1. Στην ταβέρνα που ακούει στο όνομα «κύματα χαράς», δεσπόζει η φωτογραφία του παλαιού Καραμανλή γνωστού ως Κωνσταντίνος ο Σοβαρός, μέσα από την κορνίζα. Χωρίς να το καταλάβω άρχισα να παρατηρώ την κορνίζα για τα χοντρά της στολίσματα με τα όστρακα που ήταν κολλημένα επάνω της. Ο χρόνος, αυτό το παιδί που παίζει ατιμώρητο, παίρνει τη φωτογραφία του Παλαιών Πατρών Καραμανλή με τη γνωστή πόζα ανωτερότητας και τη μεταβάλλει σε ανώτερη γελοιότητα.

2. Οποιος θέλει να γίνει φιλόσοφος με ακαριαίο τρόπο ένας είναι ο δρόμος. Το εξωτερικό ιατρείο σε ώρα εφημερίας. Ας προσέλθει με τις πιζάμες του και χωρίς αυτές. Πρόκειται για το μαγαζί του οποίου η αξιοσέβαστη πελατεία βρίσκεται μονίμως σε παροξυσμό. Γιατροί και ασθενείς δεμένοι στο κατάρτι της ανάγκης κλείνουν τ' αυτιά τους στην αρρώστια που με τη μορφή της σειρήνας τούς καλεί για να τους μεταβάλει σε γουρούνια και συνήθως το καταφέρνει.

3. Οταν έρχεσαι κατά πρόσωπο με την πραγματικότητα τα χάνεις, γιατί καταλαβαίνεις πως δεν είσαι ούτε σπάνιος ούτε διαφορετικός. Μαζί με τους άλλους παραπονιέσαι και αναθεματίζεις.

Παρ' όλο το χάλι που είναι κοινό, πώς θαυμάζω αρκετούς διανοούμενους που για να συντηρήσουν τη σπάνια ράτσα τους κυκλοφορούν με το πιο ξετσίπωτο εγώ, προσπαθώντας να διαλύσουν την υπόνοια ότι μοιάζουμε έστω για λίγο.

4. Το ένστικτο των παπάδων θαυμάζω πώς αγοράζει, μεταπουλά και ξαναπουλά τις ψυχές που εμφανίζονται μπροστά του. Θαυμάζω την κατάχρηση της αγιότητας που ασκούν κάτω από τις ακτίνες ευπορίας. Τα τελευταία χρόνια δεκαπλασίασαν την πελατεία τους και δεν προλαβαίνουν να κλείνουν ραντεβού. Χρησιμοποιώντας διακοσμητικές ικανότητες με ύφος Πυθίας αντιμετωπίζουν τον κάθε πιστό ως ετοιμοθάνατο και του διοχετεύουν όλη τους τη χολή στο αίμα.

5. Η μίμηση είναι η κρυφή παιδεία της γλοιώδους δημοκρατίας μας. Το παιδί μιμείται τον μεγάλο με τη σειρά του αυτός το γέρο και ο τελευταίος τον θάνατο. Η μίμημη είναι κληρονομιά της αστάθειας σε συνδυασμό με ένα ελαφρύ πνεύμα που διαπερνάει τα πάντα. Μάταια, οι ηθοποιοί χτυπιούνται γιατί τους παίρνουμε τη δουλιά, εμείς συνεχίζουμε αδιάκοπα να μιμούμαστε ο ένας τον άλλο.

6. Η βλακεία όχι μόνο δεν ελαττώνεται αλλά την εισπνέουμε τώρα και στον αέρα. Το τελευταίο θαύμα το χρωστάμε στον υπουργό Ναυτιλίας Κεφαλογιάννη που πατώντας στο ναυάγιο του (θαλασσινού διαμαντιού) μίλησε για την ένδοξη ναυτιλία που συνεχίζει τις βουτιές της στο βυθό.

7. Ο Νικήτας Κακλαμάνης ό,τι δεν κατάφερε ως φακίρης στο υπουργείο Υγείας το προσπαθεί σαν τσοπάνης στο δημαρχείο. Συμφιλιωμένος με την ιδέα ότι οι Αθηναίοι είναι πρόβατα, απολαμβάνει τα πάντα σαν προσκεκλημένος του δήμου. Τι κάνει ακριβώς; Παρίσταται σε κοσμικές συγκεντρώσεις περιμένοντας να τον βραβεύσουν. Για την ελεεινή διαγωγή μας έναντι του δήμου προσπαθεί όσο μπορεί να παρηγορεί τους υπαλλήλους του, ενώ για το μόνο που νιώθει ευγνωμοσύνη είναι ο κομμωτής του που του χαρίζει μία θαυμάσια εμφάνιση φροντίζοντας τις πολύτιμες τρίχες του κεφαλιού του.