Τα τσεκούρια του πολέμου φαίνεται να ξεθάβονται για μια ακόμη φορά στη σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Μπάσκετ (ΦΙΜΠΑ -Ευρώπης) και της Λίγκας των ομάδων (ΟΥΛΕΜΠ). Οχι, δηλαδή, ότι τα τσεκούρια είχαν θαφτεί και ιδιαίτερα βαθιά, αφού θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κάποιος όταν πριν τέσσερα χρόνια οι δυο πλευρές ανακοίνωσαν ότι τα βρήκαν, πως το πρόβλημα έχει εκλείψει. Αλλωστε, ο ανταγωνισμός για το πάνω χέρι στα κέρδη μπορεί να επέβαλε ένα συμβιβασμό μεταξύ των δυο πλευρών, το γεγονός όμως ότι πρακτικά χαμένη βγήκε η ΦΙΜΠΑ (κατάργηση της διοργάνωσης Σουπρολίγκα) δεν έσβησε τη σπίθα.

Και πλέον η φωτιά αρχίζει να ξαναφουντώνει. Αιτία αυτή τη φορά η απόφαση της ΟΥΛΕΜΠ για αναβάθμιση της δεύτερης τη τάξει διοργάνωση που έχει υπό την κατοχή της, το ΟΥΛΕΜΠ ΚΑΠ, με την αύξηση των ομάδων που θα συμμετάσχουν από 24 σε 54. Κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι τα άλλα δυο ευρωπαϊκά κύπελλα το ΦΙΜΠΑ ΚΑΠ και το ΦΙΜΠΑ ΓΙΟΥΡΟΤΣΑΛΕΝΤΖ ουσιαστικά περνάνε στην αφάνεια. Και αυτό γιατί στο ανανεωμένο ΟΥΛΕΜΠ Καπ θα μετέχουν εκπρόσωποι από 26 χώρες οι όμιλοι γίνονται από 4 που ήταν σήμερα σε 9 ενώ θα υπάρχει και φάιναλ 8. Τα αντικρουόμενα συμφέροντα και η διαπάλη εξουσίας με βάση τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται, χτύπησαν το κόκκινο συναγερμό στις τάξεις της ΦΙΜΠΑ. Ο πρόεδρός της Γιώργος Βασιλακόπουλος αμέσως με δηλώσεις τους έδωσε το στίγμα για την αρχή του πολέμου. «Οι κύριοι αυτοί (σ.σ. της ULEB) δεν τήρησαν τα συμφωνηθέντα και αύξησαν τον αριθμό των ομάδων του ULEB-Cup από 24 σε 54, με το πρόσχημα ότι η ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν εξασφάλιζε τα συμφέροντά της με όσα ίσχυαν μέχρι σήμερα. Εμείς δεν πρόκειται να παραδοθούμε, τη στιγμή που υπάρχει παραβίαση όσων είχαμε συμφωνήσει στο παρελθόν». Βέβαια, εδώ θα πρέπει να σταθεί κάποιος και στην υποκρισία των ανθρώπων της ΦΙΜΠΑ τώρα που κατάλαβαν ότι το παιχνίδι του κέρδους χάθηκε από τα χέρια τους.

Οι άνθρωποι της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας δεν είναι άμοιροι ευθυνών για την κατάντια του ευρωπαϊκού μπάσκετ σήμερα. Πρώτοι αυτοί έβαλαν το λιθαράκι για να αρχίσει η άκρατη εμπορευματοποίησή του από τα μέσα της δεκαετίας του '80. Ο ανταγωνισμός με το αμερικανικό επαγγελματικό πρωτάθλημα του ΝΒΑ, η πλήρης ελευθερία κινήσεων, οι ανοιχτές αγκαλιές σε πολυεθνικές εταιρείες για να αγοράσουν ομάδες άλλα και σε επιχειρηματίες με αμφίβολο επαγγελματικό παρελθόν, η καταβρόχθιση της αγοράς των κρατών από την ανατολική Ευρώπη μετά το 1991, χόντρυνε για τα καλά το παιχνίδι. Οι παλιοί στα κόλπα του κέρδους, ισπανικές και ιταλικές ομάδες και μετέπειτα και οι ελληνικές, αποφάσισαν να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους ενισχυμένοι και από τη βοήθεια μάνατζερ κυρίως από τις ΗΠΑ. Η δημιουργία της ΟΥΛΕΜΠ αρχικά δε φόβισε τους ανθρώπους της ΦΙΜΠΑ, όμως γρήγορα κατάλαβαν ότι το παιχνίδι έχει χαθεί. Μετά από τα τρία πρώτα χρόνια της κρίσης και του διχασμού με τις συμμαχίες των ομάδων που ανάλογα με ποιο μέρος ήταν συμμετείχαν και στην ανάλογη ευρωπαϊκή διοργάνωση, αποφάσισαν να συμβιβαστούν. Ομως τα καινούρια αφεντικά δε θέλουν να έχουν συμμάχους ούτε στα τυπικά. Και χαράζουν το νέο δρόμο.

