Βρέθηκα για τρεις μέρες στο Πήλιο. Είπα κι εγώ να κάνω «διακοπές». Να καθίσω, με άλλα λόγια, αναπαυτικά σε μια ψάθινη καρέκλα και να βλέπω απέναντι, πότε τη θάλασσα και πότε το βουνό και να θυμούμαι. Να θυμούμαι το Λεωνίδα που έφυγε πριν από τρία χρόνια, την Αναστασούλα τη μάνα μου που έφυγε κι αυτή πριν από ένα χρόνο. Να θυμούμαι και τους δυο φρέσκους νεκρούς που έφυγαν κι αυτοί κοντά ο ένας με τον άλλο, τον Αριστόβουλο και τον Γιάννη και ν' αφήνω τα μάτια μου να γεμίζουν φως και δάκρυα. Ετσι από πείσμα και όχι από λύπη. Από πείσμα και θυμό, από αγανάκτηση, γιατί αυτά τα πλάσματα ούτε «απολωλότα» πρόβατα ήτανε ούτε «αμαρτωλά». Ητανε άνθρωποι δικοί μου που μου γέμιζαν τη ζωή ο καθένας με το δικό του τρόπο και γι' αυτό είχα την απαίτηση να με ρωτήσουν, όταν τους έπαιρναν τη γλυκιά τους ζωή και γέμιζαν με μαύρες τρύπες τη δική μου.
Ηθελα, λοιπόν, να καθίσω σε μια ψάθινη καρέκλα και να καρφώσω τα φορτωμένα μου μάτια στο απέναντι βουνό και να μη σκέφτομαι, παρά μόνο να θυμούμαι. Κι όμως δεν τα κατάφερα, γιατί μόλις άρχισα να έχω επαφή με τους αγαπημένους μου νεκρούς και τα ξεχαρβαλωμένα παιδικά μου παιχνίδια, μόλις εντόπισα στη δασωμένη πλαγιά της Οθρης τα αρχαία όστρακα να κατρακυλούν και τα ματωμένα τραγούδια της χαλασμένης γενιάς του εμφύλιου να απολιθώνονται μέσα σε τρύπες βαθιές, που ακόμα δεν τις διαβάσαμε σωστά, γιατί Δε μάθαμε, όπως πρέπει, τη γλώσσα τους, χτύπησε η πρώτη καμπάνα και πίσω από το μεταλλικό της «ντορό» άδειασε το πρώτο πούλμαν.
Ηρθανε μου απάντησαν. Ηρθανε οι πρώτοι προσκυνητές. Αρχίζει το πανηγύρι. Οι γυναίκες φοράνε μαύρα, γιατί έτσι το θέλει το έθιμο και κρατάνε μεγάλες λαμπάδες στο χέρι. Φοράνε και τα καινούρια τους παπούτσια που τους χτυπάνε στη φτέρνα, γι' αυτό και περπατούν σαν τις πάπιες. Μπροστά πηγαίνουν οι σύζυγοι, που βαριούνται και βλαστημούν τον άγιο που πάνε να προσκυνήσουν. Πιο πίσω έρχονται τα παιδιά που μυξοκλαίνε, γιατί δεν ήρθε ακόμα το πρώτο παγωτό που τους υποσχέθηκαν για να ξυπνήσουν και να πλύνουν τα δόντια τους. Και πιο πάνω η πλατεία, θρησκόληπτη και πανηγυρίζουσα, ντυμένη τις στιλπνές της ταμπέλες «Ολα στα κάρβουνα», «Ψητοπωλείον ο Βλάχος», « Το γνήσιον σπληνάντερον» και το νεοευρωπαϊκό «Ντας έχτε μουζάκα, Γκιόργκος μιτ ντερ νάμε» (που σημαίνει στα ελληνοτουρκοευρωπαϊκά «Ο γνήσιος μουσακάς, Γιώργος με τ' όνομα».
Και πιο ύστερα η δεύτερη καμπάνα, αυτή πιο αγαπητικιά, και πιο θρησκευόμενη, λιγότερο απειλητική, εισαγωγής προανάκρουσμα για την είσοδο στην άλλη πλατεία, κατάσαρκα στην εκκλησία αυτή του «Αποστόλου του Νεομάρτυρος», όπου διαγκωνίζεται η μεσαία τάξη των πανηγυριών: οι πωλητές των χαλβάδων, των σφυριχτρών, των πλαστικών σαλπίγγων, των ροζ κιλοτών και των μαύρων στηθόδεσμων, των παραβυζαντινιζουσών εικόνων του αγίου Νεκταρίου και της αγίας Βαρβάρας. Οι πωλητές ξύλινων κουταλιών, αγιορείτικών θυμιαμάτων και αγίων επιστολών, δίπλα στους πωλητές φαρμάκων για τη φαλάκρα και την ανδρική ανικανότητα (λες και δεν υπάρχει και γυναικεία τοιαύτη με την οποία κανένας δεν ασχολείται) και μικρών πολύχρωμων φακέλων, όπου καταγράφεται το μέλλον όποιου αποφασίσει να καταβάλει δραχμές πεντακόσιες, στο όνομα πάντοτε Αποστόλου του Νεομάρτυρος.
Ωσπου η τρίτη, μελωδικότερη των δύο προηγουμένων καμπάνα, προαναγγέλλει την ανάγνωση του αρχιεπισκοπικού μηνύματος και τότε όλο το πλήθος αγοραστών και πωλητών, πιστών και απίστων, μαυροφορεμένων γυναικών, βλασφημούντων συζύγων και μυξοκλαιόντων παίδων εξαφανίζεται κάτω από την κυριαρχία του ορθοδόξου κηρύγματος, όπου επικρέμαται η απειλή, υπογραμμίζεται η επερχόμενη ρήξη, αφορίζονται οι σκεπτόμενοι και υμνούνται οι ρηχόμυαλοι θεοκλητεύοντες. Ενός κηρύγματος, τέλος πάντων, όπου υπολανθάνει η οργή, περιγράφεται η μνησικακία, προτείνεται η θρησκοληψία, προβάλλεται το σχήμα ενός ανύπαρκτου κόσμου και υπογραμμίζεται το μεγαλείο ενός θεού που έμαθε κι αυτός να ζει με τους πολέμους, να βολεύεται με τη φτώχεια και την αρρώστια. Ενός θεού που φαίνεται πως δεν τον ενοχλούν οι «χοροί» των πεινασμένων παιδιών ούτε οι μπεζαχτάδες αυτών που εμπορεύονται το απροσδιόριστο άρωμά του!
Του
Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
TV - ΔΕΥΤΕΡΑ 
