2. Το μυστικό της νίκης της επανάστασης ήταν ότι όλοι οι Ελληνες ένιωσαν ότι κινδύνευαν άμεσα από τους Τούρκους και όχι μόνο εκείνοι που είχαν πάρει τα όπλα και είχαν βγει στα βουνά.

3. Ο Καραϊσκάκης χτύπησε πρώτα τη μοιραία πλάνη που καλλιεργούσαν οι ξένες δυνάμεις σε βάρος των Ελλήνων.

4. Δεν ήταν μόνο η νέα στρατηγική, σύλληψη των επαναστατών στον αγώνα τους κατά των Τούρκων, αλλά η σταθερότητα και ο χαρακτήρας που επέδειξαν απέναντι στον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως όταν τους αφόρισε: «Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισείτε και να τους αποστρέφησθε και διανοία και λόγω, καθότι και η Εκκλησία και το Γένος τούς έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ' αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς. Ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας. Ως παραβάται δε των θείων νόμων και Κανονικών διατάξεων, ως καταφρονηταί του ιερού χρήματος της προς τους ευεργέτας ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας, ως ενάντιοι ηθικών και πολιτικών όρων, ως την απώλειαν των αθώων και ανευθύνων ομογενών μας ασυνειδήτως, τεκτενόμενοι, αφορισμένοι υπάρχοιεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι, και αυτοί, και όσοι τοις ίχνεσιν αυτών κατηκολούθησαν ή κατακολουθήσωσι του λοιπού, αν μη θελήσωσι εννοήσαι την αρπαγήν και απάτην, και επιστραφήναι τε και βαδίσαι την ευθείαν της σωτηρίας οδόν, αν δεν αναλάβωσιν, ο έστι, τον εντελή χαρακτήρα του ρεαγιάδικου αυτών επαγγέλματος».

5. Η ανικανότητα του Ελληνα, στις κρίσιμες στιγμές του, να συμπεριφέρεται σαν θνητός έσπρωξε την αυτοκρατορία των Οθωμανών να βουλιάξει στη λησμονιά.

6. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ψυχικές διακυμάνσεις των κορυφαίων της επανάστασης. Μέσα από τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη αποτυπώνεται η αγωνία τους: «Η επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμία απ' όσες γίνονται τη σήμερον στην Ευρώπη. Της Ευρώπης αι επαναστάσεις εναντίον των διοικήσεών των είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο εδικός μας πόλεμος ήταν ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος με άλλο έθνος, ήτον με έναν λαόν οπού ποτέ δεν ηθέλησεν να αναγνωρισθεί ως τοιούτος, ούτε να ορκισθεί παρά μόνον ό,τι έκαμνε η βία. Ούτε ο Σουλτάνος ηθέλησεν ποτέ να θεωρήσει τον ελληνικόν λαόν ως λαόν, αλλ' ως σκλάβους. Μιαν φοράν, όταν επήραμεν το Ναύπλιον, ήλθεν ο Αμιλτων να με ιδεί, μου είπε ότι: "Πρέπει, οι Ελληνες να ζητήσουν συμβιβασμόν, και η Αγγλία να μεσιτεύσει". Εγώ του αποκρίθηκα ότι: "Αυτό δε γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς, καπιτάν Αμιλτων, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τους Τούρκους. Αλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, ζούσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα". Με είπε: "Ποια είναι η βασιλική φρουρά του, ποια είναι τα φρούρια;". "Η φρουρά του βασιλέως μας είναι, οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά". Ετσι δεν ομίλησε πλέον. Ο κόσμος, μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν ήμεθα τρελοί, δε θα εκάμαμεν την επανάσταση, διατί ηθέλαμεν συλλογισθεί πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, πυριτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει τη δύναμιν την εδική μας, την τούρκικη δύναμη. Τώρα οπού ενικήσαμεν, οπού ετελειώσαμεν με καλά τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινώμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμεν, ηθέλαμεν τρώγει κατάρες, αναθέματα...».