Η δραματική κρίση στην Παλαιστίνη οξύνθηκε ξανά στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης αιματηρής αντίστασης των Ιρακινών και της ξαφνικής περίεργης ένοπλης σύγκρουσης στο Λίβανο από πρωτοεμφανιζόμενη άγνωστη οργάνωση. Οι πιέσεις που δέχεται ο λαός της Παλαιστίνης είναι ισχυρές από ισχυρές δυνάμεις της ευρωατλαντικής συμμαχίας.

Οι επιδιώξεις αυτές δημιουργούν και επιτείνουν βαθιές ανησυχίες και εντάσεις στους Παλαιστινίους από τη βάση έως την κορυφή, από το λαϊκό κίνημα έως την πολιτική τους έκφραση στις ΦΑΤΑΧ και ΧΑΜΑΣ. Το Ισραήλ επιχειρεί να βαθύνει κάθε διχαστικό γεγονός στις τάξεις των Παλαιστινίων με μια φαινομενική διπλωματική κίνηση προς εκείνη την παλαιστινιακή πλευρά που θεωρεί πιο ευάλωτη. Αυτό το συνδυάζει με πολεμικές επιθέσεις στα πεινασμένα κι εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα προσπαθώντας να δημιουργήσει συνθήκες υποταγής. Εδώ πρόκειται για μια αιματηρή εφαρμογή του «διαίρει και βασίλευε» ευθυγραμμισμένη και προσαρμοσμένη σ' αυτή των ευρωατλαντιστών. Η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι η πείνα κι ο αιματηρός κατατρεγμός είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι. Εξαιτίας τους έπεσαν κράτη και δυναστείες. Από αυτή την άποψη είναι άξιο να θαυμάζει κανείς τη συνεχιζόμενη αντίσταση υποταγής των Παλαιστινίων. Είναι άξιο να επισημαίνεται ότι το άθλιο καθεστώς του Ισραήλ κατακρατά τα χρήματα των Παλαιστινίων που προέρχονται από τις εξαγωγές προϊόντων τους για να μπορέσουν να ζήσουν. Εδώ ακριβώς γίνεται φανερό το πόσο ο ηρωισμός του παλαιστινιακού λαού χρειάζεται μια ανώτερη πολιτική ποιότητα στη βάση της εσωτερικής λαϊκής ενότητας και του διεθνικού αντιιμπεριαλιστικού αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού.

Οι δύο αυτές αλληλένδετες πλευρές είναι αρκετά δύσκολες, αλλά εφικτές. Δημιουργούνται στη βάση της κοινωνικής ισότητας και της διεθνικής επικοινωνίας με όμορα αλλά και ευρύτερα εργατο-λαϊκά κινήματα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Η επιτυχία τους στηρίζεται σ' ένα σταθερό πολιτικό πρόγραμμα απαλλαγμένο από επαμφοτερίζουσες απόψεις πολιτικού οπορτουνισμού. Εχει αναφερθεί επανειλημμένα στη στήλη η ανάγκη απαλλαγής των λαών της Μέσης Ανατολής, από τον πολιτικό εναγκαλισμό θρησκευτικών και παραθρησκευτικών οργανώσεων, από την πολιτική εξουσία κάθε θρησκευτικού συναισθήματος του λαού μόνο σε ψυχολογικές ιστορικές ανάγκες. Ισως αυτό να φαντάζει ως ανέφικτο όνειρο στη Μέση Ανατολή. Ομως, όσο τα πολιτικο-θρησκευτικά ιερατεία θα επικρατούν τόσο στο Ισραήλ όσο και στους αραβικούς λαούς, η ιμπεριαλιστική κατοχή θα συνεχίζεται. Οι λαϊκές αντιστάσεις θα εξακολουθήσουν να είναι ηρωικά ολοκαυτώματα των υποταγμένων κι όχι νικηφόρα αποτελέσματα του λαϊκού κινήματος.