Το «εναρκτήριο λάκτισμα», η χτεσινή ταινία έναρξης, αποκαλύπτει τους προσανατολισμούς του φεστιβάλ! «Η βασίλισσα», του Στίβεν Φρίαρς είναι, πράγματι, η καλύτερη επιλογή, για μια κοσμική εκδήλωση! Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δε θα ταίριαζε σε ένα ανήσυχο, σε ένα ζωντανό φεστιβάλ. Σε ένα φεστιβάλ που ψάχνει καινούριες ιδέες, καινούριες ταινίες. Καινούριες στο περιεχόμενο και στη φόρμα. Ταινίες που θα δικαιολογούσαν την επιλογή και παρουσίασή τους σε ένα φεστιβάλ!

«Η βασίλισσα», είναι μουχλιασμένη σε όλα! Στην αφήγηση δε φέρνει τίποτα νέο. «Κλασική» γραφή, κουρασμένη. Το περιεχόμενο ακόμα πιο κουρασμένο. Μοιάζει να βγήκε από τις πιο σκουριασμένες αποθήκες του Μπάκιγχαμ. Ακόμα και η θαυμάσια ηθοποιός, που υποδύεται τη βασίλισσα, η Ελεν Μίρεν, δεν μπόρεσε να ξεκολλήσει από την εξωτερική μίμηση. Μοιάζει τόσο πολύ στην Ελισάβετ που, έστω και αν δεν ήταν στις προθέσεις της, παγιδεύει το θεατή στις συγκρίσεις.

Τι πρόσθεσε, λοιπόν, η συγκεκριμένη ταινία στο Φεστιβάλ; Τίποτα! Μεγαλοϊδεατισμό, ίσως! Δεν είναι λίγο να προσφερθεί στις κυρίες και στους κύριους της έναρξης - μιλάμε γι' αυτές τις κοσμικές προσκλήσεις - ανάκτορα, μελό, χλιδή. Ο,τι πρέπει για να ξεχαστούν οι λαϊκές εκδηλώσεις. Θυμίζουμε, απλώς, πως χτες είχαμε 17 Νοέμβρη!