Ετσι άρχιζε το δελτίο ειδήσεων σε όλα τα ΜΜΕ, εκτός, φυσικά, από τον «902». Οτι ο ελληνικός λαός, το λέω, με δικά μου λόγια, βέβαια, αφού συνειδητοποίησε το «μήνυμα της Ανάστασης», σαν κορύφωση του μηνύματος των «παθών» καβάλησε το αυτοκίνητό του (χωρίς προκαταβολή και 72 άτοκες δόσεις) και όρμησε να κατακτήσει την αγνή ελληνική ύπαιθρο. Εκεί όπου τα γενέθλια χωριά των απανταχού Ελλήνων μαραζώνουν και αφανίζονται, με κρεμασμένα στα άνυδρα κλαδιά μαραμένων δέντρων τα παιδικά ενθυμήματα μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που τώρα, λέει το ίδιο δελτίο των ειδήσεων, αναβιώνει αυτές τις μέρες και όλοι παρακολουθούν συγκινημένοι, κάτω από το βάρος του «μηνύματος» και του δωδεκάκιλου, αγνώστου προελεύσεως αμνοεριφίου, τα τριγλυκερίδια και η αφανής μεν, πλην υπάρχουσα, χοληστερόλη, του οποίου αποκαλύπτει το προαναφερθέν μήνυμα. Μετά ακολουθεί η πλήρης περιγραφή της «εξόδου» των Αθηναίων προς την Κόρινθο και τη Λαμία, τα μέτρα της τροχαίας, για να γυρίσουμε σώοι και αρτιμελείς, κατά τον συνεντευξιαζόμενο και ασθμαίνοντα διοικητή της τροχαίας. Και από κοντά, βέβαια, και μερικά στοιχεία, στατιστικά, για την έξοδο της «συμπρωτεύουσας», προς τη Χαλκιδική.

Και αν όλα σταματούσαν ως εδώ, κάτι από το «μήνυμα» θα είχε διασωθεί, κάτι, εν πάση περιπτώσει κάτι από τις αναβιώσεις των εθίμων θα είχε κάποιους συγκινήσει. Οχι. Η σχετική ειδησεογραφία, όση έχει διαφύγει από τη δημοσιογραφική διαλεύκανση των αιτίων του ναυαγίου του Sea Diamond, συνεχίζει με τα εορταστικά διαγγέλματα της εκκλησιαστικής, πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας, και κορυφώνεται με το χαρμόσυνο ρεπορτάζ από τις επισκέψεις στα στρατόπεδα - ψητοπωλεία, όπου οι ατυχείς φαντάροι περιστρέφουν τους ροδοκόκκινους οβελίες, με το ανήσυχο μυαλό τους να περιφέρεται μεταξύ του «αναστάσιμου μηνύματος» και των απορφανισμένων μηρών κάποιας ανεπισήμου μνηστής. Οι δε επίσημοι τσουγκρίζοντας κόκκινα αυγά, που ποτέ δε σπάνε, ανταλλάσσουν ευχές με άλλους επισήμους για υγεία, ευτυχία και, άντε για τα προσχήματα και την ειρήνη. Και εσύ, βέβαια, ο ταλαίπωρος δέκτης των πασχαλινών ειδήσεων προσπαθείς μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό της εθιμικής κνίσας, των τετριμμένων ευχών, και των φωτοτυπημένων διαγγελμάτων να συλλάβεις το μήνυμα της Αναστάσεως και να μην μπορείς, όσο και αν η προσπάθειά σου είναι φιλότιμη και ειλικρινής.

Να μην μπορείς γιατί το μυαλό σου δε λέει να απομακρυνθεί από τα ερείπια του Ιράκ, τις πρησμένες κοιλιές των παιδιών της Αφρικής, τις ματωμένες ερημιές του Αφγανιστάν, τους βομβαρδισμένους δρόμους του Λιβάνου, τα κομμένα χέρια του νεαρού Παλαιστίνιου. Δε λέει να ξεχάσει τον άνεργο που δεν «έψησε», τον άρρωστο που δε βρήκε κρεβάτι, τον συνταξιούχο που δεν τα κατάφερε ούτε κι αυτό το Πάσχα να αγοράσει εκείνη την «αφιλότιμη» στολισμένη λαμπάδα που είχε βάλει στο μάτι ο πεντάχρονος εγγονός. Να ξεχάσει το αύριο που ξημερώνει, τις χωματερές που θα είναι στη θέση τους, τα σχολειά που θα παραμείνουν βουβά στη μιζέρια τους, τα εργοστάσια που κλείνουν, αυτούς που απολύονται, τους άλλους που λένε ψέματα, τους υπουργούς που φυγοδικούν, τους καπετάνιους που ρίχνουν έξω τα καράβια, τα βιβλία που δεν μπορούνε να βρουν την αλήθεια, τους εργάτες που παγιδεύονται σε φτηνά μεροκάματα και ξεχνούν να φωνάξουν. Να ξεχάσει το φίλο που «έφυγε» απροσδόκητα, χωρίς την ελπίδα να ξαναγυρίσει, για να μείνει η καρέκλα του άδεια, το ποτήρι του μισογεμάτο και το τελευταίο του γράμμα αδιάβαστο. Και μένει το «μήνυμα της Αναστάσεως» ανεξήγητο, μυστήριο, γιατί ό,τι πεθαίνει, πεθαίνει για πάντα. Αλίμονο σ' αυτούς που μένουνε ζωντανοί, χωρίς να ελπίζουν!