Γρηγοριάδης Κώστας

Τα θερμόμετρα έδειχναν 35 βαθμούς Κελσίου και οι μετεωρολόγοι εκτιμούσαν περαιτέρω άνοδο! Ο «διά της βοής» αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (;) Γεώργιος Παπανδρέου, ο νεότερος, ανέβηκε στο βήμα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ να πείσει τα στελέχη του (και το ...λαό), ως προς το γιατί πρέπει να ψηφίσουν το κόμμα του και να δούμε καλύτερες μέρες.

Ισως κάποιος από τους συγγραφείς των λόγων του γνώριζε τη ρήση του Ηράκλειτου, ότι «η επανάληψη δεν είναι ποτέ επανάληψη» κι έτσι επανέλαβε, με ενθουσιασμό μαθητή δημοτικού σχολείου που διαβάζει κάποιο ποίημα σε σχολική γιορτή, ουκ ολίγες φορές για τον κίνδυνο της κακής δεξιάς που δεν άφησε τίποτα όρθιο στα τριάμισι χρόνια διακυβέρνησής της. Μόνο από το σύνολο του λόγου του, κανείς δεν μπορούσε να διακρίνει επακριβώς πού διαφοροποιούνταν από την καταγγελλόμενη κακή δεξιά. Μάλλον το παράπονό του έβγαζε, που κάποιοι (έστω και συγγενείς εξ αίματος), με το ίδιο πρόγραμμα, την ίδια ιδεολογία και τις ίδιες πρακτικές, νέμονται την εξουσία και οι ίδιοι τρέχουν στις τράπεζες για δανεικά εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ (βλ. εφημερίδα ΠΑΡΟΝ).

Συνεχίζουν, είπε, το όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου και τον εκσυγχρονισμό (μπρρ) του Κώστα Σημίτη. Δέσαμε! Από το έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ του πρώτου, μπήκαμε μέσα με τα μπούνια. Οι «μη προνομιούχοι» ξεχάστηκαν γρήγορα κι ο «σοσιαλισμός τους» επικεντρώθηκε στη δημιουργία νέων τζακιών. Κι εδώ που τα λέμε, τα πήγαν περίφημα. Στους παλαιούς έχοντες και κατέχοντες προστέθηκαν και οι νέας (πράσινης) κοπής, πολλοί από τους οποίους, αν και με ξένα κόλλυβα, αποδείχτηκαν κάτι παραπάνω από χουβαρντάδες με τους ευεργέτες τους. Τα χρήματα που δόθηκαν, τα πρώτα χρόνια, στα λαϊκά στρώματα επιστράφηκαν ...εντόκως είτε μέσω του υψηλού πληθωρισμού, είτε με τη βαρύτατη φορολογία που ακολούθησε. Εξάλλου ο στόχος της κατάληψης της εξουσίας είχε επιτευχθεί.

Οταν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε ο τ. καταλληλότερος (κατά κόσμον Κ. Σημίτης), τα όποια προσχήματα εξαφανίστηκαν. Με το προσωπείο του καλού διαχειριστή, ασκήθηκε η σκληρότερη μονεταριστική (μεταπολιτευτικά) πολιτική, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η εκτίναξη της ανεργίας πάνω από 12% και το 20% των νοικοκυριών να ζει στα όρια της φτώχειας. Και σα να μην έφτανε αυτό, έπρεπε να δοθεί η χαριστική βολή. Μέσω του χρηματιστηρίου (τους) λεηλατήθηκαν οι αποταμιεύσεις 1.200.000 νοικοκυριών. Η μεγαλύτερη ανακατανομή πλούτου από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Ενα έγκλημα που με τις μεθοδεύσεις τους δεν έφτασε ποτέ στις αίθουσες των δικαστηρίων. Και στις λίγες περιπτώσεις που έγινε είχαν φροντίσει να έχει παραγραφεί (με τις πλάτες τις ΝΔ). Ας αφήσουμε ότι στο όνομα της Ολυμπιάδας, μιας φιέστας εφτά ημερών, ενεχυριάστηκε η οικονομία της χώρας και υποθηκεύτηκε το μέλλον των επόμενων γενιών (σ.σ. για την τσιμεντοποίηση του περιβάλλοντος κ.ά. στο επόμενο σημείωμα).

