Οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης και της Αμερικής έδωσαν τότε απλόχερη βοήθεια στα γερμανικά μονοπώλια για την ανάπτυξη της στρατιωτικο-οικονομικής βάσης της χιτλερικής Γερμανίας. Ηταν αδύνατο να αποκτήσει τέτοια δύναμη η Βέρμαχτ από 105 χιλιάδες άνδρες σε 3.775.000, αν δεν έπαιρνε από τις ΗΠΑ και την Αγγλία δάνεια.

Για την επίτευξη των κατακτητικών σχεδίων επιδίωξε ο φίρερ των Γερμανών φασιστών Α. Χίτλερ να συσπειρώσει γύρω του τις πιο αντιδραστικές μιλιταριστικές δυνάμεις. Το 1936 υπογράφτηκε το "αντικομμουνιστικό σύμφωνο", - συγκρότησης στρατιωτικο-πολιτικού συνασπισμού Γερμανίας, Ιταλίας και Ιαπωνίας. Υστερα απ' αυτό άρχισαν να ξεσπούν εστίες πολέμου στην Ευρώπη και στην Ασία με τάση παγκόσμιας σύρραξης.

Σ' αυτό σημαντικά συντέλεσε η πολιτική ανοχής προς τον επιδρομέα, που τήρησαν οι τότε κυβερνήσεις της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, με επιστέγασμα τη συνωμοσία του Μονάχου με την υπογραφή στις 29.9.1938 από Γερμανία, Ιταλία, Αγγλία και Γαλλία συμφωνίας με την οποία η Τσεχοσλοβακία διαμελίστηκε και σύντομα καταλήφθηκε ολοκληρωτικά από τη Γερμανία. Η μοναδική χώρα που εφάρμοσε σταθερά πολιτική ειρήνης ήταν η Σοβιετική Ενωση, η οποία πρότεινε τη δημιουργία συστήματος συλλογικής ασφάλειας, ικανής να σταματήσει τη φασιστική επιδρομή και μάλιστα δήλωσε να βοηθήσει στρατιωτικά την Τσεχοσλοβακία, όμως η αντιδραστική τσεχοσλοβακική κυβέρνηση του Μπένες απέρριψε τη βοήθεια της Σοβιετικής Ενωσης και συνθηκολόγησε με τους επιδρομείς και γρήγορα κατακτήθηκε.

Η υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου ανάμεσα σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, σήμαινε στην πράξη τη δημιουργία ενιαίου αντισοβιετικού συνασπισμού των ιμπεριαλιστικών κρατών. Ολες οι προσπάθειες της ΕΣΣΔ αντιμετώπιζαν την επίμονη αντίθεση των Δυτικών πολιτικών "οπαδών του Μονάχου", που απέβλεπαν να στρέψουν τον Χίτλερ ενάντια στην ΕΣΣΔ. Ακριβώς ο αντισοβιετισμός ήταν η κινητήρια δύναμη και όχι η κατοχύρωση της ειρήνης που έσπρωχνε τους ηγετικούς κύκλους της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ στην υποστήριξη του γερμανικού φασισμού.

Η πολιτική των Δυτικών εκδηλώθηκε καθαρά στις διαπραγματεύσεις της Μόσχας το 1939 όταν αρνήθηκαν να δεχτούν το σύστημα συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη που πρότεινε η σοβιετική κυβέρνηση. Και το σπουδαίο είναι ότι η κυβέρνηση της Αγγλίας άρχισε μυστικές επαφές με χιτλερικούς, ώστε να πετύχει συμφωνία για το μοίρασμα του κόσμου σε βάρος της ΕΣΣΔ. Η πολιτική της "μη επέμβασης" και της ενθάρρυνσης του επιδρομέα επέτρεψε στο γερμανικό φασισμό να καταλάβει στρατηγικές θέσεις, άνοιξε το δρόμο στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μπρος σε μια τέτοια περίπλοκη κατάσταση, στη σοβιετική κυβέρνηση μπήκε το καθήκον να μην επιτρέψει τη διεθνή απομόνωση της ΕΣΣΔ, τη δημιουργία ενιαίου αντισοβιετικού μετώπου. Απ' αυτές τις θέσεις, η ΕΣΣΔ δέχτηκε τις επανειλημμένες προτάσεις της Γερμανίας να κλείσει μαζί της σύμφωνο μη επίθεσης. Το σύμφωνο αυτό υπογράφτηκε στις 23.8.1939 για 10 χρόνια. Ηταν ένα υποχρεωτικό - και όπως έδειξε η ζωή - οξυδερκές βήμα.

