Η απόφαση του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν να αναστείλει τη συμμετοχή της Ρωσίας στη Συνθήκη για τις Συμβατικές Δυνάμεις στην Ευρώπη (CFE) και τις διεθνείς συμφωνίες που απορρέουν από αυτήν αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Η Ρωσία υπογραμμίζει ότι με τη νέα επέκταση του ΝΑΤΟ στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, με την εγκατάσταση των νέων αμερικανικών βάσεων σε Βουλγαρία και Ρουμανία, με τα σχέδια των Αμερικανών να εγκαταστήσουν τη λεγόμενη αντιπυραυλική τους ασπίδα στην Πολωνία και την Τσεχία, αλλά και με τη μη επικύρωση της συγκεκριμένης Συνθήκης από τις άλλες χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ δημιουργούνται «έκτακτες συνθήκες» οι οποίες επηρεάζουν την ασφάλεια της Ρωσίας και απαιτούν άμεσα μέτρα.

Θα πρέπει να σημειωθεί επίσης η απόρριψη από τη Ρωσία της πρότασης του ΝΑΤΟ να πραγματοποιηθεί ειδική διάσκεψη για να συζητηθεί η απόφαση αναστολής της συμμετοχής της στη Συνθήκη. Κάλεσε όμως σε συνεργασία για την αντικατάσταση ή και την αναπροσαρμογή της Συνθήκης και πρότεινε να χρησιμοποιηθεί μια βάση ραντάρ, που κατασκευάζεται στο Αρμαβίρ, στη Νότια Ρωσία.

Αμεση ήταν η αντίδραση τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, που έκαναν λόγο για απογοήτευση, ανησυχία και δυσαρέσκεια για τη συγκεκριμένη απόφαση της Ρωσίας, ενώ χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος Τύπου του ΝΑΤΟ, Τζέιμς Απαθουράι, έκανε λόγο για «ένα βήμα προς τη λάθος κατεύθυνση». Για πιέσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ προς τη Ρωσία, μίλησε ο εκπρόσωπος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ, Γκόρντον Τζόντρο, ο οποίος υποστήριξε ότι οι συνομιλίες είναι απαραίτητες για να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος «για να προχωρήσουμε στον τομέα της αντιπυραυλικής άμυνας προς το συμφέρον και των δύο πλευρών και να εγγυηθούμε την ασφάλεια της Ευρώπης».

Πάντως, η Ρωσία εδώ και χρόνια έχει προειδοποιήσει ότι θα αποχωρήσει από τη Συνθήκη, κατηγορώντας τις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ ότι δεν επικυρώνουν την τροποποίηση της Συνθήκης του 1999. Τελευταία αναφορά ήταν τον περασμένο Απρίλη, όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν, στο προεδρικό διάγγελμά του προς το λαό, είχε υποστηρίξει την πρόθεση να αναστείλει τη συμμετοχή της χώρας στη Συνθήκη. Δηλαδή, η απόφαση αυτή της Ρωσίας δεν αποτελεί έκπληξη ούτε για τις ΗΠΑ ούτε για το ΝΑΤΟ, οι οποίοι αν επιθυμούσαν μια διαφορετική εξέλιξη, είχαν αρκετό χρόνο να προχωρήσουν σε συγκεκριμένες πράξεις. Φυσικά, υπάρχει και το ενδεχόμενο να αναζητούσαν και μια τέτοια εξέλιξη για λόγους που ακόμα δεν έχουν διευκρινιστεί.

Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις χώρες του ΝΑΤΟ και αυτών του Συμφώνου της Βαρσοβίας για τον αφοπλισμό της Ευρώπης ξεκίνησαν μετά την πρώτη σύνοδο του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη που πραγματοποιήθηκε στο Ελσίνκι το 1976. Οι συνομιλίες αυτές συνεχίστηκαν μέχρι το Νοέμβρη του 1990, όπου στο Παρίσι υπογράφτηκε συμφωνία για την αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών που θα μπορούσαν να έχουν τα δύο εμπλεκόμενα μέρη με ένα σύστημα αμοιβαίας πληροφόρησης και επιθεώρησης. Η Συνθήκη έθετε ένα μέγιστο όριο στην ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων και των συμβατικών εξοπλισμών των δύο πρώην «μπλοκ» και προέβλεπε μέτρα ενίσχυσης της εμπιστοσύνης και της διαφάνειας.

Ωστόσο, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και τις ανατροπές που συντελέστηκαν στις σοσιαλιστικές χώρες, χρειάστηκαν κάποιες αλλαγές στη Συνθήκη και έτσι το Νοέμβρη του 1999 υπογράφτηκε μια τροποποίηση της Συνθήκης στην Κωνσταντινούπολη. Σημειώνεται ότι η αναθεωρημένη συνθήκη του 1999 ήρθε μετά από την ένταξη κάποιων πρώην μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας στο ΝΑΤΟ, όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Τσεχία. Το 2004 η Ρωσία επικύρωσε την τροποποιημένη Συνθήκη - όπως και η Λευκορωσία και το Καζακστάν - όμως μέχρι και σήμερα καμία χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ δεν έχει προχωρήσει στην επικύρωση, ισχυριζόμενη ότι η Ρωσία δεν έχει κλείσει τις στρατιωτικές της βάσεις στη Μολδαβία και στη Γεωργία.

Πάντως, αυτό που είναι φανερό είναι ότι το τελευταίο διάστημα οξύνεται η αντιπαράθεση ανάμεσα στη Ρωσία και τις χώρες της Δύσης, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το «νέο επεισόδιο» ανάμεσα στη Βρετανία και τη Ρωσία με τις απελάσεις διπλωματών. Η Ρωσία πάντως κατέχει ένα σημαντικό «χαρτί», τις πλούσιες περιοχές σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο που έχουν ανάγκη οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και είναι φανερό πως στο γενικότερο πλαίσιο αντιθέσεων, το επόμενο διάστημα, θα υπάρξει μια νέα παρουσία της Ρωσίας στη διεθνή σκηνή.