Το προσχέδιο προβλέπει την κατάρτιση τετραετούς ακαδημαϊκού - αναπτυξιακού προγράμματος από κάθε πανεπιστήμιο, «προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι και η αποστολή κάθε ακαδημαϊκής μονάδας». Εφόσον εγκριθεί το τετραετές πρόγραμμα από το υπουργείο Παιδείας, υπογράφεται «δεσμευτική προγραμματική συμφωνία ως προς την πραγματοποίηση των στόχων».

Με βάση αυτά, καθορίζεται και η χρηματοδότηση του ιδρύματος: «Τα ΑΕΙ επιχορηγούνται από το κράτος για την εκπλήρωση της αποστολής τους με βάση γενικές αρχές που καθορίζονται σε συνεργασία μεταξύ κράτους και ιδρυμάτων, λαμβανομένων υπόψη και των τετραετών ακαδημαϊκών αναπτυξιακών προγραμμάτων τους και των συναφθεισών προγραμματικών συμφωνιών». Με άλλα λόγια, το ύψος της χρηματοδότησης εξαρτάται από την επιτυχία ή όχι των στόχων που έχουν προσυμφωνηθεί.

Στα τετραετή προγράμματα, τα ιδρύματα καθορίζουν ανάμεσα σε άλλα: «Την ιεράρχηση και κατά προτεραιότητα επιδίωξη των στόχων κάθε ακαδημαϊκής μονάδας», «τη στήριξη και ανάπτυξη των εκπαιδευτικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων», «τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών» και «τις πρόσθετες ή άλλες συμπληρωματικές πηγές χρηματοδότησης».

Είναι φανερό ότι τα πανεπιστήμια δε θα χρηματοδοτούνται μόνο από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ετσι, ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες στις επιχειρήσεις και άλλα... ευαγή ιδρύματα (βλέπε ΝΑΤΟ), για να χρηματοδοτήσουν έρευνες και προγράμματα, μαθήματα και εργαστήρια. Και βέβαια να παρέμβουν με το «ατού» του χρηματοδότη, επενδυτή, χορηγού κλπ. στο ίδιο το πρόγραμμα τόσο της έρευνας όσο και της διδασκαλίας. Ταυτόχρονα, για να γίνουν πιο ελκυστικές οι επενδύσεις, το προσχέδιο προβλέπει ότι «τα εισοδήματα των ΑΕΙ από οποιαδήποτε πηγή και αν προέρχονται απαλλάσσονται εν όλω ή εν μέρει της φορολογίας»...

Και επειδή παρέα με τα «αναπτυξιακά» προγράμματα πάνε και οι αναδιαρθρώσεις και κάθε φορά ελέγχεται ο βαθμός υλοποίησής τους, δημιουργείται θέση εκτελεστικού διευθυντή οικονομικών και διοικητικών υποθέσεων (βλέπε manager), ο οποίος διορίζεται με τετραετή θητεία (όσο διαρκεί δηλαδή και το αναπτυξιακό πρόγραμμα που διαχειρίζεται). Ακριβώς επειδή το ίδρυμα θα κρίνεται με βάση τα κεφάλαια που προσελκύει, χρειάζεται επαγγελματίας μάνατζερ για να κλείνει τις «δουλιές» με τις επιχειρήσεις...

Στο προσχέδιο ορίζεται πως «όλα τα ΑΕΙ της χώρας οφείλουν να ανταποκρίνονται στην υποχρέωση δημοσιότητας και διαφάνειας παρέχοντας στον διαδικτυακό τους τόπο ή/και με κάθε άλλο πρόσφορο τρόπο, την πληρέστερη δυνατή πληροφόρηση σχετικά με τα διοικητικά τους όργανα και τις αποφάσεις τους, τις πηγές και τη διαχείριση των πόρων, την οργάνωση σπουδών, τον αριθμό εγγεγραμμένων φοιτητριών και φοιτητών, την υλικοτεχνική υποδομή και το σύνολο των παρεχόμενων υπηρεσιών». Οσο και αν μια τέτοια δημοσιότητα μπορεί να ακούγεται ωραία, ο στόχος του νομοθέτη δεν είναι αυτός. Στόχος είναι η συγκρότηση μιας εύχρηστης διαφήμισης για τις επιχειρήσεις, που χωρίς πολύ κόπο θα μπορούν να μαθαίνουν τα στοιχεία που χρειάζονται για να δουν αν είναι πρόσφορη μια επένδυση. Γιατί αν η διαφήμιση απευθυνόταν σε ενδιαφερόμενους φοιτητές, η οργάνωση των σπουδών και η υλικοτεχνική υποδομή θα αρκούσε...

