στη μετακίνησή του, μεγαλύτερη ευκινησία και μικρότερο κόστος στις συναλλαγές. Η λειτουργία του απαιτεί ενιαία νομισματική πολιτική και ενιαίο κέντρο ελέγχου, που ασκεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ετσι αντικειμενικά αφαιρούνται οι δυνατότητες να ασκηθεί μια διαφορετική νομισματική πολιτική στα ξεχωριστά κράτη - μέλη. Ωστόσο, η προοπτική του ΕΥΡΩ δεν είναι εξασφαλισμένη, αλλά ανεξάρτητα από αυτό, κερδισμένες θα είναι οι πολυεθνικές και χαμένοι, η εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Η ΟΝΕ δεν μπορεί να προωθηθεί με μια άλλη διαχείριση. Εξάλλου οι στόχοι της ονομαστικής σύγκλισης των οικονομιών (επιτόκια, πληθωρισμός, ελλείμματα, δημόσιο χρέος) δεν είναι τυχαίοι. Σύμφωνα με εκτιμήσεις πολλών αναλυτών, η προσπάθεια να τηρηθούν "οι όροι σύγκλισης", θα οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των κρατών - μελών και κυρίως τις ταξικές αντιθέσεις στο εσωτερικό των χωρών. Φυσικά, η νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα παίρνει υπόψη τις ανάγκες των ισχυρών οικονομιών της Ενωσης, με πιθανό αποτέλεσμα να οξύνονται τα προβλήματα στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, στο βαθμό που αποκλίνουν οι ανάγκες των οικονομιών τους, σε συγκεκριμένη συγκυρία, όπως η κρίση.

Η ΟΝΕ δεν είναι για το λαό εθνικός στόχος. Είναι στόχος της πλουτοκρατίας και των κόμματων της. Η διατήρηση της ονομαστικής σύγκλισης και το Σύμφωνο Σταθερότητας προμηνύουν νέα, πιο βαριά δεσμά, για τους λαούς. Αποτελούν το άλλοθι της κυβέρνησης για θυσίες διάρκειας, πότε με στόχο να μπούμε στην ΟΝΕ ή και για να μη βγούμε - αύριο - από την ΟΝΕ.