Είναι γνωστό. Οι ανάγκες εξέλιξης του καπιταλισμού στις σημερινές συνθήκες, απαιτούν τη λήψη συγκεκριμένων διαρθρωτικών μέτρων για την ενίσχυση της θέσης των επιχειρηματικών ομίλων και την εξασφάλιση της απρόσκοπτης κερδοφορίας τους σήμερα και στο μέλλον. Πρόκειται για ένα σύνολο μέτρων κατ' εξοχήν αντιδραστικών και αντιλαϊκών που κωδικοποιημένα έχουν ενσωματωθεί στη στρατηγική της Λισαβόνας που εδώ και χρόνια αποτελεί κοινή γραμμή πλεύσης για τις χώρες - μέλη της ΕΕ. Στρατηγική απολύτως ευθυγραμμισμένη με τα συμφέροντα και τις ανάγκες των μονοπωλίων για την εδραίωση και την επέκταση της κυριαρχίας τους, που περνάει μέσα από την επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων και την ένταση της εκμετάλλευσης.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που ενόψει των εκλογών διεκδικούν την εξουσία και μάλιστα με «ισχυρές αυτοδυναμίες», όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και στην πράξη στηρίζουν και εφαρμόζουν τις πολιτικές της στρατηγικής της Λισαβόνας. Η ολοκληρωτική ανατροπή των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων με στόχο την ένταση της εκμετάλλευσης, οι ιδιωτικοποιήσεις και «συμπράξεις», η εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας, βρίσκουν απολύτως σύμφωνα και τα δύο κόμματα. Αλλωστε οι πολιτικές που εφάρμοσαν είναι αδιάψευστοι μάρτυρες. Αυτές τις «μεταρρυθμίσεις», όπως χαρακτηρίζουν το πακέτο των αντιδραστικών μέτρων που απεργάζονται για το λαό, προτίθενται να εφαρμόσουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση όποιο από τα δύο κόμματα κι αν βρεθεί στην κυβέρνηση μετά τις εκλογές.

Θεματοφύλακας για την πιστή εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών είναι οι οργανώσεις των επιχειρηματιών στους οποίους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υποκλίνονται και δίνουν τα διαπιστευτήριά τους. Διαγκωνίζονται ποιος από τους δύο θα μπορέσει πιο αποτελεσματικά να εφαρμόσει όλα εκείνα τα μέτρα και τις πολιτικές που απαιτούν για την εξασφάλιση της διεύρυνσης της κερδοφορίας τους. Απόλυτα ενδεικτική για την πολιτική που θα εφαρμοστεί την επόμενη τετραετία, είτε είναι το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, είτε η ΝΔ, είναι η κωδικοποίηση των αξιώσεων που προβάλλει το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο της Αθήνας (ΕΒΕΑ) σε υπόμνημά του ενόψει της ΔΕΘ και των εκλογών. Ιδού τι προσδοκούν οι εμποροβιομήχανοι από την επόμενη κυβέρνηση:

Για το ασφαλιστικό απαιτούν «επανεξέταση των υπερβολών και των ιδιαίτερων προνομίων που ευνοούν ορισμένα τμήματα του ασφαλισμένου πληθυσμού χωρίς να μπορούν να γενικευτούν στο σύνολό του». Με άλλα λόγια μείωση συντάξεων και αύξηση ορίων ηλικίας, αφού για γενίκευση προς τα πάνω, δε γίνεται ούτε λόγος.

Για τις εργασιακές σχέσεις η διατύπωση είναι ξεκάθαρη: «τίποτα λιγότερο απ' ό,τι ισχύει στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης» με πρωταρχικό «προώθηση και ενσωμάτωση των βασικών σημείων της στρατηγικής της Λισαβόνας για την απασχόληση». Για τους εμποροβιομήχανους είναι μεταξύ των «διαρθρωτικών αδυναμιών» της ελληνικής οικονομίας «το γεγονός ότι η Ελλάδα παρουσιάζει τον τέταρτο υψηλότερο βαθμό ακαμψίας της εργατικής νομοθεσίας σε σύγκριση με άλλες χώρες μέλη του ΟΟΣΑ παρά τις όποιες θετικές αλλαγές που προωθήθηκαν στα θέματα υπερωριών και διευθέτησης του χρόνου εργασίας». Και για όσους εξακολουθούν να έχουν απορίες, αλλού το ΕΒΕΑ διευκρινίζει ότι αυτά τα οποία απαιτεί να προχωρήσουν άμεσα προκειμένου να... ξεπεραστούν οι «διαρθρωτικές αδυναμίες» είναι:

