Ηταν μια πορεία προς το θάνατο. Το ήξερε καλά κι όμως πήγε. Τον ωθούσε η συνείδηση του κομμουνιστή δημοσιογράφου, του κομμουνιστή ρεπόρτερ. Αλλωστε το 'χε αποδείξει με τη δράση του και τα περίφημα ρεπορτάζ, και κυρίως μ' αυτό της "Μάχης της σοδειάς" στη Θεσσαλία στα 1944, ότι η πένα του αποτύπωνε στο γραπτό του την ίδια την ψυχή του, μόνο που ψυχή του ήταν η ψυχή του λαού. Και ο Βιδάλης έκανε ρεπορτάζ μέσα από τη ζύμωσή του με τη ζωή του λαού και έτσι τον υπηρετούσε ως το τελευταίο ρεπορτάζ του, που γράφτηκε με το αίμα της ζωής του. Ηταν συνειδητή επιλογή. Ηθελε να πάει ο ίδιος στη Θεσσαλία, όπου οργίαζε η κατοχική ληστοσυμμορία του Σούρλα, δολοφονώντας και σφάζοντας τους αγωνιστές του ΕΑΜ, τους κομμουνιστές, σε μια περίοδο όπου το αντιδραστικό καθεστώς της ντόπιας άρχουσας τάξης με τη στήριξη των Αγγλων ιμπεριαλιστών προσπαθούσε να θεμελιώσει τα στηρίγματα της εξουσίας του, σπρώχνοντας το λαό στον εμφύλιο πόλεμο. Ο Βιδάλης ήθελε να πάει ο ίδιος επιτόπου για ρεπορτάζ, να βγάλει ζωντανό το υλικό του. Μόνο έτσι, έλεγε, υπάρχει ελπίδα να σταματήσουν οι σφαγές γυναικόπαιδων. Το ρεπορτάζ δε γράφτηκε ποτέ. Η δολοφονία του έγινε το πιο ζωντανό ρεπορτάζ για τις συνθήκες ζωής του λαού της Θεσσαλίας και όχι μόνο, αλλά και για το ξεσκέπασμα των δυνάμεων και των μεθόδων τους, που ήθελαν ή την υποταγή των ανυπόταχτων ή την εξόντωσή τους. Είπαμε παραμονές του εμφυλίου πολέμου ήταν και το μεταπολεμικό καθεστώς στην Ελλάδα οδηγούσε στην επιβολή του. Δεν του 'μενε άλλος δρόμος για να δαμάσει ένα λαό, ο οποίος ήθελε να τραβήξει το δικό του δρόμο.

"Επειτα από τα τελευταία γεγονότα της Θεσσαλίας, η Συντακτική Επιτροπή του "Ριζοσπάστη" έστειλε στη Λάρισα τον πολιτικό συντάκτη μας σ. Κώστα Βιδάλη, για να συγκεντρώσει επιτόπου συγκεκριμένες πληροφορίες και να δει τις τοπικές αρχές και τον διοικητή του Β Σώματος Στρατού στρατηγό Γεωργούλη. Σύμφωνα με τις οδηγίες που πήρε από την εφημερίδα μας, ο σ. Βιδάλης μετά τη Λάρισα θα κατέβαινε με τραίνο στο Βόλο κι αποκεί θα ερχόταν με βαπόρι στη Χαλκίδα και με τραίνο στην Αθήνα. Ο σ. Βιδάλης έφυγε από την Αθήνα την Κυριακή 11 του μηνός. Εφτασε στη Λάρισα απ' όπου και μίλησε τηλεφωνικά με τον σ. Καραγιώργη την περασμένη Τρίτη στις 3 το απόγευμα. Του είπε ότι την Τετάρτη πρωί θα έφευγε για το Βόλο και ότι υπολόγιζε ότι την Παρασκευή βράδυ (προχθές) θα ήταν στην Αθήνα. Από τότε δεν έδωσε σημεία ζωής, ούτε ήρθε στην Αθήνα. Χθεσινές τηλεφωνικές πληροφορίες, προς την εφημερίδα μας από τη Λάρισα και το Βόλο, μας έλεγαν ότι ο Βιδάλης χάθηκε από την Τετάρτη, ότι δεν έφτασε στο Βόλο, ότι πιάστηκε από τη συμμορία του Σούρλα μεταξύ Λάρισας και Βόλου, και, σύμφωνα με φήμες που κυκλοφόρησαν στη Λάρισα, ανεξακρίβωτες μέχρι στιγμής, οι σουρλικοί τον σκότωσαν κιόλας (...) Τα μεσάνυχτα ο Βόλος μας πληροφόρησε ότι ο σ. Βιδάλης πιάστηκε από συμμορίτες του Σούρλα πριν 2-3 μέρες κοντά στη Λάρισα".

