Δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις έδωσαν και χτες μέσα από τις στήλες του "Ρ", το στίγμα δύο κόσμων και των αναγκών τους. Από το Τρίγωνο του Νομού Εβρου, μία διαμαρτυρία των κατοίκων της περιοχής την οποία έφερε στη Βουλή το ΚΚΕ, αφορά το "πάγωμα" ουσιαστικά μιας μικρής δημόσιας επένδυσης, συγκεκριμένα του εργοστασίου που θα ράβει στολές για τις Ενοπλες Δυνάμεις. Δεν πρόκειται για κάτι μεγάλο, όλες κι όλες 120 θέσεις εργασίας προβλέπεται να δημιουργηθούν αν λειτουργήσει. Για τους ανθρώπους όμως, σ' αυτήν την ακριτική περιοχή που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε διαδικασία πρωτόγνωρης ερήμωσης, είναι σημαντικό έργο. Γι' αυτό και εκφράζουν μια πηγαία απογοήτευση, για το γεγονός ότι από το 1994 ουσιαστικά, οι κυβερνώντες τούς κοροϊδεύουν. Αυτό που δε φαίνεται να έχουν κατανοήσει ακόμα, είναι πως δεν πρόκειται για κοροϊδία αλλά ακριβώς για πιστή εφαρμογή μιας πολιτικής, σε εποχή όπου ακόμα και απλές κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις τέτοιου τύπου ουσιαστικά απαγορεύονται από το μεγάλο κεφάλαιο που άλλα πράγματα περιμένει από το κράτος του.

Δείγμα του τι περιμένουν οι κεφαλαιούχοι, δίνει η δεύτερη είδηση: Σε υπόμνημά του ο σύνδεσμος βιομηχάνων κλωστοϋφαντουργίας επισημαίνει ότι "οι κρατικές προμήθειες αποτελούν τη βασική στήριξη της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας και μοχλό ανάπτυξης του κλάδου". Η συγκεκριμένη φράση δεν αποκαλύπτει μόνο το κρατικοδίαιτο των βιομηχάνων. Δείχνει με τον τρόπο της και γιατί δεν προχωρά έστω και μία μικρή δημόσια επένδυση στον Εβρο.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δε βρίσκεται στην έλλειψη καλών προθέσεων από την όποια κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι πως οι δύο κόσμοι, αυτός του μεροκάματου κι αυτός του κεφαλαίου, έχουν ανάγκη από δύο διαμετρικά διαφορετικές πολιτικές για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους. Η αλήθεια αυτή επιβεβαιώνεται όχι μόνο από την περίπτωση του εργοστασίου στο Τρίγωνο, αλλά συνολικά απ' ό,τι συμβαίνει στην παραγωγική βάση της Θράκης. Δισεκατομμύρια έχουν γίνει καπνός ενώ δόθηκαν ως κρατικές επιδοτήσεις σε ιδιώτες για να κάνουν νέες επενδύσεις. Αντί για επενδύσεις οι βιομηχανικές περιοχές γέμισαν με σκελετούς εργοστασίων που χρησιμοποιήθηκαν ως άλλοθι όσο διάστημα χρειαζόταν για να γίνουν οι σχετικές εκταμιεύσεις. Την ίδια ώρα παραμένουν ανικανοποίητα σωρό, τα αιτήματα των κατοίκων όλης της περιοχής, για μια σειρά δημόσιες επενδύσεις που θα αποδίδουν επί μακρόν στην περιοχή και πριν απ' όλα θα κρατάνε τον κόσμο στον τόπο του. Δημόσιο χρήμα ρέει στην περιοχή. Οχι όμως εκεί που το έχει ανάγκη ο κόσμος. Οπως εξάλλου συμβαίνει σ' όλη τη χώρα. Το πρόβλημα δε βρίσκεται στη διαχείριση αυτού του χρήματος όπως συχνά - πυκνά διατείνονται κόμματα που έχουν κάνει σημαία τους την "εξασφάλιση υγιούς περιβάλλοντος", για την "ανάπτυξη ιδιωτικών πρωτοβουλιών". Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που αποθεώνει το κέρδος και ζητά τη διασφάλισή του είτε με ειδικά προνόμια, για να υπάρχουν ιδιωτικές επενδύσεις, είτε με γενικές κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις που γίνονται ακριβώς για τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Η απαίτηση της άκρατης συσσώρευσης κερδών και κεφαλαίου, εξανεμίζει τα περιθώρια ακόμα και για ισχνές κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις προς όφελος του λαού. Μαζί καταρρίπτονται και οι αυταπάτες για διέξοδο μέσα από τέτοιες ρυθμίσεις με άλλη πολιτική διαχείρισης. Η πρόταση του ΚΚΕ, για μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα έρθει σε συνολική ρήξη με το καθεστώς που επιβάλλουν τα μονοπώλια, αναδεικνύεται και μέσα από τα "ψιλά" της καθημερινότητας, μονόδρομος.