• «Προσαρμογή του εργασιακού καθεστώτος στα νέα δεδομένα που δημιουργεί η όξυνση του διεθνούς ανταγωνισμού και η παγκοσμιοποίηση των αγορών».
• «Για τον καθορισμό των αμοιβών πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η παραγωγικότητα, ιδίως στο δημόσιο τομέα», δηλαδή να καταργηθεί το μισθολόγιο.
• «Για τον καθορισμό των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να εξαιρεθούν από την Εθνική Κλαδική Σύμβαση οι κλάδοι οι οποίοι βρίσκονται σε ύφεση», δηλαδή να καταργηθεί η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση.
• «Περαιτέρω προώθηση του θεσμού της μερικής απασχόλησης».
• «Περαιτέρω ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας με έμφαση στην ενίσχυση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης (προσωρινή απασχόληση, μερική, επινοικιαζόμενη)».
• «Επανεξέταση σε ορισμένους τομείς της εφαρμογής των καθιερωμένων εργασιακών μορφών απασχόλησης (πενθήμερο, οκτάωρο) και προσαρμογή στις ειδικές συνθήκες που δημιουργεί ο ανταγωνισμός και το διεθνές περιβάλλον».

«Η χαμηλή ανταγωνιστικότητα του ελληνικού κρατικού πανεπιστημίου» είναι κι αυτό μια από τις «διαρθρωτικές αδυναμίες» της οικονομίας κατά το ΕΒΕΑ. Για να διευκρινίσουν πως «η ποιότητα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση υπονομεύεται από τη συνδυασμένη εφαρμογή μιας σειράς «αναχρονιστικών "δικαιωμάτων"» μεταξύ αυτών, όπως αναφέρεται, και από την... απεργία! Να απαγορευτεί, λοιπόν, το δικαίωμα των καθηγητών στην απεργία, απαιτούν οι εμποροβιομήχανοι. Επιπλέον, απαιτούν: «ανεξάρτητο και αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης όλων των φορέων της εκπαίδευσης και σύνδεσης της χρηματοδότησής τους με αυτά». Σε απλή μετάφραση η... αποδοτικότητα των σχολείων και των πανεπιστημίων θα κρίνεται με βάση το κατά πόσο το πρόγραμμα σπουδών που παρέχουν είναι ευθυγραμμισμένο με τις ανάγκες της «αγοράς» και αναλόγως θα χρηματοδοτούνται, αφού έτσι κι αλλιώς ένα το κρατούμενο είναι για τα μονοπώλια η «πληρέστερη διασύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας». Αυτό το στόχο εξυπηρετεί και η εύηχη πρόταση για «αύξηση των δαπανών για τη δημόσια παιδεία», δηλαδή, να χρηματοδοτεί το δημόσιο τα προγράμματα που απαιτούν οι επιχειρήσεις να ενταχθούν στα σχολεία με «ταυτόχρονη απελευθέρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από το κρατικό μονοπώλιο».

Στο υπόμνημα που κατέθεσε αυτές τις μέρες το ΕΒΕΑ κάνει ένα βήμα παραπέρα από τις γνωστές αξιώσεις του για την παιδεία βάζοντας ακόμα και θέμα διεύρυνσης του αποκλεισμού από τα δημόσια πανεπιστήμια με κριτήριο το εισόδημα. Συγκεκριμένα, κάνει λόγο για «κατάργηση της δωρεάν παιδείας για τους έχοντες και κατέχοντες πέραν της υποχρεωτικής εκπαίδευσης». Πίσω, βεβαίως, από τον προσδιορισμό «έχοντες και κατέχοντες», ο καθένας μπορεί να δει μια αξιολόγηση με τα μέτρα και τα σταθμά που η ΕΕ βάζει τα όρια της φτώχειας. Με στόχο, δε, τη «διάδοση του επιχειρηματικού πνεύματος», οι εμποροβιομήχανοι προτείνουν ακόμα και να εισαχθούν στα σχολεία δραστηριότητες όπως «mini companies» («μικρές εταιρείες») μέσω των οποίων με βάση την τεχνική της «βιωματικής εκπαίδευσης», των... «συνεργασιών με επιχειρήσεις», «σπουδαστικών διαγωνισμών», οι μαθητές θα διδάσκονται πώς θα γίνουν καλοί επιχειρηματίες, δηλαδή καλοί εκμεταλλευτές, καλοί κερδοσκόποι, καλά αρπαχτικά!

