Ποιες είναι οι κατευθύνσεις για την αναδιάρθρωση της κοινωνικής πολιτικής; Απαντώντας σ' αυτό το ερώτημα, η Μαρία Λαμπρινού, μέλος της διοίκησης της ΟΓΕ, τόνισε ότι βασική κατεύθυνση είναι η συρρίκνωση του δημόσιου χαρακτήρα τής μέχρι σήμερα ισχύουσας κοινωνικής πολιτικής, μέσω της μείωσης των κρατικών δαπανών και της χορήγησης τμημάτων της είτε απ' ευθείας στον ιδιωτικό τομέα, είτε στις μη κερδοσκοπικές και εθελοντικές οργανώσεις, που κι εκεί θα δρουν πάλι ιδιώτες. Ετσι - παρατήρησε - ανοίγονται νέες αγορές για επενδύσεις των κεφαλαιούχων και διευκολύνονται στο ξεπέρασμα της υπάρχουσας οικονομικής κρίσης.

Για την υλοποίηση αυτής της βασικής κατεύθυνσης, λένε ότι πρέπει η κοινωνική πολιτική να μην περιορίζεται στη χορήγηση επιδομάτων και γενικά στις δημόσιες κοινωνικές "παροχές", γιατί αυτά κάνουν τα άτομα παθητικούς δέκτες και διατηρούν τις "αρνητικές καταστάσεις". Η "διά βίου κατάρτιση" απευθύνεται κύρια στους νέους, αλλά και στις γυναίκες, που έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας, αλλά και ελλιπή ειδίκευση.

Προωθούν την πολιτική της "ατομικής ευθύνης". Σ' αυτό περιλαμβάνεται και το ιδεολόγημα των "ίσων ευκαιριών", που κατά κόρον προπαγανδίζεται στις γυναίκες και τα μειονεκτούντα άτομα, ότι, δηλαδή, το κράτος δίνει τάχα "ευκαιρίες" και οι πολίτες είναι υπεύθυνοι να τις αξιοποιήσουν.

Προωθούν την "κοινωνική αλληλεγγύη, τη φιλανθρωπία και τον εθελοντισμό". Ομως, η αλληλεγγύη έχει κοινωνικό περιεχόμενο διαφορετικό απ' αυτό που θέλουν σήμερα να της δώσουν. Είναι η συμπαράσταση, η συνεισφορά μεταξύ τμημάτων των εργαζομένων, παίρνει σάρκα και οστά μέσα από συλλόγους και σωματεία, απεργιακές επιτροπές και όργανα του λαϊκού κινήματος και όχι του θεσμοθετημένου επιδοτούμενου εθελοντισμού. Εχουμε την εμφάνιση του "επαγγελματικού εθελοντισμού". Δηλαδή οι άνεργοι (κυρίως απευθύνονται στη νεολαία και στις γυναίκες, που έχουν μεγάλα ποσοστά ανεργίας) θα εργάζονται σε τομείς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών μέσα από συμμετοχή σε διάφορους φορείς φαινομενικά μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που θα αμείβονται ελάχιστα με ένα βοήθημα, γιατί υποτίθεται ότι προσφέρουν κοινωνικό έργο και θα έχουν ηθικές και όχι υλικές αμοιβές, χωρίς εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα (ημερήσιος χρόνος εργασίας, μισθός, επιδόματα, άδειες, δώρα κλπ.). Αντί για ελάχιστη αμοιβή, μπορεί να έχουν ασφαλιστική κάλυψη για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή και τα δύο ή ένα κοινωνικό βοήθημα, αντί για σύνταξη. Μέσω του εθελοντισμού επίσης, μπορεί να εξασφαλίζονται "μόρια", "βαθμοί" που θα χρησιμοποιούν ως απόδειξη επαγγελματικής εμπειρίας και ως πλεονέκτημα έναντι άλλων ανέργων για την αναζήτηση θέσεων εργασίας.

Ετσι, προβάλλουν δυνατότητες άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, απονομής "κοινωνικής δικαιοσύνης" (ουσιαστικά, μεγαλώνουν τις κοινωνικές ανισότητες), ενώ επιδιώκουν τη δημιουργία κινήματος εθελοντισμού, που αντικειμενικά θα λειτουργεί αντιπαραθετικά στο λαϊκό διεκδικητικό κίνημα, εμποδίζεται η ανάπτυξη της λαϊκής πάλης και αμβλύνεται η ταξική συνείδηση, αφού μια μερίδα εργαζομένων, οι εθελοντές, θα απέχουν ή θα αντιτάσσονται στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Θα εμφανίζεται, επίσης, μειωμένη η ανεργία, αφού στους ανέργους δε θα υπολογίζονται είτε οι καταρτιζόμενοι είτε οι εθελοντές. Εμφανίζεται ακόμα ότι υπάρχει κρατική προστασία, μέσω της "σύγχρονης" κοινωνικής πολιτικής. Αυτό το στόχο εξυπηρετούν οι επιχορηγήσεις με μικροδάνεια ατόμων ή ομάδων, διατηρώντας μια υποτυπώδη απασχόληση, που ορισμένες φορές φθάνει να μην κερδίζει ο εργαζόμενος ούτε "τα προς το ζην".

Εμείς διεκδικούμε ένα δημόσιο σύστημα κοινωνικής πολιτικής με δωρεάν αναβαθμισμένες σύγχρονες υπηρεσίες για όλο το λαό και όχι μόνο για τους εξαθλιωμένους. Αυτή όμως η πολιτική δεν μπορεί αντικειμενικά να συμβαδίσει με τους όρους σύγκλισης, που θέτει η ΟΝΕ, διότι από τη φύση της απαιτεί μεγάλο οικονομικό κόστος...