Οι «ισλαμοδημοκράτες» του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του Αμπντουλάχ Γκιουλ κατάφεραν να θέσουν εκ νέου έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες του «κεμαλικού» στρατοπέδου σε θέση άμυνας - στη γωνία: Η ενισχυμένη πλειοψηφία με την οποία πέρασαν το νόμο περί της μεταρρύθμισης των θεσμικών κανόνων για την ανάδειξη προέδρου, που προβλέπει εκλογή του από το λαό (και όχι από την Εθνοσυνέλευση), δυνατότητα εκλογής για δύο θητείες (από μία), και πενταετή θητεία (από επταετή), αναγκάζει, όπως λένε οι γνωρίζοντες, τον πρόεδρο - και πρώην ανώτατο δικαστή - Αχμεντ Νετζντέτ Σεζέρ είτε να αποδεχτεί το σχέδιο του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚ) για την «κατάληψη» των θεσμών που έως σήμερα αποτελούσαν απόρθητα κάστρα του μετακεμαλικού κατεστημένου, είτε να αναπέμψει το νομοσχέδιο στη Βουλή για νέα συζήτηση, είτε να ζητήσει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Κατά το Σύνταγμα, έχει 15 μέρες (μέσα στις οποίες εκπνέει τυπικά και η θητεία του, στις 16 Μάη, αν και, εξαιτίας του πολιτικού αδιεξόδου, τελικά θα παραμείνει ως «προσωρινός» στο θώκο), για να αντιδράσει. Μένει να φανεί πώς θα εξελιχθεί το σκληρό, κλειστό πολιτικό πόκερ ανάμεσα στους δύο κυρίαρχους συντηρητισμούς της τουρκικής πολιτικής, τον ισλαμιστικό συντηρητισμό και το συντηρητισμό των «υπέρμαχων του κοσμικού κράτους» του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, και αν στην παρτίδα θα παίξουν ρόλο τα σπαθιά - των στρατηγών, εν προκειμένω.

Μολονότι, όμως, οι δύο ισχυρότερες παρατάξεις, όπως αυτές σχηματοποιούνται αδρά μέσα στο τουρκικό κατεστημένο, μοιάζουν να συνεχίζουν τη «σύγκρουσή» τους, με τις πρόωρες εκλογές στις 22 Ιούλη να αποτελούν το υποτιθέμενο αποκορύφωμά της, οι διαφορές τους μοιάζουν μάλλον επουσιώδεις - και οι «ανησυχίες» ότι η Τουρκία θα γίνει Αλγερία ή Ιράν κάπως κωμικές. Οπως φάνηκε ξεκάθαρα την Πρωτομαγιά, οι «ισλαμοδημοκράτες» δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εφαρμόζουν την πάγια πολιτική της Αγκυρας σε ό,τι αφορά την άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων της τουρκικής αριστεράς. Γεγονός, που μακάβρια πιστοποιούν ο θάνατος ενός 75χρονου κομμουνιστή, που παρά το προαναγγελθέν μακελειό βγήκε στο δρόμο, οι τραυματισμοί δεκάδων, η λύσσα του κατασταλτικού μηχανισμού, που με μηχανοκίνητα, ελικόπτερα και χιλιάδες πάνοπλους άνδρες του να πέφτουν σαν ακράτητα σκυλιά πάνω στους διαδηλωτές, έριξαν τις όποιες μάσκες παρέμεναν στη θέση τους όσον αφορά τις κατά ευρωπαϊκή φαντασία διαθέσεις «εκδημοκρατισμού» των ισλαμιστών.