Απευθύνεται, είπε ο αρχηγός, στους φοιτητές, τάζοντάς τους λαγούς με πετραχήλια. Μα, αυτός δεν ήταν που άνοιξε τη συζήτηση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; `Η, μήπως, κάνουμε λάθος; Η κυβέρνησή τους δεν ήταν αυτή που έβαλε τη δεκάδα - δωδεκάδα των μαθημάτων στις εισαγωγικές για τα ΑΕΙ προσφέροντας μέγα δώρο στους φροντιστές που είδαν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς να εκτινάσσονται στα ύψη και φέρνοντας απόγνωση στις λαϊκές οικογένειες; Αλλά και στους νέους αγρότες έκλεισε το μάτι, όταν το κόμμα του εγκλημάτησε σε βάρος του αγροτικού τομέα επί είκοσι χρόνια, συρρικνώνοντάς τον, δημιουργώντας νέους ανέργους που μοιραία πήραν το δρόμο για την Αθήνα και διέλυσαν τους συνεταιρισμούς με τους εγκάθετους πράσινους αγροτοπατέρες. Τι, αλήθεια, εννοεί ο ποιητής, λέγοντας ότι «το ευρώ και η ΟΝΕ μας έκανε ισχυρούς»; Ας ρωτήσει τους εργαζόμενους και θα πάρει τις δέουσες απαντήσεις.

Μίλησε και για «κοινωνία ήθους». Αν και η ηθική είναι μια κατασκευασμένη έννοια, ακόμα και η αστική της εκδοχή τι σχέση μπορεί να έχει με το μέγα φαγοπότι της εικοσαετούς καθεστωτικής τους διακυβέρνησης; Φυσικά, τα σκάνδαλα και όλα τα παρεπόμενα εξ αυτών γεννιούνται από το ίδιο το σύστημα. Αλλά ας μη μας δουλεύουν κι από πάνω... Και είπεν ο αρχηγός «απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους που νιώθουν ανασφάλεια σεβόμενοι τους αγώνες τους». Συγνώμη, συναγωνιστές. Ποιος χτύπησε βάρβαρα τους ναυτεργάτες στον Πειραιά και τους διαδηλωτές φοιτητές; Τα πράσινα ΜΑΤ δεν ήταν; Οσο για την ανασφάλεια, τα ναυπηγεία, την «Ολυμπιακή» και τόσες άλλες επιχειρήσεις, ποιος τα βούλιαξε, αφού τα διέλυσε πρώτα για να τα ξεπουλήσει σε «ημέτερους»; Ο Σαρκοζί και η Μέργκελ ή, μήπως, ο Μπερλουσκόνι; Απευθύνθηκε και στους «συνταξιούχους με απόλυτο σεβασμό». Επς... Ξεχάσατε, μήπως, πως τους στείλατε πακέτο στον «Ευαγγελισμό», επειδή είχαν το «θράσος» να διαδηλώσουν έξω από τη Βουλή και χάλασαν την απογευματινή σιέστα του τ. καταλληλότερου, ο οποίος δεν μπορούσε να ασχοληθεί με ευτελή ζητήματα, όπως των απόμαχων της εργασίας;

Γύρεψε και την ψήφο των πολιτών που θέλουν διαφάνεια και αξιοκρατία. Με τι εχέγγυα, άραγε; Ο βίος και η πολιτεία των πράσινων κυβερνήσεων βοά για το αντίθετο. Η αναξιοκρατία στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ ήταν η σημαία τους επί είκοσι χρόνια. Απίστευτες και από μια άποψη κωμικές ιστορίες για το βιβλίο Γκίνες έχουν εκτυλιχτεί επί ημερών μακαρίτη και τ. καταλληλότερου. Πολλοί είναι αυτοί που γνωρίζουν τον τρόπο των κρατικών προμηθειών, την ανάληψη δημόσιων έργων, τα εξοπλιστικά προγράμματα και το ρόλο των εκδοτών - εργοληπτών - προμηθευτών. Εξ ου και η προκλητική υποστήριξή τους στο μαγαζί της Χ. Τρικούπη. Να μη μας τα θυμίζατε τουλάχιστον... Αντε πάλι και η φορολογική μεταρρύθμιση για δικαιότερη κατανομή του πλούτου. Τότε ο ΣΕΒ θέλει ψυχίατρο, που σας πάει με τετρακόσια...

«Δεν πάμε για καρέκλες και εξουσία, αλλά για να υπηρετήσουμε την Ελλάδα», βροντοφώναξε καταχειροκροτούμενος ο αρχηγός. Εκεί πια ήταν που μας πήραν τα δάκρυα (όχι από συγκίνηση, αλλά από γέλια). Μα είμαστε τόσο τυφλοί και τόσα χρόνια δεν το είχαμε αντιληφθεί πως ήταν απλοί υπηρέτες μας; Αίσχος. Τα ίδια, λίγο έως πολύ, λέει και το αδελφάκι του, ο Κώστας Καραμανλής, ο νεότερος (κι αυτός). Με περισσότερη ίσως αλαζονεία και καλύτερα ελληνικά. Γαλαζοπράσινες σαπουνόφουσκες προς άγραν ψήφων και μόνον. Οι πυλώνες του συστήματος. Ετσι δεν τίθεται το παραμικρό δίλημμα στους εργαζόμενους για το ποιον από τους δύο. Πολύ απλά: ΚΑΝΕΝΑΝ. Είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενα κάλπικο νόμισμα, που μόνο συμφορές φέρνει στη χώρα...