Οσοι δεν έζησαν κοντά σε ποτάμι μπορεί να μην άκουσαν το βουητό του, όταν τα νερά «φουσκώνουν». Ενα βουητό, στην αρχή υπόκωφο και μακρινό και μετά έντονο και τρομακτικό, που τρυπάει τ' αυτιά, παγώνει την καρδιά, παραλύει τα πόδια. Ο υπογράφων, το άκουσα αρκετές φορές, όταν, παλιότερα, «φούσκωνε» ο Πηνειός, που περνάει δίπλα από το χωριό μου. Και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Είναι ο φόβος και ο πανικός που δημιουργείται από το αίσθημα αδυναμίας του ανθρώπου να τα βάλει με την αγριεμένη Φύση. Αυτό το βουητό άκουσαν, για δευτερόλεπτα πριν δουν τα αφρισμένα νερά του Λούσιου να πλησιάζουν απειλητικά, οι δεκαοχτώ νέοι που πήγαν εκεί αναζητώντας την περιπέτεια. Οι έξι το πήραν μαζί τους στον «άλλο κόσμο». Κι εκείνοι που σώθηκαν, είμαι σίγουρος ότι θα το κουβαλούν για πάντα.

Ο θάνατος των έξι νέων στο Λούσιο - δυο ακόμα αγνοούνται - είναι μια τραγωδία. Μια τραγωδία, όμως, που δεν ήταν μοιραία κι αναπόφευκτη, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν κάποιοι «μοιρολάτρες», οι οποίοι καταριούνται την «τύχη» κι ενοχοποιούν την «κακιά ώρα». Ούτε, βεβαίως, μπορεί ν' αποδοθεί σε λάθος των ίδιων των παθόντων, που - όπως λένε μερικοί - «όφειλαν να σκεφτούν και να προσέχουν». Υπάρχουν ευθύνες και ένοχοι, που πρέπει να αναζητηθούν. Και δεν είναι μόνο ότι η ιδιωτική εταιρεία, που οργάνωσε αυτή την «περιπέτεια», δεν πήρε όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία των ανθρώπων που συμμετείχαν. Ούτε μόνο το γεγονός ότι το νομοθετικό πλαίσιο που καθορίζει τη λειτουργία αυτού του είδους των εταιρειών, πάσχει.

Η μεγάλη ευθύνη ανήκει στο κράτος και στις κυβερνήσεις του. Αυτές αφήνουν τη χώρα ανοχύρωτη στα αγριέματα της Φύσης. Το θανατηφόρο «φούσκωμα» του Λούσιου δεν ήταν τυχαίο και απρόσμενο. Αυτό συμβαίνει συχνά σε πολλά ποτάμια και πάμπολλους χειμάρρους, όταν έχουμε ραγδαίες βροχοπτώσεις. Και εξηγείται: Στους ορεινούς όγκους, απ' όπου ξεκινάνε τα νερά, δεν υπάρχουν τα απαραίτητα υδρονομικά έργα, που θα αποτρέπουν τη διάβρωση του εδάφους και θα συγκρατούν την ορμή των υδάτων και τη μεταφορά φερτών υλικών. Τα δάση, που αποτελούν φυσικό ανάχωμα, είναι πολύ λίγα - στη χώρα μας, που κατά 75% αποτελείται από ορεινές και λοφώδεις ημιορεινές περιοχές, το ποσοστό δάσωσης είναι μόνο 18,6% - και συνεχώς μειώνονται, χάριν των κερδοσκόπων γης.

Ολες αυτές, και πλείστες άλλες, κρατικές «παραλείψεις» και ενοχές, έχουν ως αποτέλεσμα η χώρα μας να βρίσκεται στο έλεος πλημμυρικών φαινομένων και να θρηνεί πολλά ανθρώπινα θύματα. Μόνο την τελευταία δεκαπενταετία, πάνω από 25 άνθρωποι πνίγηκαν στο «ποτάμι» αυτής της εγκληματικής κρατικής «αδιαφορίας» - 13 «χάθηκαν» στις μεγάλες πλημμύρες στην Αθήνα, τον Οκτώβρη του 1994 - και το «κακό» θα συνεχιστεί, αφού οι κυβερνήσεις επιμένουν στην ίδια πολιτική. Επομένως, αποτελεί άμεση και ζωτική ανάγκη ν' απαλλαγεί ο λαός μας από αυτές τις κυβερνήσεις. Κι αυτό δεν μπορεί να έλθει από μόνο του, ούτε ν' αφεθεί στην «τύχη». Χρειάζεται να γίνει λαϊκή απαίτηση, που θα εκφραστεί στους λαϊκούς αγώνες, αλλά και στην εκλογική κάλπη...