«Αλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Η λαϊκή ρήση περιγράφει απόλυτα τη «νέα» πραγματικότητα, στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι της Ελλάδας. Και τη χρονιά, που σε λίγες μέρες θα αποτελεί κομμάτι της ιστορίας, το λαϊκότερο των αθλημάτων βίωσε την ίδια πραγματικότητα. Κινήθηκε στα ίδια πλαίσια, υπό χειρότερες όμως συνθήκες και προοπτικές.

Το ερασιτεχνικό κομμάτι του ποδοσφαίρου παραμένει - συνειδητά - «φτωχός συγγενής». Οι ...ταγοί το έχουν «χορτάσει» με ΘΑ, οδηγώντας το σε μαρασμό. Ολη τους η προσοχή, φροντίδα και στήριξη, περιστρέφεται γύρω από το επαγγελματικό κομμάτι. Εκεί που το (κάθε είδους) αλισβερίσι δημιουργεί για τους εμπλεκόμενους μεσομακροπρόθεσμα και πολυεπίπεδα κέρδη.

Σε επίπεδο αποτελεσμάτων, το 2006, ήταν ακόμα μια κόκκινη χρονιά. Ο Ολυμπιακός κέρδισε πρωτάθλημα και κύπελλο (νταμπλ), επιβεβαιώνοντας την εντός συνόρων κυριαρχία του. Κατά τ' άλλα, μία από τα ίδια. Ανισότητες, ανισονομία, ανυποληψία, κακό θέαμα, «λίγοι» διαιτητές, πολλά φαινόμενα σήψης. Εξωαγωνιστικά, ήταν η χρονιά που το επαγγελματικό ποδόσφαιρο έκανε το επόμενο βήμα του. Τέθηκαν οι βάσεις για μεγιστοποίηση της εμπορευματοποίησής του και των επιχειρηματικών κερδών.

Με άλλοθι πραγματικά προβλήματα, κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση και παράγοντες, αποφάσισαν τη δημιουργία της Σούπερ Λίγκα (ΣΛ). Οι ...σωτήρες μίλησαν για «νέες σελίδες», όχι όμως και για το ποιοι συνέβαλαν καθοριστικά να «γραφτούν» οι παλιές... Τι επέβαλε την αναδόμηση; Το οικοδόμημα, ως είχε, δεν εξυπηρετούσε. Δεν «πούλαγε», πλέον, είχε καταστεί προβληματικό και ζημιογόνο. Εγινε λοιπόν επιτακτική ανάγκη - για τους έχοντες συμφέρον - ο εξωραϊσμός του μοντέλου. Φυσικά, όλα αυτά σε συνδυασμό με τις «νέες» συνθήκες που διαμορφώνονται (όπως και σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο) διεθνώς. Η ενασχόληση της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την «επιχείρηση - αθλητισμό», είναι χαρακτηριστική.

Οπως είχε επισημάνει σε παλαιότερη δήλωσή του ο υπεύθυνος του Τμήματος Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ, Γερ. Αραβανής: «Πρόκειται για αναγκαστικό βήμα, για να μην καταρρεύσει το σύστημα. Η Σούπερ Λίγκα στην ουσία θα κάνει τους όρους ανάπτυξης, παραγωγής και πώλησης του "προϊόντος" πιο ελκυστικούς». Αλλωστε, δεν το κρύβουν, ούτε οι εμπνευστές. Το παραδέχονται, ανεξάρτητα με το πώς διανθίζουν τις επιδιώξεις τους. Ο εκ των συνιδρυτών, Γ. Βαρδινογιάννης, έχει δημοσίως αναφέρει πως «η νέα δομή είναι κερδοσκοπικού χαρακτήρα».

Η φιλοσοφία, λοιπόν, δεν αλλάζει «ούτε χιλιοστό». Πλήρως ενταγμένο στη «λογική» του καπιταλισμού, με τη μετατροπή του, ακόμα περισσότερο, από δικαίωμα σε προϊόν (επιχείρηση θεάματος). Αυξάνεται η ...θεοποίηση του κέρδους, προσβλέποντας στην αύξηση της δημιουργίας αναγκών και των υποκειμένων κατανάλωσης, που θα αποφέρουν τεράστια κέρδη.

