Την ταινία «Βαμμένο Πέπλο» θα την κατατάξω στις ...κλασικές! Οχι γιατί πιστεύω πως με την αξία της θα σημαδέψει τον παγκόσμιο κινηματογράφο! Δεν είμαι, βέβαια, μάγος, ούτε θέλω να παίξω τέτοιο ρόλο, αλλά τίποτα πάνω της δε δείχνει πως θα αντέξει στο χρόνο! Θα την κατατάξω, όμως, στις ...κλασικές, γιατί κρατάει όλους τους αισθητικούς και αφηγηματικούς κανόνες των κλασικών ταινιών. Η ιστορία της, για παράδειγμα, μοιάζει με ποταμό. Οι ήρωές της πάσχουν για ηθικές αξίες και για τον έρωτα. Σχεδόν όλα τα απρόοπτα είναι δραματικά. Και, γιατί όχι, προσφέρει και «ηθικά διδάγματα».

Αλλά και η γραφή της, και αυτή ...κλασική είναι! Στρωμένη αφήγηση (από τα αριστερά προς τα δεξιά), απόλυτα κατανοητή, με αρχή, μέση και τέλος! Επιπλέον, είναι «πλούσια»! Διαθέτει πολλούς χώρους, ακριβά ντεκόρ και κοστούμια και εκατοντάδες κομπάρσους. Ακόμα, το «Βαμμένο Πέπλο» διαθέτει και πολιτικό φόντο. Η ιστορία του διαδραματίζεται κυρίως στην Κίνα το 1920, όπου όλα βρίσκονται σε πολιτική «αναστάτωση». Οπου οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες νιώθουν το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια τους...

Επίσης, ίσως και το κυριότερο, η ταινία μεταφέρει στην οθόνη ένα κλασικό μυθιστόρημα, ενός μεγάλου (και κλασικού) συγγραφέα, του Σόμερσετ Μομ (1874-1965)! Ενα μυθιστόρημα που, και αυτό, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ...κλασικού. Οσα συμβαίνουν στις σελίδες του, και είναι πάμπολλα αυτά που συμβαίνουν, είναι όλα «σωστά» τοποθετημένα. Με μια συμμετρική αρχιτεκτονική. Σαν κάποιος εξαιρετικός, αλλά «κλασικός», αρχιτέκτονας να φρόντισε για τη «σωστή» τοποθέτησή τους. Είναι όλα στη θέση τους και ευδιάκριτα. Χωρίς ωστόσο τίποτα από αυτά να χτυπάει τη γροθιά του στο μαχαίρι. (Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είχε μεταφερθεί και το 1934 στον κινηματογράφο - η Γκρέτα Γκάρμπο στον κύριο ρόλο)!

Τώρα, εκείνα που κάνουν την ταινία λιγότερο ...κλασική και της στερούνε την πιθανότητα, και το δικαίωμα, να αντέξει στο χρόνο, είναι και αυτά, επίσης, πολλά, πάμπολλα! Το κυριότερο, βέβαια, έχει να κάνει με την πολιτική ατολμία της (ή την πολιτική σκοπιμότητά της;). Το πολιτικό φόντο της ταινίας έμεινε πολύ στο ...φόντο! Με αποτέλεσμα οι εσωτερικές αλλαγές που συμβαίνουν στους ήρωές της, με πρώτη την κεντρική ηρωίδα, η οποία από ένα χαριτωμένο και κακομαθημένο κορίτσι, έγινε μια συνειδητή και αποφασιστική γυναίκα, να μην χρεώνονται στις δικές του παρεμβάσεις! Και αυτό δεν είναι μόνον αψυχολόγητο, αλλά, θέλει δε θέλει, γίνεται μεταφυσικό και αποπροσανατολιστικό. Αφού ο θεατής καταλήγει πως η ηρωίδα άλλαξεαπό τα «προσωπικά» της και όχι από τα γεγονότα που άλλαξαν τον κόσμο γύρω της! Και την ίδια, βέβαια, που είναι και το σωστό!

Οπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι εύκολο να γυρίσεις μια πραγματικά κλασική ταινία! Πρέπει ο δημιουργός της να κοιτάζει ίσα στο μέλλον. Ο Τζον Κιουράν περιορίστηκε να κοιτάξει γύρω του. Οσο χρειαζόταν για τη διεκπεραίωση που, τελικά, φαίνεται είχε αναλάβει!

Παίζουν: Ναόμι Γουάτς, Εντουαρτ Νόρτον, Τόμπι Τζονς.