Δεκαέξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα (11/11/1990), από τότε που έφυγε από κοντά μας αλλά μένει πάντα εδώ, για πάντα, ο μέγας ποιητής του αγώνα και της ομορφιάς Γιάννης Ρίτσος. Ο θάνατός του ήταν μια τεράστια απώλεια όχι μόνο για τους δικούς του ανθρώπους, για τους συντρόφους του και το κόμμα του, το ΚΚΕ, αλλά και για το λαό και τον πολιτισμό μας. Το κενό που άφησε μένει ακάλυπτο για πάντα, αλλά δίπλα του στέκεται η περηφάνια όλων μας, γιατί ο μέγας ποιητής ήταν «σπλάχνο των σπλάχνων» του λαού, δάσκαλος παντοτινός, στις σκέψεις και τα αισθήματά μας. Ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, ο αναγνωρισμένος, διεθνώς, μεταξύ των κορυφαίων ποιητών του 20ού αιώνα, Γιάννης Ρίτσος, ο ραψωδός κάθε ματωμένης Πρωτομαγιάς στον τόπο μας και στον κόσμο, παραμένει ο Ποιητής των οραμάτων μας και τον ακούμε συχνά να μας λέει:

«Κάθε φορά ξαναγυρνάω κοντά σας - κι είναι μια χαρά για μένα

να ξέρω πως με περιμένετε, να ξέρω την ωραία υπομονή σας

και τη βαθύτητα της εμπιστοσύνης σας. Λοιπόν αφήστε με

να ξαναγράφω τ' άρθρα της πίστης μας με την απλή

ιερατικότητα μαθητευόμενου,

με τον γλυκύ ενθουσιασμό του νέου προσήλωτου που αποστηθίζει

τ' άρθρα ζωής γραμμένα με μεγάλα κόκκινα

γράμματα (...)».

Κι εμείς... κάθε φορά που ξαναγυρνάμε σε εκείνον, καμαρώνουμε για το Ηθικό ανάστημα του ίδιου και της γενιάς του, που έδεσε τη ζωή της με τον όρκο του κόσμου, που ο χρόνος της μετρούσε, με τα πληγωμένα μέσα στις αρβύλες του αγώνα και της εξορίας βήματα, την ελπίδα, που με τα φλογισμένα μάτια της, έδωσε φως στο χτες, στο σήμερα και το αύριο όλων μας!