Ενα από τα κριτήρια του ΥΠΠΟ για την ονομασία του 2007 ως «Ετους Μαρίας Κάλλας» (βλ. ρεπορτάζ στη σελίδα) είναι και το ότι η μεγάλη αυτή καλλιτέχνιδα δεν έχει τιμηθεί όπως θα έπρεπε, ενώ, αντίθετα, ο Σολωμός, ο Καζαντζάκης, ο Εγγονόπουλος, τιμήθηκαν κατά καιρούς «από άλλους». Επίσης, ότι οι Ιταλοί «διεκδικούν» την Κάλλας, ως «δική» τους.

Η αλήθεια είναι, ότι αυτά τα κριτήρια υπονομεύουν την επιλογή της ηγεσίας του υπουργείου. Εννοείται πως δεν υπάρχει αντίρρηση για την αξία της Κάλλας και ότι «το έργο της ακούγεται σήμερα και ξανακούγεται». Θα μπορούσε όμως να ισχυριστεί με ασφάλεια το ίδιο και για τους άλλους τρεις τιμώμενους, αν εξαιρέσουμε τον Εθνικό Υμνο και τον «Ζορμπά», για να μη μιλήσουμε για την απόλυτη άγνοια της νεολαίας για τον Εγγονόπουλο; Και πώς πιστεύει ο υπουργός ότι το ελληνικό κράτος «ξεμπερδεύει» π.χ. με τον Σολωμό, «ιδρυτή», εκτός των άλλων, της νεοελληνικής γλώσσας, με τη γνώση ότι κάποιοι «άλλοι» τον τίμησαν;

Αν όντως ο Γ. Βουλγαράκης πιστεύει ότι το ΥΠΠΟ πρέπει να παράγει πολιτιστική πολιτική, οφείλει να αναδεικνύει καταρχήν όσους δεν «ακούγονται και ξανακούγονται». Κυρίως, όταν πρόκειται για ανθρώπους που αδιαμφισβήτητα σφράγισαν τη νεοελληνική πνευματική δημιουργία στις συγκλονιστικότερες εκφάνσεις της. Αλλωστε, είναι προφανές ότι οι Ιταλοί «διεκδικούν» την Κάλλας, ακριβώς για την καλλιτεχνική προσφορά της και όχι για την ιθαγένειά της. Και ως προς αυτό, είναι μάλλον συζητήσιμο το κατά πόσο έχουν άδικο.