Ενας μαθηματικός βρίσκεται νεκρός στο φτωχικό δωμάτιό του. Ο αστυνόμος Αντωνίου καλεί τον επιστήθιο φίλο του, επίσης μαθηματικό, για να αναγνωρίσει το πτώμα. Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης, στο καινούριο του βιβλίο «Πυθαγόρεια Εγκλήματα» (εκδόσεις «Πόλις»), καινοτομεί, δίνοντας μια άλλη διάσταση στο έγκλημα. Πιθανή ή όχι, δεν είμαι σίγουρη, γεγονός είναι ότι μοιάζει διαφορετική. Ο δολοφόνος διαπράττει ένα φόνο χωρίς τύψεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για ένα φόνο «εν ψυχρώ». Αντίθετα, θα το χαρακτηρίζαμε ως ένα οδυνηρό έγκλημα που γίνεται εν βρασμώ ψυχής, απαλλαγμένο όμως από κάθε ερωτικό πάθος ή φθόνο.

Κι αυτό γιατί, ο θύτης πιστεύει πως ο άνθρωπος αυτός και οι ανακαλύψεις του πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Το χέρι του οπλίζει η πίστη του για την επιστημονική θεία πρόνοια - αν υπάρχει τέτοιος όρος. Ομως, αφού ο αφηγητής διατείνεται ότι υπάρχει κάτι τέτοιο, εμείς οι αναγνώστες οφείλουμε να τον αποδεχτούμε, τουλάχιστον όση ώρα κρατά η ανάγνωση.

Ο συγγραφέας αφηγείται αποσπασματικά την ιστορία της ευρωπαϊκής διανόησης των αρχών του 20ού αιώνα. Μας ξεναγεί στον αινιγματικό κόσμο των αριθμών, μας γνωρίζει τις κουλτουριάρικες παρέες της αβάν γκαρντ της παρισινής Μπελ Επόκ, μας εξιστορεί τους Βαλκανικούς Πολέμους, το Διχασμό, τη Μικρασιατική Καταστροφή. Επίσης, μιλά με πάθος για τις θυελλώδεις μαθηματικές διαφωνίες των ηρώων του, για τους έρωτές τους και τις πολεμικές τους περιπέτειες. Η αλήθεια είναι ότι, εάν διαβάσει κανείς προσεκτικά τις γραμμές του βιβλίου, ασφαλώς και δεν πρόκειται να ξαφνιαστεί στο τέλος με την ταυτότητα του δολοφόνου, αλλά για τα κίνητρα που τον οδήγησαν μέχρι τα άκρα. Εκείνο που κάνει πραγματική εντύπωση είναι ότι ο δολοφόνος δε νιώθει καμιά ενοχή, όσο νομίζει ότι την πράξη του υπαγόρευσαν «ανώτεροι επιστημονικοί λόγοι», αλλά αισθάνεται βαθιά λύπη για την απώλεια. Οταν, όμως, πειστεί πως οι αποκαλύψεις ήταν λαθεμένες και πως ήταν άνθρακας ο θησαυρός τότε δε θα διστάσει να ομολογήσει το έγκλημά του. Είναι άραγε ένα ακόμη αστυνομικό μυθιστόρημα; Δεν είμαι σίγουρη. Είναι ένα καλό μυθιστόρημα και είναι σίγουρο ότι η αφηγηματική ικανότητα του Τεύκρου Μιχαηλίδη εντυπωσιάζει. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται με ενδιαφέρον ακόμα και από εκείνους που δεν έχουν ιδέα από μαθηματικά.