Η ζύμωση έχει ξεκινήσει χρόνια πριν. Και αποτελεί στρατηγική επιλογή τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ. Ενδεικτικά παραθέτουμε τοποθέτηση του (τότε) υπουργού Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλου, σε ημερίδα του ιδρύματος Κόκκαλη, με θέμα: «Ο αθλητισμός ως αναπτυξιακός παράγων της νέας οικονομίας» (23/9/2003): «Ο αθλητισμός όπως και ο πολιτισμός ανήκουν σε ένα εξαιρετικά γόνιμο και κερδοφόρο πεδίο επιχειρηματικής και, γενικότερα, οικονομικής δραστηριότητας, που είναι αυτό που ονομάζουμε συνήθως η οικονομία του ελεύθερου χρόνου. Ο ελεύθερος χρόνος, ως αντικείμενο οικονομικής δραστηριότητας, έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Ολο αυτό που λέγεται ελεύθερος χρόνος για ψυχαγωγία συγκροτεί μια τεράστια αγορά υπηρεσιών και αγαθών και διαμορφώνει πολύ σημαντικά οικονομικά μεγέθη».

Περίπου δύο χρόνια αργότερα, ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γ. Ορφανός, έλεγε (σε τοποθέτηση του, στο 6ο συνέδριο «PRODEXPO 2005»: «Πρέπει να οδηγηθούμε στην κατασκευή γηπέδων ποδοσφαίρου ως μέρος ενός γενικότερου Επιχειρησιακού και Επιχειρηματικού Προγραμματισμού με σκοπό η συνολική επένδυση να έχει ανταπόδοση στα επόμενα 20 - 25 χρόνια. Στο πλαίσιο αυτό, το υφυπουργείο Αθλητισμού προσδιορίζει το ρόλο του, παρέχοντας τις αδειοδοτήσεις για τις εμπορικές χρήσεις και την εκμετάλλευση των εγκαταστάσεων. Οι αθλητικές δραστηριότητες στα στάδια ποδοσφαίρου δε θα πρέπει να γίνονται μόνο μία φορά τη βδομάδα αλλά και ενδιάμεσα των αγώνων και η εκμετάλλευση των γηπεδικών χώρων θα πρέπει να καλύπτεται και με άλλες πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Είμαι πεπεισμένος ότι τα σημερινά γήπεδα ποδοσφαίρου μπορούν και πρέπει να μετατραπούν σε Πολυχρηστικούς Χώρους Αναψυχής και Ψυχαγωγίας»...

Σε αγαστή συνεργασία λοιπόν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και επιχειρηματίες - παράγοντες, έστησαν το «νέο» μοντέλο. Πάνω σε «παλιές» δοκιμασμένες, συμφέρουσες για τους ίδιους αλλά ζημιογόνες για το λαό, μεθόδους. Και ο νόμος («Ιδρυση, οργάνωση και λειτουργία αθλητικών επαγγελματικών ενώσεων και άλλες διατάξεις»), με τον οποίο δημιουργήθηκε η Σ.Λ., ήταν στα μέτρα των επιχειρηματιών. Μεταξύ άλλων, ρυθμίστηκαν ευνοϊκά για τα ιδιωτικά συμφέροντα τα διάφορα χρέη των ΠΑΕ προς το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ δεν έλειψαν και οι διατάξεις για φοροελαφρύνσεις των διαφόρων «επενδυτών».

Αλλά και σε «ζεστό» χρήμα, το Δημόσιο παραμένει ο μέγας χορηγός των ΠΑΕ. Τα έσοδα από χορηγίες είχαν υπολογιστεί σε περίπου 16 εκατ. ευρώ. Η ΣΛ εξασφάλισε μια χορηγία, περίπου 200 χιλ. ευρώ. Ετσι, στράφηκε στο μόνιμο χορηγό του επαγγελματικού πρωταθλήματος, το κράτος. Αρχικά οι επιχειρηματίες απαίτησαν να τους δώσει ο ΟΠΑΠ 40 εκατ. ευρώ ετησίως!.. Αφού η απαίτησή τους δεν έγινε δεκτή, δέχτηκαν τα περίπου 6 εκατ. ευρώ... Επιπλέον, η κάθε ομάδα συμβάλλεται και μόνη της με τον ΟΠΑΠ, ενώ βέβαια υπάρχει και η κάνουλα της κρατικής τηλεόρασης...