Αργότερα (και ιδιαίτερα μετά την καταστροφή της Σοβιετικής Ενωσης) Δυτικοί πληρωμένοι κονδυλοφόροι, επιχειρώντας να άρουν την ευθύνη από τις δυτικές δυνάμεις για την ώθηση της Γερμανίας στον πόλεμο, κατηγόρησαν την ΕΣΣΔ για το σύμφωνο μη επίθεσης που υπέγραψε με τη Γερμανία. Ολα τα γεγονότα που προηγήθηκαν μαζί και το Σύμφωνο του Μονάχου αποσιωπούνται, κρύβουν την αλήθεια. Η σοβιετική κυβέρνηση υπέγραψε το σύμφωνο με τη Γερμανία μόνο αφού εξαντλήθηκαν όλες οι δυνατότητες δημιουργίας συστήματος συλλογικής ασφάλειας, ικανής να σταματήσει τη φασιστική επίθεση. Το σύμφωνο αυτό κατάφερε χτύπημα στα αντισοβιετικά σχέδια των δυτικών δυνάμεων: Διασπάστηκε ο ενιαίος αντισοβιετικός συνασπισμός των ιμπεριαλιστικών χωρών, που είχε δημιουργηθεί στη βάση της Συμφωνίας του Μονάχου. Η ΕΣΣΔ προσωρινά απομάκρυνε τότε την άμεση πολεμική απειλή, χρησιμοποιώντας έξυπνα την περίοδο αυτή για την εδραίωση της άμυνάς της.

Η αντισοβιετική πολιτική των Δυτικών συνέχισε να κυριαρχεί στις ενέργειές τους και τότε, όταν ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε γεγονός. Και αυτό φάνηκε από τη στάση τους απέναντι στην Πολωνία, την οποία άφησαν να την καταστρέψουν οι χιτλερικοί, παρόλο που οι Αγγλογάλλοι είχαν υπεροχή στο δυτικό μέτωπο ενάντια στη Γερμανία, ενώ είχαν υποσχεθεί βοήθεια στην περίπτωση επίθεσης της Γερμανίας. Θυσίασαν συνειδητά την Πολωνία, έτσι που ο χιτλερικός στρατός να φτάσει στα σύνορα της ΕΣΣΔ. Η Πολωνία, όπως και η Τσεχοσλοβακία, έγινε θύμα της πολιτικής ενθάρρυνσης της φασιστικής επίθεσης ενάντια στη Σοβιετική Ενωση.

Συνέχιση της συναλλαγής του Μονάχου υπήρξε η περίοδος Σεπτέμβρη 1939 έως τον Απρίλη 1940, που οι ένοπλες δυνάμεις της Αγγλο - Γαλλίας δεν έκαναν κανενός είδους επιχειρήσεις. Οι στρατοί τους έμειναν άπραγοι. Οι κυρίαρχοι κύκλοι προσπαθούσαν να συμφωνήσουν με τη Γερμανία ενάντια στην ΕΣΣΔ. Υπέθεταν ότι με την προώθηση των γερμανικών στρατευμάτων στα σύνορα της Σοβιετικής Ενωσης θα επιτευχθεί ο στρατηγικός σκοπός - να συντρίψουν τη χώρα των Σοβιέτ με τη βοήθεια της χιτλερικής Γερμανίας.

Ομως τα γεγονότα, παρά τα όνειρα των Δυτικών πήραν άλλη κατεύθυνση. Η Γερμανία, πριν καταφέρει το χτύπημα ενάντια στην ΕΣΣΔ, προτίμησε τους πιο αδύνατους αντιπάλους, Γαλλία και Αγγλία. Ο Χίτλερ ρίχτηκε ενάντια σε κείνους που σε μεγάλο βαθμό συντέλεσαν στη δημιουργία της, σ' αυτούς που επιδίωξαν να ανοίξουν στον Χίτλερ τις πύλες για εκστρατεία προς την Ανατολή.