ΗΤΑΝ ένα κυριακάτικο απόγιομα (11 Αυγούστου 1946), πάνε από τότε 55 χρόνια, που ο αξέχαστος δάσκαλος και σύντροφός μας, ο Κώστας Βιδάλης, έφευγε σαν σίφουνας για τη Θεσσαλία. Ναι, ακριβώς έτσι έφευγε, σαν σίφουνας, για να πάει να δει και να γράψει, που τότε κολυμπούσε στο αίμα και τα δάκρυα.

Η ΚΑΤΙΑ Βιδάλη, η συντρόφισσά του στη ζωή και στον αγώνα, πολλές φορές μίλησε για την απόφασή του να αγνοήσει όλες τις συστάσεις, τις συμβουλές και μ' ολοφάνερο τον κίνδυνο να πάει στη Θεσσαλία κάνοντας πράξη αυτό που μια ζωή δίδασκε στους νέους δημοσιογράφους «πρέπει να μάθωμεν» να κάνουμε ρεπορτάζ... Κανείς - έλεγε η γυναίκα του - δεν τον έστειλε στο στόμα του λύκου. Πήγε μόνος του θεληματικά. Και ο Κ. Καραγιώργης, ο διευθυντής του "Ρ", αλλά και οι συνάδελφοί του προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν και να μην τον αφήσουν α φύγει. Δεν άκουγε, όμως. Μέρες είχε μείνει άγρυπνος με καρδιά φουρτουνιασμένη. Με την αγωνία πως οι Σούρληδες 'καιγαν τα χωριά, άρπαζαν το βιος του κοσμάκη, έδερναν μέχρι θανάτου τους αγρότες, βίαζαν γυναίκες, σκότωναν αγωνιστές.

ΚΑΙ βεβαιώνοντας την απόφασή του ο Κ. Βιδάλης έλεγε πως αυτή τη φορά δεν πρόκειται ν' ακούσω κανέναν, η Θεσσαλία έχει γίνει ένα απέραντο σφαγείο. Οσοι γλίτωσαν από το βόλι των Γερμανών σφάζονται τώρα σαν αρνιά. Είμαι δημοσιογράφος, πρέπει να κάμω τη δουλιά μου, να καταγγείλω όλα αυτό το όργιο της τρομοκρατίας, ν' αποκαλύψω τους δράστες. Πρέπει ο κόσμος να μάθει... Και θα μάθει, όταν πάμε εκεί να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια.

Η ΚΑΤΙΑ θυμάται την τελευταία του παρουσία, όταν μαζί παραβρέθηκαν (το απόγευμα εκείνης της Κυριακής) στο γάμο δυο πολύ αγαπητών τους φίλων. «Χαιρέτησέ τους κι από μένα, είπε στη γυναίκα του ανοιχτόκαρδα μόλις τέλειωσε. Εγώ φεύγω, έχω δουλιά». Πήγε στο σπίτι, πήρε το βαλιτσάκι του. Κι έφυγε σαν σίφουνας... για τη Λάρισα, εκεί που τον έφερνε το υπέρτατο χρέος, για να δώσει με την πένα του την αλήθεια για ό,τι ζούσε εκείνη την ώρα η μαρτυρική Θεσσαλία.

ΟΙ ΜΕΡΕΣ που ακολούθησαν στην αίθουσα της σύνταξης της εφημερίδας μας μέτρησαν στιγμή με στιγμή όλη την αγωνία, την ελπίδα, αλλά και την απελπισία, καθώς τελικά μαθεύτηκε πως ο δημοσιογράφος Κ. Βιδάλης είχε πέσει στα χέρια των δολοφόνων της συμμορίας του Σούρλα και πως ύστερα από έναν αφάνταστο βασανισμό, αυτός που πριν δύο χρόνια, στο θεσσαλικό κάμπο, θα μας έδινε το μοναδικό και συγκλονιστικό εκείνο ρεπορτάζ «Η μάχη της Σοδειάς» (1944) βαθιά χαράματα στις 14 Αυγούστου 1946 θα τέλειωνε (έξω από το χωριό Μελία, στην τοποθεσία Κούμια) μια ζωή, που ήταν δοσμένη στον αγώνα και η απάντηση, η ύστατη, στους δημίους του ήταν η ζητωκραυγή του κι η πίστη του: «Το ΕΑΜ θα νικήσει».

