Η "Αντίστιξη των άστρων" του Χρήστου Τουμανίδη αποτελεί σύνθεση "μουσικών ήχων" ουράνιας, χοϊκής αρμονίας. Ενας συνδυασμός ρεαλιστικών και υπερρεαλιστικών τόνων, μας υποχρεώνει ν' απορρίψουμε μεταφυσικές φαντασιώσεις, για να δούμε την υπόσταση της Γης και των άστρων. "Με την ψυχή ψηλά" ο Χρήστος Τουμανίδης, απομυθοποιώντας τη Σελήνη σ' ένα μονόστιχο ποίημά του, λέει: "Τι λαμπερό μηδενικό φεγγάρι απόψε".

Ο ποιητής αγαπά το φως, χωρίς να θεοποιεί την πηγή του. Αφήνει τη σκέψη του να γνωρίσει τ' άστρα μέσα απ' την παράσταση, που αντλεί απ' το γενέθλιο άστρο του. Βρίσκεται εδώ, αλλά και παντού, διαβαίνοντας στον άπειρο χώρο, αναρίθμητα "έτη φωτός σ' ένα σταχτοδοχείο". Η "μυθολογία της στιγμής" είναι ποικιλόμορφα ποιητική. Σ' αυτή τη λυρική στόχαση καθρεφτίζεται η αλήθεια των άστρων, στα οποία ο ποιητής υποκλίνεται: "Λυγίζω μπρος στα θαύματά σου ουρανέ! " Ετσι, "ό,τι απομένει δεν είναι παρά/ η ποίηση του μέλλοντός μας". Η ποίηση του Χρήστου Τουμανίδη διαφυλάττει τα τοπία, "τους θρύλους των νερών", την αγάπη για τους μεγάλους ποιητές και ζωγράφους, τον πόνο για το φίλο και συνάδελφό του, που "έφυγε" πρόωρα, αφήνοντας "δικόγραφα που ποτέ δε θα επιδοθούν", "Μια μισοτελειωμένη ζωγραφιά" και "δύο κόρες". Κι ενώ ο Πήγασος καλπάζει προς τη μεριά του μέλλοντος, "το μέλλον έρχεται διαρκώς/ από τα παιδικά μας χρόνια (... ) Το μέλλον φωτογραφήθηκε κάποτε/ μαζί με πρόσωπα και τοπία (... ) Από κει αντηχούν οι καμπάνες του Πάσχα". Από κει αναβρύζει και το δάκρυ του ποιητή για το παιδί που χάθηκε, μα η ευαισθησία του μένει, όπως το φως των άστρων, όταν αυτά παύουν να υπάρχουν. Το θάμπος που διαρκεί για όλους, πέρα απ' την πηγή του, "μόλις που ξεχωρίζει/ η μορφή/ μιας έφιππης ελπίδας". (εκδ. ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ).

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