Αλλωστε, φαίνεται πως είμαι με την ελληνική μάζα πολιτών που κατέγραψε η Γιούροστατ ως την πιο απαισιόδοξη πλειοψηφία στον κόσμο για το 2007.

Ομως τ' άντερα μου τα ανακάτεψε η ...δημοσιογραφική μου εμπειρία βλέποντας τη ...δουλιά που άσκησα τόσα χρόνια να διαστρέφεται σε χυδαία τρομοκράτηση μαζών και μάλιστα με εξαιρετικά αντιαισθητικές επιδόσεις.

Δε μιλώ για τη ληστο-λογία των ημερών, την αναγωγή των σεκιουριτάδων σε κατοικίδια και τα χοντροκομμένα ακτιβίστικα σόου σαν τη «φράξια μητέρες της πλατείας Αριστοτέλους» που έκλεψε την κούκλα Χριστός από τη φάτνη για να προκαλέσει ηλίθιες δηλώσεις «πολιτών» περί «ανίερων αλλόθρησκων»...

Υστερα άρχισαν οι αναλύσεις για τη σκοπιμότητα της συγκυρίας κι αν το Ραμαζάνι και το προσκύνημα στη Μέκκα απασχολεί επαρκώς ως ...κατάνυξη τους μουσουλμάνους, ώστε να υπάρξει η μικρότερη ένταση λόγω εκτέλεσης του Σαντάμ.

Ποιος θα το φανταζόταν ότι στην αυγή του 2007 θα βρισκόμασταν εκόντες άκοντες σε μια πλατεία διεθνή και τεράστια σα μεσαιωνικά res - αντικείμενα δίποδα κατ' ευφημισμόν άνθρωποι και παρακολουθούντες μια πομπώδη δημόσια εκτέλεση.

Η ιδεολογική και συναισθηματική και λογική πνευματική αδράνεια μπροστά σ' αυτήν την έκφραση του imperium της συμμαχίας των προθύμων τσιρακίων των Αμερικανών, είναι που γέμισε την αγορά των εικόνων με απωθητική αηδία. Και κυρίως γύρισε πίσω το ρολόι του χρόνου. Απελπιστικά πίσω. Κάπου στο 1007. Μια χιλιετία. Λίγο πριν λίγο μετά τον πάπα Ουρβανό που έσφαζε στα Ιεροσόλυμα γυναικόπαιδα στο ναό του Σωτήρος!...

Πέρασαν πολλά χρόνια από την πολιτισμική μου αθωότητα κι ίσως μένουν λιγότερα γι' απαντοχή και υπομονή κι αναμονή μιας υπέροχης εξέγερσης του ωραίου κι αλληλέγγυου ως το ύψος των ανθρώπων. Αλλά τώρα, λόγω «πνεύματος των ημερών» κατανοώ γιατί πάντα συμπαθούσα τα φτωχά άσχημα καλλικαντζάρια που η γιαγιά μου έλεγε πως έμπαιναν στα γιορταστικά σπίτια κι έκλεβαν λάδι και ζάχαρη γελώντας με τη ζημιά.

Καλή χρονιά να φτιάξουμε. Γιατί αν περιμένουμε να 'ρθει...