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ δημοσιογραφία και την ώρα της δοκιμασίας, αλλά κι έπειτα, έδειξε τη βαθιά, την ξεχωριστή, την καθολική εκτίμηση, που είχε για τον Κώστα Βιδάλη. Και δεν ήταν μόνο οι συνάδελφοι, αλλά κι ο απλός άνθρωπος, που με κάθε τρόπο φανέρωνε την εκτίμησή του. Στο πολιτικό μνημόσυνο που έγινε στις 8 του Σεπτέμβρη 1946, στο θέατρο «Κεντρικό», η κοσμοπλημμύρα μένει αξέχαστη, αλλά κι ύστερα από 40 χρόνια στην τελετή μνήμης και τιμής στη Ρωμαϊκή Αγορά βεβαιώθηκε πως μένει ολοζώντανη η γενική εκτίμηση για τον αγωνιστή δημοσιογράφο και την προσφορά του.

ΗΤΑΝ δάσκαλος για όλους τους νέους δημοσιογράφους, όλους εκείνους που είχαν την τύχη να βρεθούν κοντά του και να περπατήσουν στο ρεπορτάζ, να δώσουν τα πρώτα χειρόγραφα. Μερικοί ακόμη στη ζωή θυμούνται και τιμούν τον αξέχαστο, τον αυστηρό κι όχι εύκολο εκείνο δάσκαλο. Μια από τις βασικές υποδείξεις, στην οποία και επέμενε, ήταν: «...Να γράφεις - κύριε συνάδελφε (αυτή ήταν δική του αγαπητή στερεότυπη εισαγωγική φράση και μάλιστα την είχε σε γενική χρήση) για τους απλούς ανθρώπους. Καθαρά, όχι συννεφώδη, σύντομα και περιεκτικά. Αφηνε τις φλυαρίες και δίνε το λόγο στα γεγονότα. Αυτά πείθουν...». Γι' αυτό και δεν «κατασκεύαζε» ειδήσεις με τη φαντασία, αλλά έτρεχε, γύριζε ολούθε και τις αναζητούσε...

ΣΗΜΕΡΑ, 55 χρόνια από το 1946, από το μαρτυρικό του θάνατο, τιμάμε τον πρωτομάχο αγωνιστή δημοσιογράφο της εφημερίδας μας σαν ακριβή ολοζώντανη κληρονομιά. Δεν είναι μια μνήμη μουσειακή, αν ήταν τέτοια θα έσβηνε στο χρόνο. Είναι κάλεσμα και διδαχή. Σ' αυτήν ακουμπάμε την καρδιά μας και την πένα μας. Ο δάσκαλος είναι ολοζώντανος, είναι μαζί στους αγώνες, στο χρέος του σήμερα.

ΟΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ που προσέφερε ο Κ. Βιδάλης στο «Ρ» - γράφει ο Κ. Καραγιώργης - ήσαν ανεκτίμητες. Κι όχι μόνο σαν βασικός οικονομικός και πολιτικός συντάκτης, αλλά και σαν βασικός συνεργάτης στη διαμόρφωση της εφημερίδας σε μεγάλο και συγχρονισμένο δημοσιογραφικό οργανισμό και τη δημιουργία ενός επιτελείου νέων δημοσιογράφων, που είναι άξιοι του ονόματος.

ΜΠΟΡΕΙ, παρατηρούσε ο Κ. Καραγιώργης, το δημοσιογραφικό επάγγελμα να είναι συναρπαστικό και φλογερό, αλλά είναι επίσης γεγονός ότι μέσα στα πλαίσια των ταξικών κοινωνικών συνθηκών είναι σπαρμένο με πολλές ηθικές άκανθες και τριβόλους, όχι λιγότερες βέβαια, αλλά προσαρμοσμένες στα δικά μας κλίματα. Το χειρότερο είναι ότι όχι σπάνια εγίνονταν άσχημες προσμείξεις στο δημοσιογραφικό επάγγελμα και χρησιμοποιήθηκε σαν αφετηρία για καταποντισμούς σε αμαρτωλά χρηματοκιβώτια... Ο Βιδάλης έμεινε αγνός. Κράτησε την κάπα του παστρική και μπορούσε να την κρεμάσει όπου ήθελε...