«Το επίσημο ελληνικό Κράτος σπάνια εκδηλώνει την πολιτιστική του μέριμνα, και πάντα αμεθόδευτα και μικρόψυχα, γιατί δυστυχώς μέχρι τώρα, σε καμιά στιγμή της πολιτικής ιστορίας της χώρας, καμία κυβέρνηση, σ' οποιαδήποτε πολιτική παράταξη κι αν ανήκε δεν εφάρμοσε ένα πολιτιστικό πρόγραμμα μελετημένο και υπεύθυνο... Η κρατική ελληνική πολιτιστική μέριμνα δεν έκανε ποτέ ούτε μια παραγγελία για τη σύνθεση ενός αξιόλογου ελληνικού συμφωνικού ή μελοδραματικού έργου, δε φρόντισε ποτέ να προωθήσει την ελληνική μουσική δημιουργία στο ρεπερτόριο των ξένων συμφωνικών και μελοδραματικών συγκροτημάτων, που ωστόσο χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα για τη συμμετοχή τους στο Φεστιβάλ Αθηνών...».

****

«Η Τέχνη, που είναι η πεμπτουσία της "μνήμης" του Ανθρώπου και μέτρο του βαθμού πολιτισμού στον οποίο βρίσκεται ένας λαός, δεν ανήκει στους λίγους. Οπως είπε κάποιος σύγχρονος Ελληνας στοχαστής, ο βαθμός πολιτισμού ενός λαού εξαρτάται από τον αριθμό και το είδος των αυτονόητων!».

****

«Ιδιαίτερα στη Μουσική, η Παιδεία μας στάθηκε πάντα λειψή, σχολαστική, απρογραμμάτιστη και αψυχολόγητη. Στο σχολείο, αντί να διδάξουμε στα παιδιά μας τον τρόπο να πλησιάσουν και ν' αγαπήσουν τη Μουσική, τα κάνουμε να τη χλευάζουν ή να τη μισούν...»

****

«Πότε, επιτέλους, η πολιτική ηγεσία θα καταλάβει ότι η Τέχνη στοιχίζει, και στοιχίζει μάλιστα ακριβά, γιατί είναι η βιτρίνα και ο καθρέφτης του Πολιτισμού της χώρας; Οτι οι δημιουργοί και καλλιτέχνες είναι οι φορείς αυτού του Πολιτισμού και όχι οι επαίτες της αυλής των κάθε λογής επιτήδειων; Και ότι, τέλος, η ενίσχυση και προβολή της εθνικής δημιουργικής προσπάθειας δεν είναι χαριστική πράξη για την οποία ζητούνται τυχόν ανταλλάγματα, αλλά αυτονόητο καθήκον και μαζί υποχρέωση προσφοράς στην πολιτιστική ιστορία του τόπου;».