"Είναι ζωγράφοι - πολύ λίγοι - που λένε την αλήθεια, κι άλλοι - οι πολλοί- που λένε ψέματα. Αυτή τη ζωγραφική αλήθεια, άδικα θα έψαχνε ένας ζωγράφος να τη βρει. Η την έχει από πριν ή τίποτα. Το κακό είναι πως δύσκολα ξεχωρίζει ο κόσμος ποιος ζωγράφος είναι αληθινός. Τέτοιος, και μάλιστα ξεχωριστός, είναι ο Κώστας Παπατριανταφυλλόπουλος". Αυτά σημειώνει οΓιώργος Μαυροϊδης στον κατάλογο, με αφορμή την έκθεση έργων του ζωγράφου και μαθητή του Κ. Παπατριανταφυλλόπουλου. Μία έκθεση που εγκαινιάστηκε πριν λίγες μέρες και θα φιλοξενηθεί μέχρι τις 8 Μάρτη στην γκαλερί "Ιρις" (Αντήνορος 12).

"Με το μάτι του Κ. Παπατριανταφυλλόπουλου αποκαλύπτεται η αλήθεια της φύσης, μια αλήθεια που για άλλους ζωγράφους θα ήταν περιφρονητέα. Μα ακριβώς αυτό στην τέχνη είναι το σπουδαίο" αναφέρει ο Αλέκος Φασιανός."Η ζωγραφική πρέπει να φτάνει σ' ένα απόλυτο σημείο. Εκεί που δεν μπορεί τίποτα να προστεθεί ή να αφαιρεθεί, όπως σε μία ζυγαριά που ισορροπεί βάζοντας το ακριβές αντίβαρο. Είναι πολλοί ζωγράφοι που παραγεμίζουν τον πίνακά τους με όλα τα αντικείμενα της φύσης, χωρίς όμως να την αποδίδουν ποτέ και άλλοι που "σουρεαλίζουν" δικαιολογώντας έτσι την ύπαρξή τους. Ο Κ. Παπατριανταφυλλόπουλος όμως δείχνει αυτό που πρέπει να βλέπουμε όπως είναι, χωρίς περιττά λόγια και πινελιές χωρίς νόημα".

Με αφορμή τα έργα του καλλιτέχνη, ο Ευγένιος Ματθιόπουλος σημειώνει: "Ενας βερμπαλισμός ακατάληπτων λίγο - πολύ όρων και εννοιών, προσφέρεται καθημερινά στην προσπάθεια να αναπληρωθεί το εικαστικό έλλειμμα των έργων με δηλώσεις επί του περιεχομένου. Η έκκεντρη και πληθωρική αυτή τεχνοκριτική απαξιώνει γενικότερα κάθε συζήτηση για την τέχνη, καθιστώντας τη μια ύποπτη, για τις προθέσεις της, φλυαρία. Η δεσποτεία αυτού του είδους του λόγου έχει σε τέτοιο βαθμό κυριαρχήσει, ώστε κατά κάποιο τρόπο προαναγγέλλει πλέον τη ζωγραφική. Στις περισσότερες εκθέσεις δεν είναι ο λόγος των θεωρητικών που έρχεται να σχολιάσει την τέχνη, αλλά οι καλλιτέχνες που έρχονται να εικονογραφήσουν εκ των υστέρων όσα δηλώνονται ως καλλιτεχνικές θεωρίες. Δε ζούμε, όπως διαδίδεται, στην εποχή της εικόνας, αλλά ξαναζούμε στην εποχή του εικονογραφημένου λόγου".

"(...) Με ποιον τρόπο μπορούμε να ενθαρρύνουμε τους λίγους αυτούς "αιρετικούς" που συνεχίζουν την παράδοση της ζωγραφικής; Ισως με το να κρατηθούμε κοντά στην αλήθεια τους. Να δηλώσουμε την αλληλεγγύη μας στη μοναξιά τους. (...) η ζωγραφική μορφοποιείται όχι υλικά αλλά πνευματικά, μέσα από τη διαλεκτική των σχημάτων και των χρωματικών σχέσεων και τόνων και το τίμημα όσων δεν αναμετρηθούν με την άπειρη στα ενδεχόμενά της και απρόβλεπτη αυτή περιπέτεια, είναι να βολευτούν στη δουλεία του περιεχομένου και να καταλήξουν εκ του ασφαλούς στη μηδαμινότητα της μορφής".