Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τη γλώσσα για τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος. Επικοινωνεί μέσω της γλώσσας με τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις και προσπαθεί να τις μπολιάσει με την ιδέα ότι τα δικά της συμφέροντα είναι και δικά τους. Ενας από τους τρόπους για να το πετύχει είναι η εννοιολογική παραφθορά των λέξεων και η αξιοποίηση των συνειρμών που προκαλεί το άκουσμά τους. Τα παραδείγματα άφθονα: Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι ονομάζονται ανθρωπιστικές επεμβάσεις, η εκμετάλλευση λαών και χωρών ελεύθερο εμπόριο κ.ο.κ.

Η επιλογή και χρήση της κάθε λέξης καθορίζεται από τον επιδιωκόμενο σκοπό. Χρησιμοποιείται η «αίγλη», η «γοητεία», η προσμονή που δημιουργεί το άκουσμα της λέξης, προκειμένου να παραπλανηθεί και να πειστεί ο εργαζόμενος ότι το προτεινόμενο μέτρο είναι σύμφωνο με το δικό του προσωπικό συμφέρον ή, εν πάση περιπτώσει, είναι το μόνο δυνατό και συνεπώς αναγκαίο και νομοτελειακά επιβαλλόμενο.

«Οι μεταρρυθμίσεις είναι κοινωνική ανάγκη», λέει ο πρωθυπουργός, ταυτίζοντας τις ανάγκες του κεφαλαίου με τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Ποια είναι η «ανάγκη» του κεφαλαίου; Η μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του, που προϋποθέτει περιορισμό ή αφαίρεση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Γι' αυτό και στις προωθούμενες σήμερα μεταρρυθμίσεις δεν υπάρχει κανένα προοδευτικό στοιχείο. Είναι βαθιά αντιδραστικές και αντιλαϊκές (π.χ. εργασιακές σχέσεις, Ασφαλιστικό, Παιδεία, Υγεία, κλπ.).