Την Κυριακή, μια βδομάδα μετά την αναχώρησή του από την Αθήνα για τη Θεσσαλία, ώρα 11 π.μ., έφτασε στο "Ρ" η αποκαλυπτική μαρτυρία ενός εμπόρου που βεβαίωνε για τη σύλληψη του Κ. Βιδάλη απ' τους ληστοσυμμορίτες μέσα στο τρένο την Τρίτη.

Ενας αυτοκινητιστής - μη κομμουνιστής - που η συμμορία του Σούρλα είχε επιτάξει το αυτοκίνητό του για τη μεταφορά των πλιάτσικων ήταν αυτόπτης μάρτυρας και κατέθεσε στο διευθυντή του "Ριζοσπάστη" και στον πρόεδρο της Ενωσης Συντακτών. "Την περασμένη Τετάρτη είχαμε κατασκηνώσει με τη συμμορία του Σούρλα στη θέση Αλώνια μεταξύ των χωριών Μελία και Μαϊμούλι κάπου 700 μέτρα από τη σιδηροδρομική γραμμή Βόλου - Λάρισα. Καθημερινά οι σουρλικοί κάνανε εκτελέσεις. Εκείνο το βράδυ φέρανε ένα δημοσιογράφο. (... ) Ακουσα ότι τον άρπαξαν από το τραίνο στο σταθμό Πλατύκαμπο. Και ότι τον παρακολουθούσε η ΕΒΕΝ από τη Θήβα, που πέρασε ανεβαίνοντας από την Αθήνα για τη Λάρισα (...). Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο άνθρωπος αυτός μαρτύρησε, ώσπου να ξεψυχήσει. Τον έφεραν στις 10 το βράδυ. Τον πήγανε στο νεκροταφείο εκεί κάπου 100 μέτρα από κει που ήμουν εγώ. Τον γδύσανε. Του βγάλανε τα παπούτσια και τον άφησαν μόνο με το σώβρακο και τη φανέλα. Τα ρούχα του τα πήρε ένας απ' τους συμμορίτες, ο Κωνσταντάρας. Τη βαλίτσα του και τις σημειώσεις, που είχε μαζί του, τις πήρε ο Τζωρτζ. Αυτός είναι ένας Κύπριος κοντός ξανθός, που ουσιαστικά διευθύνει τη συμμορία. Αυτός ανακρίνει όποιους πιάνουν κι αποφασίζει για την τύχη τους. Είναι μορφωμένος και μιλάει αγγλικά. Αφού τον γδύσανε και του πήρανε και τα χαρτιά του, άρχισαν να τον χτυπάν με ρόπαλα και να τον ρωτούν (...). Τον βασάνισαν έτσι ως τις 4 το πρωί κι αφού έπεσε νεκρός τον άφησαν και αποτραβήχτηκαν για λίγα λεπτά. Κάτι είπαν μεταξύ τους και μετά ξαναπήγαν. Του έριξαν 4-5 σφαίρες..." (Από το ρεπορτάζ της "Ελεύθερης Ελλάδας", 20 Αυγούστου 1946).

Σαράντα χρόνια μετά, η εφημερίδα "Γνώμη" της Λάρισας έφερε στο φως της δημοσιότητας αυθεντικές μαρτυρίες της σκηνής της σύλληψης, ανθρώπων από το χωριό Μελία που συνταξίδευαν στο ίδιο βαγόνι του τρένου με τον Κ. Βιδάλη, εντελώς συμπτωματικά και επειδή ο πρόεδρος της κοινότητας, Σπύρος Τριτάρης, μπήκε στο ίδιο βαγόνι για να μπορέσουν οι σούρληδες να εντοπίσουν εύκολα τον Βιδάλη. Ετσι περιγράφει το σχετικό ρεπορτάζ: "... Οι σούρληδες περίμεναν το τραίνο περίπου δυο χιλιόμετρα από το σταθμό της Χάλκης, στην τοποθεσία "Ντουμαλάνια". Μπήκαν μπροστά, το σταμάτησαν κι άρχισαν να φωνάζουν "κατεβείτε όλοι κάτω". Ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει πανικόβλητος κι αυτοί ανέβηκαν κι άρχισαν να ψάχνουν τον πρόεδρο της Μελίας. Μόλις μπήκαν στο Βαγόνι που ήταν ο Τριτάρης, ρώτησαν ποιος είναι ο Βιδάλης.

- Εγώ, αποκρίθηκε αυτός.

- Ακολούθα μας.

- Πού θα πάμε;

- Τώρα θα δεις...

Το διάλογο αυτό τον άκουσαν ο Τασόπουλος με τον Ηλιόπουλο που δεν είχαν κατεβεί από το τραίνο. Οταν οι σούρληδες έφτασαν στη Μελία, έμειναν για λίγο στο καφενείο του Τσιτσικλή. Μετά πήραν τον Βιδάλη και προχώρησαν προς το νεκροταφείο του χωριού όπου ήταν το "λημέρι" του Σούρλα... " ("Γνώμη", 17/11/1986).

Σ.