«

Η τέχνη», έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, «υπάρχει διότι ανατέμνει τη λειτουργία του ανθρώπου, κινητοποιεί τις αληθινές του ευαισθησίες, τον βοηθά να αισθανθεί, έστω και για λίγο, προς τα πού πρέπει να τείνει...». Θυμηθήκαμε τα λόγια του μεγάλου δημιουργού ακούγοντας και ξανακούγοντας το τραγούδι «Της άρνης το νερό» του Σταύρου Σιόλα (πρώτο βραβείο του φετινού Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης). Ενα τραγούδι - κατάθεση ψυχής - που ξεχώρισε από την αρχή, προσφέροντας μεγάλη συγκίνηση. Οχι μόνο χάρη στην εσωτερική δύναμή του. Αλλά και γιατί μας έκανε, προς στιγμή, να νιώσουμε τη «νίκη» της ομορφιάς και της αλήθειας σε μέρες κυριαρχίας πλαστικών, εύπεπτων, εμπορικών μουσικών κατασκευασμάτων. Να νιώσουμε ότι μακριά από τους δοκιμαστικούς σωλήνες των «Fame story» και «Dream show», στην άλλη πλευρά του φεγγαριού, παρά τις δυσκολίες, ανθίζει το ταλέντο. Εκείνο που δεν υποκύπτει στις Σειρήνες του εφήμερου και του αβασάνιστου, αλλά που πάει χέρι - χέρι με τη γνώση, την κοπιαστική δουλιά, το ήθος.

Είναι αλήθεια ότι την πλειοψηφία των διαγωνιζόμενων τραγουδιών, παρά την όποια διαφορετικότητά τους, χαρακτήρισε κοινοτοπία - μουσική και στιχουργική. Επίσης, υπήρξε παντελής απουσία λαϊκού τραγουδιού. Αραγε, δεν υπήρχε κανένα αξιόλογο λαϊκό τραγούδι μεταξύ των 1.300 που έφτασαν στην προκριματική επιτροπή; ΄Η, μήπως, η σύνθεση της επιτροπής έγερνε προς μία πλευρά;

Κανείς δεν περιμένει ότι το Φεστιβάλ μπορεί ν' αλλάξει το κυρίαρχο σκηνικό στο ελληνικό τραγούδι. Ούτε μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο ένα γεγονός που γίνεται μια φορά το χρόνο. Η δημόσια ΕΡΤ όμως μπορεί και πρέπει, καθημερινά και ουσιαστικά, να προσφέρει βήμα έκφρασης και διέξοδο σε νέους δημιουργούς. Να πείσει ότι νοιάζεται γι' αυτή την υπόθεση. Και αυτό δε γίνεται όταν, παράλληλα με την αναζήτηση ενός ποιοτικού προσώπου, συμμετέχει σε πανηγύρια μουσικής ισοπέδωσης και ευτέλειας, όπως η Γιουροβίζιον.

Η αυλαία του Φεστιβάλ έπεσε. Οι «ναοί» της μουσικής υποκουλτούρας είναι πάντα εδώ, μέσα από το γυαλί της TV και έξω απ' αυτό... Οι τεράστιες αφίσες των αοιδών με τα αστραφτερά χαμόγελα προσκαλούν και προκαλούν. Ας τα αρνηθούμε...