Η στήλη δε λέει να χειμωνιάσει, όπως άλλωστε και ο καιρός μέχρι πρόσφατα. Μας αρέσουν οι έστω αδύναμες ακτίνες που λούζουν τον τόπο μας και προτιμάμε να γνωρίζουμε μέρη, σαν τα δικά μας, που παραπέμπουν σε ήλιο και θάλασσα. Στην καρδιά αυτού του παράξενου χειμώνα, θα επισκεφτούμε δύο νησιά, με τη ματιά του πολυταξιδεμένου συγγραφέα Βασίλη Λιόγκαρη. Με πρώτη στάση τη Σαρδηνία και δεύτερη την Κορσική, πάμε για «βουτιές» στο απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου...

Κατά τη μεριά της δύσης, αφού πέρασες μια φανταστική βραδιά στη Ρώμη και διασχίζοντας 75 χιλιόμετρα, βγαίνεις στη μικρή πόλη Τσιβιτσαβένια κατάφατσα στην Τυρρηνική Θάλασσα. Απέναντί σου στα 175 χιλ. που διασχίζει το φέρι μποτ σε 4 ώρες, βρίσκεται το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Ιταλίας, η ξακουστή Σαρδηνία.

Η Σαρδηνία βρίσκεται στο μέσο της Δυτικής Μεσογειακής Λεκάνης με έκταση 24.000τ.μ. κι ένα ξηρό πανέμορφο κλίμα, σχεδόν όλο το χρόνο. Οι πυκνοί μεσογειακοί θάμνοι, τα ρείκια, τα περίφημα φελλόδεντρα και η γύρω καταγάλανη θάλασσα την κάνουν όλο και πιο προσιτή και δημοφιλή στον τουρίστα.

Η πρωτεύουσά της, το Κάλιαρι, με πληθυσμό περίπου 250.000, είναι αρχαιότερη ακόμα κι από τη Ρώμη.

Υπάρχουν προϊστορικά οχυρά, σπίτια που είναι σκορπισμένα σ' ολόκληρο το νησί, αλλά οι αρχαιολόγοι δεν μπόρεσαν να προσδιορίσουν σε ποια εποχή ανήκουν ή ποιοι τα κατοίκησαν.

Η Σαρδηνία είναι αυτόνομη περιοχή και μια από τις πλουσιότερες σε ορυκτά περιοχές της Ιταλίας. Ψευδάργυρος, μόλυβδος, λιγνίτης, χαλκός, σίδηρος και αλάτι, βγαίνουν από τα ορυχεία της και συμπληρώνονται από φρούτα και δημητριακά.

Η απομονωμένη θέση του νησιού, διαμόρφωσε ένα μοναδικό ύφος. Εδώ κι εκατοντάδες χρόνια η Σαρδηνία βρίσκεται στο περιθώριο των ιστορικών γεγονότων της Μεσογείου, αποτελούσε έναν κόσμο ξεχωριστό. Ακόμα και οι Ρωμαίοι δυσκολεύτηκαν να την κατακτήσουν. Οι δρόμοι της έχουν την τάση ν' ακολουθούν την κοιλάδα της ενδοχώρας, αντί να προτιμούν τη γραφική διαδρομή των ακτών. Η Σαρδηνία δεν υπήρξε ποτέ κατ' ουσία ναυτικό νησί. Το 1848 έγινε μέρος του κράτους της Ιταλίας.

Λέγεται, ότι οι πρώτοι άνθρωποι πού εγκαταστάθηκαν στο νησί, διέσχισαν τη θάλασσα από έναν φυσικό υπερυψωμένο δρόμο που κάποτε ένωνε την Τοσκάνη με τη Σαρδηνία. Ισως πριν από 150 έως 450 χιλιάδες χρόνια. Ακολούθησε μια διαδοχή διαφορετικών πολιτισμών που τελικά κατέληξε στο νουραγκικό πολιτισμό. Ηταν φυλές βοσκών και πολεμιστών που ζούσαν σε στρογγυλές πέτρινες κατοικίες που ονομάζονταν νουρίγκε. Προστατεύονταν δε από πέτρινα φρούρια και κάστρα. Μερικά σώζονται σε καλή κατάσταση.

Οι Φοίνικες έφτασαν στο νησί το 1.000 π.Χ. κι εγκαταστάθηκαν κατά μήκος των ακτών. Αργότερα στον Καρχηδονικό πόλεμο το νησί το κατέκτησαν οι Ρωμαίοι. Η κυριαρχία τους κράτησε 700 χρόνια αν και οι Σαρδήνιοι προέβαλαν πάντα ισχυρή αντίσταση. Μετά ήρθαν οι Βάνδαλοι, οι Βυζαντινοί, οι Αραβες και οι Γενοβέζοι.

Οι λευκές παραλίες και η βαθυγάλανη θάλασσα αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες. Το τοπίο παρουσιάζει εξαιρετική ποικιλία που είναι αρκετά έντονη. Πάντα υπάρχει ένας παφλασμός κυμάτων. Το εσωτερικό του νησιού είναι γεμάτο από ίχνη αρχαίων πολιτισμών που έκτιζαν εκεί ψηλά από τον φόβο της εισβολής των εχθρών.

Μιλιούνται δε παρά πολλοί διαφορετικοί διάλεκτοι με βάση πάντα τη λατινική γλώσσα.

Είναι ζωντανός και γλεντζέδικος λαός και στις πολλές τους γιορτές η μουσική, κατά κανόνα χαρούμενη και πολυφωνική, έχει κυρίαρχο ρόλο. Σήμερα ο τουρισμός είναι πολύ ανεπτυγμένος με αξιόλογα καλοκαιρινά θέρετρα, όπως είναι το πασίγνωστο κοσμοπολίτικο κέντρο της Κόστα Εσμεράλδα, το Πόρτο Τσέρβο που όλη η αφρόκρεμα της Ευρώπης έχει τις βίλες της. Οι κυριότερες πόλεις της Σαρδηνίας είναι το λιμάνι της Ολμπιας που την ενώνει με τη μητροπολιτική Ιταλία, το Σάσαρι, η πρωτεύουσα του βορρά, το πανέμορφο καταλάνικο - με ισπανικό χρώμα - Αλγκέρο με την έντονη νυχτερινή ζωή, η αρχαία και ιστορική Θάρρος και φυσικά η πρωτεύουσα του νησιού, το μεγάλο εμπορικό λιμάνι, το Κάλιαρι.

Σε τελευταία ανάλυση αξίζει τον κόπο να επισκεφθεί και να απολαύσει κανείς το νησί!