ΛΙΓΕΣ φορές, δυστυχώς ναι, μετρημένες στα δάχτυλα η ελληνική δημοσιογραφία προκαλεί στον κόσμο στον απλό άνθρωπο, συμμετοχή και συγκίνηση όταν συνάδελφοί μας «φεύγουν» για πάντα. Το σινάφι μας έχει τα αμαρτήματά του. Κι αυτά δεν τα εξαφανίζουν όσο κι αν πομπώδη είναι τα μεταθανάτια.

ΑΥΤΗ τη φορά όμως - το προπερασμένο Σάββατο - η είδηση, πως «έφυγε» ένας νέος αγωνιστής δημοσιογράφος, ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν ένα της καρδιάς τίναγμα, με συγκίνηση, που αγκάλιαζε τον κόσμο κι έδειχνε με το λόγο του, με την πράξη του τη βαθιά εκτίμησή του.

ΑΝΘΡΩΠΟΒΟΡΟ το επάγγελμα, που διαλέξαμε. Πληρώνουμε με νέες ζωές στην «κακιά αρρώστια» και σ' άλλα συνεχώς με υψηλούς δείκτες. Κι ο Γιάννης Διακογιάννης βρέθηκε στης αρρώστιας το στόχο. Το μαύρο μαντάτο το αποδέχτηκε ψύχραιμα και το έβαλε στα θέματα προς αντιμετώπιση που είχε το πρόγραμμά του. Αρκετές φορές άφηνε με «άδεια» το νοσοκομειακό κρεβάτι για να βγάλει το ρεπορτάζ ή για να ανταποκριθεί σε κάποια εκδήλωση, που ο ίδιος δέχτηκε πρόθυμα να είναι ομιλητής. Δεν ήταν πολλοί οι συνάδελφοι, που γνώριζαν τη δοκιμασία του. Χαμογελαστός με την ίδια διάθεση ως τις ύστατες μέρες της ζωής του. Ετσι, σαν μαθεύτηκε η είδηση για το «φευγιό» του ήταν σα να έπεσε αστροπελέκι σε καλοκαιρινή ώρα.

ΤΟΝ είχα πρωτοσυναντήσει το 1986, τη βραδιά που στη Ρωμαϊκή Αγορά τιμούσαμε τα 40χρονα του μάρτυρα της ελληνικής δημοσιογραφίας του Κώστα Βιδάλη. Μερικές κουβέντες στα πεταχτά έπειτα ο Γιάννης ζήτησε νάχει περισσότερα υλικά γύρω από τη ζωή του κομμουνιστή δημοσιογράφου, που είχε τραγικό τέλος στη Θεσσαλία από τους μοναρχοφασίστες παρακρατικούς.

ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ όταν λάχαινε να ανταμώσουμε πάντα ξανάφερνε σαν πετραδάκι κάτι από τα διαβάσματα πούχε κάνει για το μεγάλο τον ηρωικό εκείνο δημοσιογράφο και δάσκαλό μας και πιότερα απ' όλα αυτό το «κύριε συνάδελφε» που συνήθιζε ο Βιδάλης ή το άλλο που έλεγε στους νεαρούς τότε συναδέλφους «να γράφετε απλά για τους απλούς ανθρώπους κι όχι περικοκλάδες...».

ΤΑ χρόνια κύλησαν χρόνια εντατικής δημοσιογραφικής ζωής. Ο Γ. Διακογιάννης έχει πιάσει το σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας επίσημης και ανεπίσημης, της ανοιχτής και παρασκηνιακής ομαλής και κάκοσμης. Αλλά όπως θα πει ο Κ. Καραγιώργης για τον Βιδάλη θα μπορούσε, αν ήθελε να γλιστρήσει. Αλλά έμεινε αγνός. Δεν κυνήγησε χρήματα, πλούτη. Και θα ξαναλέγαμε τη φράση του διευθυντή της εφημερίδας μας (τότε το 1946) που είπε: «Κράτησε την κάπα του παστρική και μπορούσε έτσι να την κρεμάσει όπου ήθελε...». Μεγάλο πράμα να μπορείς να το κάνεις... Και ο συνάδελφος ο Γιάννης Διακογιάννης το έκανε πράξη στην επαγγελματική του σταδιοδρομία.

ΠΟΛΛΕΣ και πάντα τεκμηριωμένες οι παρεμβάσεις του στα προβλήματα των ΜΜΕ αλλά και τα γενικότερα. Ανήσυχος, ύψωνε τολμηρά το λόγο του, που είχε αγάπη και εκτίμηση για του δημοσιογράφου την πορεία. Το περασμένο φθινόπωρο η δίωξη στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ μιας έμπειρης δημοσιογράφου από προσφυγή βουλευτή επειδή άσκησε κριτική στην εξουσία ωθεί τον Γ. Διακογιάννη να διατυπώσει κάποιες σκέψεις σχετικά με την παραπομπή. «Είναι λάθος, τονίζει, να στήνεται στον τοίχο μια θαρραλέα δημοσιογράφος. Πιο χρήσιμο θα ήταν να ξεκαθαριστεί το τοπίο των ΜΜΕ που τόσο σκοτεινιάζει από κείνους τους λίγους, οι οποίοι εν αντιθέσει με την πλειονότητα των σκληρά εργαζομένων και μαχομένων δημοσιογράφων είναι αργόσχολοι σε κρατικές υπηρεσίες, υπηρετούν (τις περισσότερες φορές κρυφά) σε γραφεία Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων, εταιρειών προώθησης πολιτικών, επιχειρηματιών και διαφόρων παραγόντων ή γίνονται ταυτόχρονα με το επάγγελμα επιχειρηματίες ή διατηρούν επαφή με περίεργα κέντρα... Κι όλα αυτά όχι για να βγάλουν το ψωμί τους, αλλά να θησαυρίσουν σε βάρος της ενημέρωσης και των πραγματικών συμφερόντων του ελληνικού λαού, "χρωματίζοντας" αρνητικά τον κλάδο».

ΑΞΟΝΙΚΗ τομογραφία αυτό που επιχειρείται από έναν έμπειρο συνάδελφο, που συνοψίζοντας υπογραμμίζει πως ο δημοσιογραφικός κλάδος μαστίζεται από την αναξιοπιστία ελάχιστων «επίορκων», τη λογοκρισία, την έλλειψη διαφάνειας στην ενημέρωση στα πόθεν και πώς έσχες των παραγόντων των ΜΜΕ καθώς και τις παρεμβάσεις ξένων (π.χ. για να γυρίσουν οι δημοσιογράφοι από τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003).

ΠΟΛΥΤΙΜΗ παρακαταθήκη για τη δημοσιογραφία του Διακογιάννη η αγωνιστική διαδρομή. Μεγάλα τα μηνύματά της. Κι αναμφίβολα είναι ευχή να υπάρξουν στο επάγγελμά μας πολλοί σαν το Γιάννη Διακογιάννη.