Ας το καταλάβουν ο Κωστάκης κι ο Γιωργάκης. Τούτη η σπουδαστική νεολαία δε θα τους επιτρέψει να παραδώσουν και την Ανώτατη Εκπαίδευση, «πεσκέσι» πλουσιοπάροχο, στους κερδοσκόπους του κεφαλαίου. Ας το αντιληφθούν ο Βύρων και ο Θόδωρος. Τούτα τα παιδιά του αγώνα «δε μασάνε» στις «απειλές» των «χωροφυλάκων» της κυβέρνησης, «δε χαμπαριάζουν» από «ζοριλίκια» των «χοντρομπαλάδων» της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ας το συνειδητοποιήσουν οι «προφεσόροι» της αρπαχτής, οι «καθηγητάδες» της αλλοτρίωσης και της «συναίνεσης». Τούτη η γενιά των σπουδών δε θα δεχτεί ν' αγοράζει, ακριβά, «άχρηστη γνώση» από τους «εμπόρους της Παιδείας», να ψωνίζει, στη φτήνια, «ρετάλια μάθησης» από τους «γυρολόγους της αμορφωσιάς». Ας το πάρουν απόφαση «τα σκυλιά της δημοσιογραφίας», που αλυχτούν, με αφρούς λύσσας, στα ΜΜΕ. Τούτα τα νιάτα δε σκιάζονται τους «σκοταδιστές του συστήματος», ξέρουν να περπατούν και στα σκοτεινά, με πυξίδα τη σκέψη του μυαλού κι οδηγό τη φλόγα της καρδιάς.

Είχαν την ελπίδα ότι θα έβρισκαν τον τρόπο να περάσουν τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση, χωρίς μεγάλες σπουδαστικές αντιδράσεις. Και διαψεύστηκαν οικτρά. Τα πανεπιστήμια μετατράπηκαν σε ταμπούρια αντίστασης, οι δρόμοι σε αγωνιστικά ποτάμια. Θεωρούσαν ότι η δικομματική αλληλοστήριξη και αλληλοβοήθεια θα κατασίγαζε και θα έσβηνε τις αντιστάσεις. Και βρίσκονται μπροστά σε οξυνόμενες κι ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Ο σπουδαστικός ξεσηκωμός εντείνεται, η πάλη μαζικοποιείται με τη συμμετοχή κι άλλων δυνάμεων και κλικακώνεται, με πιο προωθημένες μορφές. Τρέμουν την προοπτική να πάρει ο αγώνας για την Παιδεία παλλαϊκό χαρακτήρα, να γίνει υπόθεση των εργαζομένων κι όλων των λαϊκών στρωμάτων.

Τώρα, πλέον, ήρθε η ώρα της αντεπίθεσης. Η σπουδάζουσα νεολαία, που ασφυκτιά στα «δόκανα» του πανεπιστημίου της αμορφωσιάς και της ανεργίας, μαζί με τους εκπαιδευτικούς που νιώθουν ακόμα δάσκαλοι και όχι έμποροι, τους γονείς που ζητούν ολόπλευρη και ολοκληρωμένη μόρφωση και επαγγελματική εξασφάλιση για τα παιδιά τους, οι «σκλαβωμένοι εργάτες» που αντιλαμβάνονται ότι η ταξική απελευθέρωση και η κοινωνική αλλαγή, έχει ανάγκη την ουσιαστική μόρφωση της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, μπορούν και πρέπει να περάσουν στην αντεπίθεση. Το σύνθημα «Παιδεία αποκλειστικά δημόσια και πραγματικά δωρεάν για όλους, χωρίς ταξικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς, γεωγραφικούς, ή άλλους περιορισμούς», να μην είναι απλώς ένα αίτημα, μια διεκδίκηση, αλλά να γίνει λαϊκή απαίτηση σταθερή και συνεχής, ανυποχώρητη κι αδιαπραγμάτευτη.

Η Παιδεία είναι κληρονομιά ανυπολόγιστης αξίας των Ελλήνων, από τα βάθη της αρχαιότητας, που διατηρήθηκε αλώβητη στο πέρασμα των αιώνων. Σε τούτο τον τόπο δίδαξαν φιλοσοφία ο Επίκουρος και ο Αριστοτέλης, μαθηματικά ο Αρχιμήδης και ο Ευκλείδης, ιστορία ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, ποίηση ο Ομηρος και η Σαπφώ, θέατρο ο Ευριπίδης και ο Αριστοφάνης. Η Παιδεία κράτησε αναμμένο το καντήλι του Γένους στην οθωμανική σκλαβιά, έδωσε δύναμη στην αντιφασιστική αντίσταση, δημιούργησε μορφές των Γραμμάτων, όπως ο Γλυνός και η Αλεξίου, ο Βάρναλης και ο Ρίτσος, ο Σεφέρης και ο Ελύτης. Αυτή την κληρονομιά θα την κρατήσει σαν ιερό κειμήλιο και η σημερινή γενιά, για την παραδώσει στις επόμενες...