Ενα επιπλέον παράδειγμα των επικίνδυνων αντιφάσεων της ευρωατλαντικής πολιτικής με επικεφαλής τις ΗΠΑ εξελίσσεται με αφορμή το Κοσσυφοπέδιο. Είναι γνωστό ότι οι ευρωατλαντιστές στήριξαν την πολιτική τους της τελευταίας δεκαετίας για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στο αλβανικό κυρίως στοιχείο. Τώρα, κάτω από την πίεση των αποτελεσμάτων της πολιτικής τους σε συνδυασμό με τις ανάγκες των νέων δεδομένων διαφαίνεται να επιχειρούν με σιγανό και προσεκτικό τρόπο μια πιθανή πολιτική στροφή.

Η ουσία του προβλήματος του Κοσσυφοπεδίου και σύμφωνα με τα παραδεκτά στις διεθνείς σχέσεις για την ακεραιότητα και ασφάλεια των χωρών, βρίσκεται στην απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ του 1999. Στην απόφαση αυτή καθορίζεται ότι το Κοσσυφοπέδιο παραμένει γεωγραφικό τμήμα της Σερβίας. Αυτή, μάλιστα, συνοδεύεται με αυξημένα δικαιώματα στους αλβανόφωνους που θεωρούνται ως μειονότητα στο πλαίσιο του σερβικού κράτους. Αυτή η καθοριστική απόφαση σήμερα παραμένει σαν να μην υπήρξε ποτέ. Τα επιτελεία των ευρωατλαντιστών Ευρωπαϊκής Ενωσης και ΗΠΑ, καθώς και ο ίδιος ο ποδηγετημένος απ' αυτούς ΟΗΕ προσποιούνται πως δε γνωρίζουν. Εμφανίζουν ως διακανονιστή τους μεταξύ Σέρβων και Αλβανών τον κ. Αχτισαάρι, ο οποίος παρουσιάζει ένα κείμενο επίλυσης του Κοσσυφοπεδίου κόντρα στην απόφαση 1244 του ΣΑ του ΟΗΕ και στην πρόσφατη απόφαση του δημοψηφίσματος στη Σερβία που θεωρεί το Κοσσυφοπέδιο σερβική επαρχία. Το κείμενο αυτό αναγνωρίζει το Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητη οντότητα με δικά της σύνορα, σημαία και κρατικά σύμβολα, που έχει δική του εσωτερική κρατική οργάνωση, νόμισμα, μπορεί να κλείνει διεθνείς συμφωνίες με κράτη, να μετέχει σε διεθνείς οργανισμούς και να είναι μέλος του ΟΗΕ. Δηλαδή, όλες τις βασικές ιδιότητες κράτους. Ταυτόχρονα, όμως, προβλέπει την παραμονή, τον έλεγχο και την επίβλεψή του από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, δηλαδή το «καπέλο» που το καθιστά προτεκτοράτο. Εκτός από τις πάγιες δικαιολογημένες αντιδράσεις των Σέρβων στην ευρωατλαντική πολιτική, τώρα αντιδρούν σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση και οι αλβανόφωνοι. Εθισμένοι στο ιδιότυπο καθεστώς ασυλίας των ευρωατλαντιστών δείχνουν να μην καταλαβαίνουν την αγγλο-αμερικανική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε».

Η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει και η Σερβία είναι υποταγμένη στα φιλοδυτικά της κόμματα παρά τις όποιες αντιδράσεις εσωτερικού κυρίως χαρακτήρα μιας πρώην μεγάλης δύναμης. Ο προσανατολισμός της είναι ευρωνωσιακός και ΝΑΤΟικός, δηλαδή ευρωατλαντικός και η γεωστρατηγική της θέση δεσπόζει στα Βαλκάνια, στα νότια της Ρωσίας. Είναι επόμενο το ενδιαφέρον των ευρωατλαντιστών να μεγαλώνει και μάλιστα στο πλαίσιο ενός έρποντος ανταγωνισμού ΗΠΑ - Ρωσίας. Ο χρόνος ανοχής των Αλβανών δείχνει να τείνει στο τέλος του χωρίς αυτό να σημαίνει θεαματικές αλλαγές. Απλά, σταδιακά και... ήρεμα οι ευρωατλαντιστές θα υποχρεώνουν το αλβανικό στοιχείο στην προσαρμογή στα νέα δεδομένα που εξελίσσονται. Αλλωστε, σκοπός της Νέας Τάξης δεν είναι η δημιουργία μεγάλων κρατών (π.χ. Μεγάλη Αλβανία), αλλά αντίθετα το λιάνισμά τους σε ραγιάδικα προτεκτοράτα. Αυτή η διαφαινόμενη νέα εξέλιξη της ιμπεριαλιστικής πολιτικής θα έχει πιθανό αντίκτυπο και σ' άλλα σημεία των Βαλκανίων και σ' άλλα ζητήματα (ονομασίες, μειονότητες κ.λπ.). Σ' αυτό το πλαίσιο, είναι επικίνδυνη η στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στο σχέδιο Αχτισαάρι, όπως εξίσου επικίνδυνη είναι και η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που γίνεται λόγω των συμφερόντων «διείσδυσης» της ελληνικής αστικής τάξης.