Σ' ένα χωριό της Αργιθέας, στ' Αγραφα, ήταν ένα μεγάλο δέντρο, μια φτελιά, πολύ μεγάλο όμως, το πιο μεγάλο του κόσμου. Μέσα στον κορμό του είχε σαράντα σκαλοπάτια και κατέβαιναν, μέσα στη γης, που πάγαιναν; στον Κάτω Κόσμο θαλα πάγαιναν.

Εκεί μέσα λοιπόν, ζούσε ένα θεριό. Ολο το χρόνο λούφαζε εκεί, ήσυχο, τσιμουδιά. Αλλά, τη Λαμπρή ξύπναγε και, πάνω που έτρωγαν κι έπιναν ο κόσμος και τραγούδαγαν και χόρευαν, χρραπ! έβγαινε το θεριό κι άρπαζε τον πρώτο χορευτή, τον καλύτερο μέσα στο χωριό, γιατί ήθελε να 'ναι ζωηρός να του πάρει τη ζωή, έτσι τρεφόταν το θεριό. Παλικάρι ήταν ο πρώτος; κοπέλα ήταν; δεν το 'νοιαζε, τ' άρπαζε.

Δεν μπορούσαν οι ανθρώποι να γιορτάσουν πασχαλιά.

Μια χρονιά, λέει ένας γέρος: "Αει πια, νισάφι με τούτο το θεριό. Εφέτος θα κάνουμε τι θα κάνουμε, να φάει εμένα, να το γελάσουμε... Εγώ τα 'φαγα τα ψωμιά μου, ας γλυτώσουν τουλάχιστον οι νέοι". Οι συγχωριανοί του δεν το 'θελαν, "να ζήσεις τόσα χρόνια και να πας έτσι;", αλλά ο γέρος τίποτα. "Εγώ θα πεθάνω που θα πεθάνω", λέει "οι νέοι να ζήσουν".

Τέλος πάντων, ήρθε η Ανάσταση, ξημέρωσε η Λαμπρή, στήσανε τα φαγιά, το χορό, μπαίνει πρώτος ο γέρος. Μπαίνει πρώτος και δεν αφήνει κανέναν άλλον. Αλλά ο γέρος, γέρος ήταν και κουράστηκε. Και το θεριό δεν έλεγε να 'ρθει. Σερνόταν πια ο γέρος, του κόντυνε η ανάσα, παρέδωσε! Τον βάστηξαν οι άλλοι, και την ίδια στιγμή, εδέησε και εφάνηκε το θεριό, τον είδε να σέρνει το χορό και τον άρπαξε!

Από τότε το θεριό δεν ξαναφάνηκε στο χωριό... Πάει. Και όλοι αποφάσισαν, άλλη φορά να μην ξαναστήσουν το χορό και το γλέντι τους ανήμερα τη Λαμπρή οπού θυσιάστηκε, ας πούμε, ο γέρος, αλλά να χαίρονται τη δεύτερη μέρα. Κι αυτό κάνουν ως τα σήμερα.

(Από τις λαϊκές παραδόσεις που έχει συγκεντρώσει η Ζωή Βαλάση).