Σ' αυτό το πλαίσιο, στις 6 Οκτώβρη του 1915, στο Λοκάρνο της Ελβετίας άρχισε μια ακόμη διεθνής διάσκεψη. Στο Λοκάρνο επιτεύχθηκε συνεννόηση και μονογραφήθηκαν το κοινό σύμφωνο εγγυήσεων ανάμεσα στη Γερμανία, στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Αγγλία και στην Ιταλία (το λεγόμενο σύμφωνο εγγυήσεων του Ρήνου), τα σύμφωνα διαιτησίας Γαλλίας - Γερμανίας, Γερμανίας - Βελγίου, Γερμανίας - Πολωνίας και Γερμανίας - Τσεχοσλοβακίας, καθώς και τα σύμφωνα εγγυήσεων Γαλλίας - Πολωνίας και Γαλλίας - Τσεχοσλοβακίας.
Ο αστικός Τύπος της εποχής πανηγύρισε για τα Σύμφωνα του Λοκάρνο, παρουσιάζοντάς τα ως... «κατάργηση του πολέμου». Στην πραγματικότητα τα Σύμφωνα του Λοκάρνο οδηγούσαν όχι στην ειρήνη, αλλά στο βάθεμα των εσωτερικών ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Ηταν ένα σοβαρό χτύπημα για το σύστημα των ευρωπαϊκών συμμαχιών, που είχε δημιουργήσει η Γαλλία μετά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Πιο κερδισμένος από το Λοκάρνο βγήκε ο γερμανικός ιμπεριαλισμός. Νομιμοποιήθηκε η θέση της Γερμανίας στις διεθνείς σχέσεις σαν μεγάλου κράτους και άνοιξε νόμιμο δρόμο για να επεκταθεί προς τα ανατολικά.
Κύριο ρόλο στη διάσκεψη του Λοκάρνο έπαιξαν οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές. «Χωρίς την αγγλική επιρροή που εκδηλώθηκε με τον πιο έντονο τρόπο, δε θα υπήρχε Λοκάρνο», έγραφε στο ημερολόγιό του ο Αγγλος πρεσβευτής στο Βερολίνο, ντ' Αμπερνόν.
Η ικανοποίηση των αμερικανικών και αγγλικών ιθυνόντων κύκλων βασιζόταν στο ότι, σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, το Λοκάρνο θα δέσμευε τη Γερμανία με ορισμένες υποχρεώσεις απέναντι στα δυτικά κράτη και ταυτόχρονα θα εξασφάλιζε τους όρους για τη χρησιμοποίησή της εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Το ότι η Γερμανία θα γινόταν δεκτή στην Κοινωνία των Εθνών, θεωρούνταν από τους οργανωτές του Λοκάρνο, ανταμοιβή, για την ένταξή της στο αντισοβιετικό μέτωπο.
Επιμέλεια: Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