Η ανάγκη αυτή έγινε από πριν φανερή κι από το τέλμα των ευρωενωσιακών πραγμάτων. Η καπιταλιστική Ευρώπη χρειάζεται τον κυριότερο εκφραστή της, δηλ. τη γαλλική κεφαλαιοκρατία, στο άνοιγμα μιας νέας ισχυρότερης αντιδραστικής πορείας. Αυτή η πορεία σημαδεύεται από την επιζητούμενη πιο οργανωμένη και πιο ισχυρή παρουσία του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού. Αυτή η ισχυρότερη παρουσία θα ευνοήσει μεγαλύτερη συνοχή με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Οποιεσδήποτε τυχόν διαφορές θα είναι περιπτωσιακές όταν η αστική Ευρώπη με τη γλώσσα της γαλλικής αστικής τάξης θα απαιτεί από τους γιάνκηδες σεβασμό και ισοτιμία στις αποφάσεις και τα οφέλη που προκύπτουν στο ρόλο του καθενός στη διεθνή σκηνή. Η γαλλική αστική τάξη επέλεξε τη συσπείρωση των παραδοσιακών πολιτικών της δυνάμεων στο πρόσωπο του Νικολά Σαρκοζί. Η ενδυνάμωση του συντηρητισμού στη Γαλλία δείχνει τις προθέσεις της συνολικής αστικής Ευρώπης ως το βαρόμετρό της.

Μπροστά σ' αυτή την προδιαγεγραμμένη πορεία η γαλλική σοσιαλδημοκρατία φάνηκε να συμφωνεί. Εχοντας από τις αρχές του εικοστού αιώνα ενταχθεί στην εξυπηρέτηση του καπιταλισμού, προσπάθησε στις τωρινές γαλλικές εκλογές να συμμαζέψει τις δυνάμεις της ως εφεδρεία της αστικής πολιτικής. Τα λεκτικά λαϊκοχαϊδέματα της Σεγκολέν εκεί απέβλεψαν. Μπροστά στην εκλογική νίκη προθέσεων της γαλλικής κεφαλαιοκρατίας, το γαλλικό προλεταριάτο φάνηκε για μια ακόμη φορά ανήμπορο. Διασκορπισμένο σε μια ερμαφρόδιτη κι ασταθή Αριστερά δείχνει να έχει χάσει την επαφή του με τις επαναστατικές του παραδόσεις. Η σοσιαλδημοκρατία, του λέει να προσπαθήσει να διορθώσει τις κακές πλευρές του καπιταλισμού κι η παραδοσιακή Αριστερά, του λέει να συμμαχήσει με τη σοσιαλδημοκρατία για να... μην έρθει η Δεξιά. Ετσι, είναι επόμενο να φυλλορροεί το δέντρο της προλεταριακής άρνησης της αστικής εξουσίας.