Το Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς 260, θα παρουσιάσει την πολύ αναμενόμενη και πολύ φιλόδοξη παράσταση «Δαίμονες - Δαιμονισμένοι», βασισμένη στους ντοστογιεφσκικούς «Δαίμονες», σε διασκευή - σκηνοθεσία της Μάγιας Λυμπεροπούλου. Η εξάωρη παράσταση θα παιχτεί ολόκληρη (22,27,28,31/7, έναρξη 8μμ) και σε δύο μέρη: Το Α΄ μέρος στις 23,25,29/7 (έναρξη 9μμ) και το Β΄ στις 24,26,30/7 (έναρξη 9μμ). Η διασκευή βασίστηκε στη μετάφραση του Αντρέ Μαρκοβίτς. Τα σκηνικά-κοστούμια είναι της Θάλειας Ιστικοπούλου. Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου. Η μουσική επιμέλεια του σκηνοθέτη Νίκου Μαστοράκη. Η κινησιολογία της Αγγελικής Στελλάτου. Παίζουν (αλφαβητικά): Νικολέτα Βλαβιανού, Βίκυ Βολιώτη, Γρηγόρης Γαλάτης, Στέλιος Γεράνης, Παντελής Δεντάκης, Αργύρης Καβίδας, Ναταλία Καποδίστρια, Βασίλης Καραμπούλας, Θόδωρος Κατσαφάδος, Μάγια Λυμπεροπούλου, Αννα Μάσχα, Αγγελος Μπούρας, Κώστας Μπερικόπουλος, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Μάνια Παπαδημητρίου, Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, Ιωάννα Παππά, Γιάννος Περλέγκας, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Αλέξανδρος Σωτηρίου, Νίκος Χατζόπουλος.

Μυθιστόρημα σκοτεινό, οι «Δαιμονισμένοι», κατά τους μελετητές, δίνουν την εντύπωση ότι δε γράφτηκαν για την εποχή του συγγραφέα, αλλά για το μέλλον. Εργο πολυθεματικό και πολυφωνικό, θέτει πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, παραμονές συγκλονιστικών ανακατατάξεων, με πρόσωπα και χαρακτήρες από μια ευρύτατη κοινωνική γκάμα - μηδενιστές, αθεϊστές, λιμπεραλιστές, τυχοδιώκτες, ασυνείδητους, ευσυνείδητους κι άλλους πολλούς.

Η Μ. Λυμπεροπούλου ασχολήθηκε επί χρόνια με το έργο, ακριβώς επειδή διακρίνει την «αναλογία» μεταξύ της κοινωνικο-πολιτικής αβύσσου που απασχόλησε τον Ντοστογιέφσκι και της σύγχυσης της εποχής μας. Επειδή το θεωρεί έργο προφητικό, «που μιλάει για εμάς, από τότε» και «σύγχρονα» πολλά στοιχεία και θέματά του: ιλιγγιώδεις ρυθμοί, ταραγμένη κοινωνική ατμόσφαιρα, ιδέες που δεινοπαθούν ή καταστρέφονται. Και, γιατί οι ήρωές του, στην πλειοψηφία τους, είναι νέοι.

Η Μ. Λυμπεροπούλου θεωρεί το εγχείρημα θεατροποίησης αυτού του έργου «ρίσκο υψηλού κινδύνου», γιατί γεννά πολλαπλά ερωτήματα για το «πώς διηγείσαι από σκηνής» μια τόσο πολύσημη, διαχρονική και επίκαιρη, κοινωνιολογική και ανθρωπολογική ιστορία.