Συστάσεις για ...δικαιότερη κερδοσκοπία των τραπεζιτών σε βάρος των πελατών τους απευθύνει ο Συνήγορος του Καταναλωτή, παραβλέποντας το γεγονός ότι σημαντικό μέρος των προκλητικών τραπεζικών κερδών προέρχεται από τα διάφορα χαράτσια και άλλες προμήθειες που χρεώνουν οι τράπεζες στους δανειολήπτες. Αυτό είναι, στην ουσία, το στίγμα των χτεσινών συστάσεων του Συνηγόρου του Καταναλωτή, ο οποίος, αντί να ζητήσει την κατάργηση του απαράδεκτου προστίμου που υποχρεώνονται να πληρώσουν όσοι δανειολήπτες εξοφλούν πρόωρα τα δάνεια με σταθερό επιτόκιο, συστήνει στους τραπεζίτες να τροποποιήσουν τις δανειακές συμβάσεις ως προς το συγκεκριμένο σημείο.

Στην πραγματικότητα, νομιμοποιώντας και από τη δική του μεριά ο θεσμός του Συνηγόρου του Καταναλωτή το εν λόγω χαράτσι, εξαντλεί το ρόλο του στη σύσταση για επουσιώδεις αλλαγές στη διατύπωση, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ουσία, που είναι αυτή καθεαυτή η κερδοσκοπική και ληστρική δράση του τραπεζικού κεφαλαίου. Το μέγεθος της κερδοσκοπικής ασυδοσίας των τραπεζιτών αποτυπώνεται και στους ισολογισμούς του πρώτου τριμήνου του 2007, σύμφωνα με τους οποίους τα ποσοστά αύξησης των τραπεζικών κερδών - για μια ακόμη χρονιά - μετρώνται με διψήφιους αριθμούς (από 30% μέχρι και 170%).

Σ' αυτό το πλαίσιο και επικαλούμενος «βάσιμη εκτίμηση ότι μεγάλος αριθμός πολιτών πρόκειται να συνάψει δανειακές συμβάσεις σταθερού επιτοκίου με τις τράπεζες», ο Συνήγορος του Καταναλωτή συστήνει στις τράπεζες να τροποποιήσουν τις δανειακές συμβάσεις στο συγκεκριμένο σημείο. Για την ακρίβεια, προτείνει η τροποποίηση των συμβάσεων να γίνει προς την κατεύθυνση «να προκύπτει η αιτία της επιβάρυνσης, ο τρόπος υπολογισμού της επιβάρυνσης του δανειολήπτη και αναλυτικά τα κριτήρια βάσει των οποίων υπολογίζεται η επιβάρυνση αυτή». Λες και ο λόγος που επιβάλλεται το συγκεκριμένο χαράτσι δεν είναι η διασφάλιση της κερδοφορίας των τραπεζών, αλλά κάποιος άλλος λόγος.

Και όλα αυτά, σύμφωνα με το σκεπτικό του Συνηγόρου του Καταναλωτή, με σκοπό «η επιβάρυνση που καλούνται οι δανειολήπτες να καταβάλουν να είναι εύλογη, αντικειμενική και δίκαιη και να μην υπερβαίνει το ύψος της πραγματικής ζημίας που υφίστανται οι τράπεζες (εάν υφίστανται) από την πρόωρη εξόφληση των δανείων»!