Η πρόσφατη διοργάνωση του φάιναλ φορ της φετινής Ευρωλίγκα στην Αθήνα ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο ότι όσο περνάνε τα χρόνια η ΟΥΛΕΜΠ δεν αποτελεί μια απλή διοργανώτρια αρχή. Αλλωστε και ο ίδιος ο ισχυρός άνδρας της Λίγκας Ισπανός Τζόρτι Μπερτομέου, το είχε δηλώσει ανοιχτά στην επίσημη συνέντευξη Τύπου. «Στόχος μας είναι η αναβάθμιση του προϊόντος» είχε πει μεταξύ άλλων, φανερώνοντας τι σημαίνει επί της ουσίας για αυτούς η λέξη άθλημα. Τα όσα ακολούθησαν, από τα πιο απλά πράγματα, όπως π.χ. οι διαπιστεύσεις των δημοσιογράφων ή το μοίρασμα των εισιτηρίων, μέχρι τα πιο σοβαρά, όπως οι συμφωνίες καθαρά υπέρ της Λίγκας με το Δήμο Αθηναίων, μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Και τα πράγματα πλέον γίνονται πιο σοβαρά. Στο περιθώριο της κλήρωσης της Ευρωλίγκας για τη νέα χρονιά, διεξήχθη την περασμένη βδομάδα, πολλά ήταν τα στοιχεία που δείχνουν τις νέες βλέψεις της λίγκας των ισχυρών. Εκτος της αναβάθμισης του ΟΥΛΕΜΠ ΚΑΠ και η Ευρωλίγκα δείχνει να μπαίνει σε νέα φάση. Σύμφωνα με τον Αντρέι Βατούτιν, στα σκαριά βρίσκεται η δημιουργία τηλεοπτικού σταθμού όπου θα μεταδίδει τους αγώνες των δυο διοργανώσεων. Κάτι που σημαίνει ότι πλέον απελευθερώνεται πλήρως η αγορά των τηλεοπτικών δικαιωμάτων με τους υπεύθυνους να ζητάνε όσα θέλουν για τα δικαιώματα μετάδοσης από τους σταθμούς.

Ολα τα παραπάνω δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο ότι από όλους τους αρμοδίους του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είτε τους κερδισμένους στον πόλεμο του ανταγωνισμού είτε τους χαμένους, κανείς βέβαια δεν ασχολείται με το άθλημα. Για όλους αυτούς το μπάσκετ είναι ένα προϊόν που χρειάζεται εκμετάλλευση και βέβαια το πρόβλημα είναι από ποιους. «Εμάς ή τους άλλους». Την ίδια ώρα οι φίλαθλοι και εδώ, όπως συμβαίνει στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, δεν αντιμετωπίζονται παρά σαν μια καταναλωτική μάζα. Που θα πρέπει να αγοράσει εισιτήρια, σουβενίρ να ταξιδέψει, να βομβαρδιστεί με διαφημίσεις και ενίοτε λόγω της μαζικότητας να αποτελέσει και ασπίδα για τα συμφέροντα κάποιων. Το μεγάλο κόστος των εισιτηρίων για το φάιναλ φορ της Αθήνας είναι ενδεικτικό για το πώς αντιμετωπίζονται. Και βέβαια δεν είναι καλύτερα τα πράγματα όσον αφορά τους παίκτες. Εγκλωβισμένοι στα συμβόλαια που υπογράφουν, πρέπει να ακολουθήσουν τους όρους του παιχνιδιού που οι αρμόδιοι ορίζουν. Οι «μαριονέτες» του θεάματος που θέλουν να πουλήσουν κάποιοι, ναι μεν αποτελούν βασικό πρωταγωνιστή χωρίς όμως δικαιώματα. Για παράδειγμα, το άνοιγμα της αγοράς με το μη περιορισμό κοινοτικών παικτών σε πολλές περιπτώσεις (είτε στην Ελλάδα είτε σε άλλες χώρες) βγάζει τους εγχώριους παίκτες εκτός παιχνιδιού. Πριν λίγες ημέρες ο πρώην πρόεδρος του ευρωπαϊκού συνδέσμου μπασκετμπολιστών, πρώην διεθνή παίκτης Ισραηλινός Τορόντ Τζάμσι, προσκεκλημένος του ΠΣΑΚ (αντίστοιχου σκέλος στην Ελλάδα) έκανε λόγο για ζητήματα που πρέπει να λυθούν αφού η κατάσταση παραμένει δύσκολη. Μόνο που στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό δυστυχώς για τον Τζάμσι και τους παίκτες ακόμα και τις λύσεις τις επιβάλουν άλλοι.