Η συζητούμενη εισαγωγή του μαθήματος (;) της "αθλητικής αγωγής" στα σχολεία μας, ως αντίδοτο στη σημειούμενη, μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους, βία, χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή των μαθητών στις διάφορες οργανωμένες, φυσικές και έντεχνες, παιγνιώδεις, γυμναστικές και αγωνιστικές δραστηριότητες και προς τη σωστή φιλοσοφική και ιδεολογική τους κατεύθυνση (που δεν μπορεί να είναι αυτή του "επαγγελματοποιημένου αθλητισμού" και του "εμπορευματοποιημένου αγωνιστικού του θεάματος"...), μοιάζει με νόμισμα χωρίς αντίκρισμα.

Και αυτό, γιατί από όσα μπορώ να ξέρω (πάνω από 40 χρόνια στην Εκπαίδευση και 50 στο γενικότερο χώρο της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού), μα και όσο γίνεται πιο συνοπτικά:

"Για να προκύψει αγωγή (σωματική, ψυχική, πνευματική), ως αποτέλεσμα σκόπιμης και επιθυμητής επίδρασης σωματικών, ψυχικών ή πνευματικών ερεθισμάτων, θα πρέπει να έχει προηγηθεί και εφαρμοστεί μια ανάλογη και επιτούτου άσκηση"...

Και, όπως κάθε εκπαιδευτικός, με το δικό του μέσο άσκησης που διαθέτει, π.χ.

• ο φιλόλογος με το "μακρόν προ βραχέως περισπάται" και με άλλα παρόμοια φιλολογικά γυμνάσματα,
• ο μαθηματικός με το "2+2=4" και με άλλα παρόμοια μαθηματικά γυμνάσματα,
• ο μουσικός με τις νότες του και με άλλα παρόμοια μουσικά γυμνάσματα... προσπαθεί να διαπαιδαγωγήσει τους μαθητές του και ταυτόχρονα να τους καταστήσει λειτουργικά φίλους της δραστηριότητας και του χώρου, του κλάδου και της επιστήμης τους...

Ετσι και ο γυμναστής - προπονητής με το δικό του και αυτός μέσο άσκησης, (παιχνίδι, χορό, γυμναστική και αγωνιστική), προσπαθεί:

α) να πετύχει τους ίδιους προαναφερθέντες γενικούς σκοπούς, στα πλαίσια μιας καθολικής και δωρεάν προσφερόμενης Παιδείας, που θα αγκαλιάζει στοργικά ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ, από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο, και β) να καταστήσει τους μαθητές του, από τη μια μεριά, περισσότερο εύρωστους και καθολικά υγιείς, και από την άλλη μεριά, πραγματικούς φιλάθλους και όχι, βέβαια, "κραυγαστές των κερκίδων" ή άφρονες οπαδούς της Α ή Β αγωνιστικής, συνήθως, πολυεθνικής, ομάδας 'Η, και το χειρότερο, να τους προετοιμάσει για επαγγελματίες δρομείς, άλτες, ρίπτες, ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές, κολυμβητές, αρσιβαρίστες κλπ...

Και, αφού, όπως κιόλας ειπώθηκε,

για να πετύχουμε την οποιαδήποτε επιθυμητή αγωγή, χρησιμοποιούμε ευσυνείδητα την άσκηση (πνευματική, ψυχική, σωματική), φυσική συνέπεια είναι να προκύψει, στο τέλος και μια ειδική (ανάλογα με το είδος άσκησης που εφαρμόστηκε) γνώση ή ικανότητα (νόμος "αιτίου και αποτελέσματος").

Συμπέρασμα:

Χωρίς την ανάλογη άσκηση (σωματική, πνευματική ή ψυχική),

δεν είναι δυνατόν, να προκύψει κανενός είδους αγωγή, γνώση και ικανότητα...

Εξάλλου, όλοι έχουμε τις σχολικές μας εμπειρίες από μαθήματα που δεν είχαν άμεση λειτουργική ή πρακτική εφαρμογή... Με παραινέσεις μόνον, όσο αγαθές και αν είναι, δε λύνονται προβλήματα... Και επί του προκειμένου, δεν προκύπτουν "αγαθές έξεις", που να σχετίζονται με "σωματικές και ψυχικές αρετές" ή με την ενδεδειγμένη "φίλαθλο συμπεριφορά".

Γι' αυτό και ενώνουμε τη φωνή μας με εκείνων που χρόνια τώρα προτείνουν ένα μακρόπνοο, επιτέλους, προγραμματισμό που θα στοχεύει στην ουσιαστική ένταξη, μέσα στο χώρο και στο χρόνο της Σχολικής Εκπαίδευσης (6 χρόνια στο Δημοτικό, 6 χρόνια στο Γυμνάσιο - Λύκειο και άλλα τόσα στο Πανεπιστήμιο) των διαφόρων μορφών σωματικής άσκησης και άθλησης...

Πέτρος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