«Ενα απ' τα κλισέ που έχει αρχίσει να φοριέται πολύ τον τελευταίο καιρό είναι το "αν" (όχι δυστυχώς το φερώνυμο ποίημα του Κίπλινγκ, αλλά το "αν" στην Ιστορία). Μάλιστα αυτό το "αν" εις ό,τι αφορά στα καθ' ημάς, αναφέρεται όλο και πιο συχνά - πυκνά στο τι θα μας είχε συμβεί "αν" επικρατούσε η Αριστερά στα Δεκεμβριανά ή τον εμφύλιο. Σε αυτήν την περίπτωση θα ήμασταν, λένε οι σοβαροί αυτοί άνθρωποι που αντιλαμβάνονται κατ' αυτόν τον τρόπο την πολιτική, κάτι σαν Βούλγαροι λαντζέρηδες στο Λονδίνο ή Πολωνές υδραυλικίνες στου Ψυρρή. Σωστόν! Κι "αν" δεν είχε πέσει η Πόλη το 1453, θα μας έλεγαν ακόμα Ρωμαίους, η Κωνσταντινούπολη θα ήταν Βιέννη και η θεία μου η Φωτούλα θα είχε καρούλια. Επίσης "αν" είχαν νικήσει οι ναζί το 1945, αυτοί που γράφουν τέτοιες σοβαροφανείς μαλακίες για το "αν" σήμερα, θα ήταν οι ίδιοι λαντζέρηδες (σκέτοι κι όχι απαραιτήτως Βούλγαροι) στο Μπέλσεν κι ο Κωδικός Ντα Βίντσι, παγωτό. Τέλος, αν το "αν" ίσχυε στην Ιστορία, η αμετροέπεια, η αμορφωσιά και η σοβαροφάνεια, θα μπορούσαν να ήταν ιδιωτικό δικαίωμα του καθενός κι όχι χρήσιμη ηλιθιότητα στην υπηρεσία των Δυνατών» (ο Στάθης Σ. στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

«Ο Βύρων Πολύδωρας αρνήθηκε να δεχθεί λίστα που του έδωσαν στελέχη της αμερικανικής πρεσβείας, η οποία περιλαμβάνει 10 ονόματα, εκ των οποίων οι πέντε φέρεται να ανήκουν στον "Επαναστατικό Αγώνα", τρεις στη "17 Νοέμβρη" και δύο στους "Επαναστατικούς Πυρήνες"» (ο Ν. Δεμισιώτης στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»).