Κάθε φορά, την επόμενη των εκλογών αρχίζει η κουβέντα των αριθμών. Βγαίνουν οι παλιές εφημερίδες, στρώνονται στο τραπέζι οι παλιοί αριθμοί και αρχίζουν οι συγκρίσεις. Εκεί χάσαμε, εκεί κερδίσαμε. Στον τάδε νομό πιάσαμε το στόχο, αλλού όχι. Δε λέω, είναι ευχάριστο το παιχνίδι των αριθμών, όταν, μάλιστα, οι αριθμοί που μετράς είναι πόντοι του κέρδους και της νίκης. Γι' αυτό και ποτέ δε μετράμε τα χρόνια που μας πάνε στο «τέλος». Δεν ασχολούμαστε, θέλω να πω με τους πόντους της ήττας. Γιατί, κακά τα ψέματα, η ηλικία δεν είναι μόνο ωριμότητα είναι ταυτόχρονα και μια οδυνηρή ήττα. Η Νίκη όμως δε μετριέται με αριθμούς. Δεν έχει βάρος η Νίκη, ούτε μέγεθος. Δε μετριέται με το από εδώ ίσα με κει ούτε με το πόσο προς τα πάνω. Η Νίκη μετριέται με την ουσία της. Τις εσωτερικές, τις κρυφές της διαστάσεις. Κι αυτές οι διαστάσεις δεν είναι ούτε έκταση ούτε ποσότητα.

Θέλω να ξαναπώ πως τη Νίκη δεν μπορείς να τη μετρήσεις με αριθμούς, αλλά με την αλλαγή που συμβαίνει στο ίδιο σου το σώμα. Με την ανατροπή της ίδιας της πραγματικότητας. Αυτή την ανατροπή που κάνει τη νύχτα μέρα, το κλωνάρι του βασιλικού χαρμόσυνο λάβαρο, το κόκκινο κρασί, ποταμό τροπαιούχο. Γι' αυτό πιστεύω πως την εκλογική του Νίκη το Κόμμα δεν πρέπει να τη μετρήσει με αριθμούς. Το πού πήγαμε πάνω και πού κάτω δεν έχει σημασία. Το τι ρόλο έπαιξαν τα χαμόγελα και οι σφιχτές χειραψίες, κι αυτό δεν έχει σημασία. Στο κάτω κάτω και οι άλλοι χαμογελούσαν και οι άλλοι έσφιγγαν τα χέρια των άλλων.

Μιλούσαμε γι' αγώνες που έχουμε μπόλικους στο κελάρι μας. Περιγράφαμε μια άλλη κοινωνία όχι με άδειες λέξεις και καλοπληρωμένα συνθήματα, αλλά με παραπομπές στην ίδια την Ιστορία. Ζωγραφίζαμε με κόκκινη μπογιά στα περήφανα πανό μας την ίδια τη ζωή, όπως είναι: πληγωμένη, μίζερη, ταλαιπωρημένη. Αποκαλύπταμε με επιχειρήματα στον κόσμο της δουλιάς, στον απόμαχο, στο νεολαίο, στον άρρωστο, στον αποκλεισμένο το σκοτεινό του αύριο και τον προσκαλούσαμε να έρθει κοντά μας, δίπλα μας όχι από κάτω μας. Να είμαστε μαζί στην ανυπακοή και στην αντίσταση. Να αντεπιτεθούμε μαζί κι ας είναι μπροστά μας η ανηφόρα. Τον πείσαμε πως εμείς ξέρουμε ν' ανεβαίνουμε. Ως τα τώρα, εξάλλου, μόνο ανηφόρες είχαμε μπροστά μας. Ούτε γλιστράμε εμείς ούτε παραπαίουμε. Ξέρουμε τι θα πει μεροκάματο, πώς πρέπει να είναι γραμμένα τα βιβλία, πώς πρέπει να είναι χτισμένα τα σχολειά. Ξέρουμε τα σχήματα του πολιτισμού και το ρόλο που παίζει στην καθημερινή μας ζωή. Ξέρουμε καλά τι θα πει το δάσος να είναι πράσινο και όχι μαύρο. Τι θα πει η θάλασσα να είναι γαλάζια και ελεύθερη και όχι λαβωμένη κάτω από τις βίλες της πλουτοκρατίας. Γι' αυτό νικήσαμε!