Το κρατικοδίαιτο των επιχειρήσεων του ποδοσφαίρου, τεκμηριώνει η αναφορά (σε συνέντευξη στην εφημερίδα «GOALnews» 10/10), του Μπ. Παυλόπουλου, ενός εκ των παλαιοτέρων στελεχών του επαγγελματικού ποδοσφαίρου (πλέον σύμβουλος του ΟΠΑΠ) και βαθύ γνώστη των πραγμάτων: «Υστερα από το 2004 και μετά η πολιτεία έφθασε στο σημείο να δίνει 9 εκατ. ευρώ για ατομικές χορηγίες στις ΠΑΕ, 6 εκατ. ευρώ ως κεντρική χορηγία στη Σούπερ Λίγκα και 3 εκατ. ευρώ από το ΠΡΟΠΟ. Δηλαδή 18 εκατ. ευρώ. Προσθέστε και άλλα σημαντικά προνόμια, καθώς και έργα στα γήπεδα τα τελευταία 2,5 χρόνια. Ισως σωρευτικά να φτάνουν και τα 40 εκατ. ευρώ»...

Με την έναρξη της τρέχουσας περιόδου, σε σχετική ανακοίνωση του Αθλητικού Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ - μεταξύ άλλων - αναφερόταν: «H δημιουργία της Λίγκα, κατ' εντολή των συμφερόντων των μεγάλων ΠΑΕ, θα οξύνει περισσότερο τον ανταγωνισμό, θα επιταχύνει τη γιγάντωση σε βάρος των μικρότερων ομάδων και στην πορεία θα θέσει υπό αμφισβήτηση ακόμα και τη διεξαγωγή του ίδιου του πρωταθλήματος». Για την απόλυτη επιβεβαίωσή της αρκεί μια συγκριτική ματιά στην εικόνα των ομάδων και το βαθμολογικό πίνακα.

Μια σημαντικότατη παράμετρος της «νέας» πραγματικότητας, είναι η πιο στυγνή μετατροπή του ποδοσφαίρου σε όργανο των εξουσιαστών. Το χειραγώγησαν για να κερδοσκοπήσουν, αλλά και για να εκμαυλίσουν ή αποπροσανατολίσουν συνειδήσεις. Διοχέτευσαν την οργή και την αντίθεση των πολλών, ιδίως των νέων, σε ένα χώρο που δεν είναι επικίνδυνος για το σύστημα... Ταυτόχρονα, εκμεταλλεύονται την πραγματικότητα που δημιούργησαν για να καλλιεργήσουν όλο και περισσότερο φόβο και οργή. Τα οποία οδηγούν στη δικαιολόγηση, αύξηση και παγίωση της αστυνομοκρατίας, της καταστολής και του αυταρχισμού...

Με το πρόσχημα της βίας, κάνουν τα γήπεδα, εργαστήρια. Μέρη - πιλότους όπου εφαρμόζονται σενάρια, τα οποία στη συνέχεια επεκτείνονται και σε άλλους χώρους (οι οποίοι από την αρχή ήταν ο πραγματικός στόχος). Κάμερες, ηλεκτρονικό φακέλωμα, Εθνικό Γραφείο Πληροφοριών Ποδοσφαίρου, Γραφεία Πρόληψης Οργανωμένης Αθλητικής Βίας (στις Υποδιευθύνσεις Κρατικής Ασφάλειας). Ακόμα και ιδιωτικοποίηση του ελέγχου και της αστυνόμευσης. Προοπτική επικίνδυνη για τη νομιμότητα και τα ατομικά δικαιώματα. Και αύριο θα γίνει προσπάθεια αυτό να μεταφερθεί στο εργοστάσιο, το (ιδιωτικοποιημένο) πανεπιστήμιο κλπ...