Ασφαλώς, από τις αξιώσεις των εμποροβιομηχάνων από την επόμενη κυβέρνηση δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι απαιτήσεις τους για ακόμα μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια για τις επιχειρήσεις τους με άμεσο τη μείωση της φορολογίας των ΑΕ στο 20%, ενώ μεταξύ των μέτρων «ενθάρρυνσης» της λεγόμενης «επιχειρηματικότητας» εντάσσουν την «προσαρμογή του αναχρονιστικού προστατευτικού εργασιακού νομικού πλαισίου ειδικά σε ό,τι αφορά το κόστος των απολύσεων». Ούτε λίγο ούτε πολύ απαιτούν να καταργηθεί η καταβολή αποζημιώσεων στους απολυμένους. Εκ των ων ουκ άνευ είναι για το μεγάλο κεφάλαιο η εντατικοποίηση και επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων σε τομείς που φαίνεται να έχουν καθυστερήσει με βάση τα χρονοδιαγράμματα και τις προσδοκίες τους. Ετσι, ζητούν να αυξηθεί ο «ανταγωνισμός» σε τομείς όπως «η τριτοβάθμια εκπαίδευση, οι ταχυδρομικές υπηρεσίες, οι λιμενικές υπηρεσίες, η ύδρευση και αποχέτευση, οι μονάδες καθαριότητας των πόλεων κ.ά.». «Καθυστέρηση» διαπιστώνουν και στις ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα της ενέργειας όπου μεταξύ των άλλων ζητούν να ιδιωτικοποιηθεί και το 30% των παραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ.

Το υπόμνημα του ΕΒΕΑ που εκπροσωπεί το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο, ισοδυναμεί με «μαύρη βίβλο» για το μέλλον του λαού. Μόνο που το υπόμνημα αυτό είναι και η κατευθυντήρια γραμμή των πολιτικών που απεργάζονται σε βάρος του λαού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ως πιστοί υπηρέτες των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι έχουν πολλά και σοβαρά δείγματα γραφής της πολιτικής των δύο κομμάτων. Είναι πια ξεκάθαρο τι εννοούν και τα δύο κόμματα όταν κάνουν σημαία τους την πολιτική των λεγόμενων «μεταρρυθμίσεων» και της «ανταγωνιστικότητας». Το ζούμε χρόνια τώρα. Ολα αυτά που περιγράφουν οι εμποροβιομήχανοι στη λίστα των αντιδραστικών αξιώσεών τους κι ακόμα χειρότερα, περιμένουν τους εργαζόμενους την επομένη των εκλογών, εάν δε δώσουν ηχηρό μήνυμα αντίστασης, μήνυμα ότι είναι αποφασισμένοι να τα εμποδίσουν. Η «ισχυρή αυτοδυναμία» που ζητούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι το μέσο με το οποίο πιο εύκολα εκτιμούν ότι θα μπορέσουν να προωθήσουν τα αντιλαϊκά τους σχέδια. Οι εργαζόμενοι μπορούν να βάλουν φρένο σ' αυτά τα σχέδια. Μπορούν να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες τους και να προλάβουν τα χειρότερα. Να αποδυναμώσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να καταδικάσουν την πολιτική τους και τη νέα αντιλαϊκή επίθεση. Οσο πιο ισχυρό είναι το λαϊκό κίνημα, όσο πιο δυνατή και συντονισμένη είναι η αντίσταση που θα συναντήσουν, τόσο πιο δύσκολο θα είναι γι' αυτούς να καταφέρουν να πραγματοποιήσουν τα αντιλαϊκά τους σχέδια. Γι' αυτό την άλλη Κυριακή πρέπει να «μαυριστούν» και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και, ταυτόχρονα, να ενισχυθεί αποφασιστικά το ΚΚΕ.