Δυο παραδείγματα «μιντιακής δύναμης» για να μη μείνει κανείς στις υποκειμενικές ερμηνείες των όπλων-ΜΜΕ. Οι εικόνες φρίκης από το απελπισμένο αυτοκτονικό βήμα του νεαρού Παλαιστίνιου στην καφετέρια της Ιερουσαλήμ έκαναν τάχιστα το γύρο του κόσμου. Και προξένησαν άφατη οργή και θλίψη για τα αθώα θύματα, τους θαμώνες μιας πιτσαρίας. Ισραηλινοί γονείς είχαν τη δυνατότητα να απευθυνθούν στο παγκόσμιο κοινό και να συμπαρασύρουν εκατομμύρια τηλεθεατές στην αγανάκτηση εναντίον των... «τρομοκρατών».

Ομως, αντίστοιχες επικοινωνιακές ευκαιρίες για να αναλογιστούμε, πόσες είχαν και έχουν οι Παλαιστίνιοι απέναντι στους «τρομοκράτες» που σκοτώνουν παιδιά με σφεντόνες στα χέρια ή την ώρα που κοιμούνται σε πλινθόκτιστους οικισμούς; Ούτε λόγος για σύγκριση.

Την εποχή του Βιετνάμ αρκούσε ένα εξώφυλλο με την καμένη Βιετναμέζα των πέντε χρόνων στο life περιοδικό ή μια φωτογραφία από τις εκτελέσεις αμάχων στο Μάε Λάε, για να πυροδοτήσουν και να συντηρήσουν το ήδη θερμό αντιπολεμικό κλίμα.

Σ' όλο το διάστημα του ψυχρού πολέμου έχτισαν το παγκόσμιο επικοινωνιακό οπλοστάσιό τους πάνω στην τεχνολογική εξέλιξη της προπαγάνδας. Με τα ΜΜΕ ανά χείρας το γκεμπελικό ρητό «πες, πες, κάτι θα μείνει στο τέλος» υλοποιήθηκε εξευγενισμένα, ύπουλα, σταθερά, επίμονα. Η κομμουνιστική «αυτοκρατορία του κακού», άλλωστε, δεν είχε να επιδείξει αντίστοιχο οπλισμό και μάλιστα διεθνούς βεληνεκούς. Ετσι σήμερα δώδεκα χρόνια μετά το τείχος, έντεκα μετά τον Πόλεμο του Κόλπου και δυόμισι μετά τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, και σε πειραματικό επίπεδο πια, η ΜΜΕ-οπλοφορία και οπλοκατοχή αποδεικνύεται η πιο ακαταδίωκτη, προσοδοφόρα μάλιστα, προπαγανδιστική δύναμη της Δύσης.

Ολόκληρες συνειδήσεις λαών διαμορφώνονται και εν πολλοίς εξαγοράζονται με μερικούς επίμονους τηλεοπτικούς φακούς, επαναληπτικές πληροφοριακές βολές και όπου χρειάζεται λαμπερό, στρας - περιτύλιγμα. Το ότι το CNN εγκαταστάθηκε στην Αβάνα αποτελεί είδηση ανάλογη με την απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, αντίστροφης όμως εξέλιξης. Είναι σαν να αναγγέλλεται το ύψωμα σημαίας του κατακτητή.

Δυο γκλαμουράτες χολιγουντιανές παραγωγές στα Ιόνια Νησιά, και φέτος μόνον αυτά είδαν τουρίστες. Το χειμώνα λοιπόν μπορεί να δούμε τοπικούς άρχοντες και παράγοντες που να γλείφουν παραγωγούς ταινιών και σίριαλ, έτσι ώστε να μην πεινάσουν από πτώση της τουριστικής κίνησης. Οι κατέχοντες αυτό το όπλο, τα ΜΜΕ, πετυχαίνουν διπλό στόχο. Υποτάσσουν τις μάζες αλλά και τις κοιμίζουν. Οταν ξέρεις ότι άρκεσε το «μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» και δυο-τρία μανεκέν και σταρ για να βουλιάξει από κόσμο το Ιόνιο, πού να σκεφτείς βομβαρδισμούς, κλεισμένα βορινά σύνορα από το μαινόμενο πόλεμο στην ΠΓΔΜ, ή τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις από το ουράνιο και τις διοξίνες στον υδροφόρο ορίζοντα. Γιατί οι Ευρωπαίοι τα μετρούν αυτά στον τουρισμό αλλά θα πάνε όπου πάει κι η Μαντόνα ή ο Σουμάχερ!...

Η Αριστερά άργησε ν' αντιδράσει σ' αυτόν τον εξοπλισμό. Κι ας μίλαγε ο Λένιν από το 1905 για τη δύναμη της... διαφήμισης. Ισως είχε διαβλέψει ότι ο Μπρέζνιεφ θα γινόταν διαφήμιση για βότκα κι ο Τσε λογότυπο μπίρας.

Ετσι ίσως υποχρεωθεί η φιλοθεάμων Αριστερά να στριμωχτεί έως νανισμού, με τα σινιέ κοστούμια της, ανάμεσα σε «σκίνχεντς» και ανήσυχους οικολόγους, ελπίζουσα σε καμιά θανατηφόρα κλομπιά για να γίνει πρωτοσέλιδο.

Εδώ ανοίγει μείζον ζήτημα ιδεολογικής και πρακτικής σκληρής δουλιάς. Αν δε γίνουν διεθνικές μεγάλες τομές με πρωτοβουλία μάλιστα των κομμουνιστών, τότε οι δεξιοί θα βολεύονται με φιλανθρωπίες που τις δείχνει η TV και οι... αριστεροί με φανταχτερές πορείες, λιγότερο δραματικές και ουσιαστικές απ' τη Γένοβα που θα τις δείχνει η TV ως παραλλαγή του κώδικα οδικής κυκλοφορίας.

Αλλά περισσότερα, την επόμενη Κυριακή.