Για το προσχέδιο του νέου νόμου - πλαίσιο είναι δεδομένο ότι οι σπουδές δεν παρέχονται δωρεάν και ότι οι φοιτητές θα χρειάζεται να δουλεύουν. Γι' αυτό προτείνει «ανταποδοτικές υποτροφίες με υποχρέωση εκ μέρους των φοιτητριών και των φοιτητών να προσφέρουν εργασία με μερική απασχόληση». Η «φιλανθρωπία» του προσχεδίου όμως δε σταματά εκεί: «φοιτητές και φοιτήτριες που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα έχουν δικαίωμα να λαμβάνουν άτοκα εκπαιδευτικά δάνεια από πιστωτικά ιδρύματα της χώρας» υπό προϋποθέσεις. Να υποθηκεύσει, δηλαδή, το μέλλον του ο φοιτητής για να μπορέσει να σπουδάσει... Στο ίδιο πλαίσιο προβλέπεται και η δυνατότητα διακοπής των σπουδών. Οταν διαπιστώνει δηλαδή ο φοιτητής ότι δεν τα βγάζει πέρα και με δουλιά και με πανεπιστήμιο, να διακόπτει τις σπουδές του μέχρι να... αποκτήσει λεφτά και να μη χρειάζεται πια να δουλέψει, να πάρει άδεια από τη δουλιά ή να... απολυθεί, για να πιάσει τις σπουδές από εκεί (!) που τις άφησε και να δώσει εξετάσεις...

Για τη διανομή συγγραμμάτων προβλέπεται ότι «με προεδρικό διάταγμα καθορίζεται ο τρόπος με τον οποίο παρέχεται στους φοιτητές και τις φοιτήτριες από την πρώτη τους εγγραφή στο τμήμα η δυνατότητα δωρεάν προμήθειας αριθμού συγγραμμάτων (...) ίσο με τον αριθμό των υποχρεωτικών και επιλεγόμενων μαθημάτων που απαιτούνται για τη λήψη του πτυχίου». Δωρεάν θα παρέχεται ένα μόνο σύγγραμμα ανά μάθημα, δηλαδή. Ωστόσο, σε πολλά μαθήματα τα βιβλία που απαιτούνται είναι περισσότερα από ένα, τα οποία προφανώς οι φοιτητές θα αναγκάζονται να αγοράσουν.

Και επειδή κριτήριο της «αποδοτικότητας» των ιδρυμάτων είναι και ο ρυθμός αποφοίτησης, ρυθμίζεται και το χρονικό όριο φοίτησης, σε 50% επιπλέον του κανονικού χρόνου φοίτησης. Μια ρύθμιση «βιτρίνας» δηλαδή και σε καμία περίπτωση ουσίας, καθώς ο φοιτητής που έχει ξεπεράσει το όριο φοίτησης κοστίζει στο πανεπιστήμιο όσο κοστίζει η κόλλα αναφοράς για να δώσει ένα μάθημα!

Σε ένα πανεπιστήμιο που λειτουργεί με αγοραίους όρους, που κυνηγάει το κέρδος και παρέχει υπηρεσίες σε επιχειρήσεις δε χωρούν δημοκρατικές ελευθερίες, συνδικαλιστική δράση και συλλογικές διαδικασίες. Τα πάντα πρέπει να λειτουργούν «ρολόι» και να μην αφήνεται το παραμικρό περιθώριο να παρεμποδιστεί η κερδοφορία.

Γι' αυτό το πρώτο που χτυπιέται είναι το άσυλο. Στο προσχέδιο ορίζεται ότι «το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται έναντι όποιου επιχειρεί να το καταλύσει για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, στη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών ΑΕΙ».

Στην πράξη αυτή η ρύθμιση στρέφεται ευθέως ενάντια στο ίδιο το κίνημα στα πανεπιστήμια. Γιατί, θα μπορούσε μια αυταρχική διοίκηση για παράδειγμα, να ερμηνεύσει τις καταλήψεις, τις παραστάσεις διαμαρτυρίας, τις συμβολικές κινητοποιήσεις μέσα στις σχολές ως παρακώλυση «της μάθησης και της εργασίας». Αλλωστε, ακόμα και μια γενική συνέλευση φοιτητών την ώρα μαθημάτων θα μπορούσε να θεωρηθεί παρακώλυση «της μάθησης και της εργασίας».

Στην ίδια αυταρχική λογική κινείται και η μεταφορά της αρμοδιότητας για άρση του ασύλου στο Πρυτανικό Συμβούλιο, που μπορεί να αποφασίζει με πλειοψηφία. Καταργείται, δηλαδή, η επιτροπή ασύλου και φεύγει η αρμοδιότητα άρσης του ασύλου από τη Σύγκλητο.

Το προσχέδιο παρουσιάζει ως δημοκρατική τομή την πρόταση για καθολική συμμετοχή των φοιτητών στην εκλογή πρυτανικών αρχών. Πέρα από το γεγονός ότι με αυτό τον τρόπο το εκλογικό σώμα είναι τελείως... θολό, πετιούνται έξω από την εκλογική διαδικασία τα συνδικαλιστικά συλλογικά και νόμιμα εκλεγμένα όργανα.