Απ' την Τζένα κατεβαίνει ψυχρός αέρας. Φθινοπώριασε. Η γη, σαν τη λεχώνα, αφού γέννησε τα φρούτα της, τα καλαμπόκια της, τα στάρια της, συνέρχεται. Παιδεύτηκε από το λίβα, αλλά γέννησε. Περιμένει τώρα, τυλιγμένη τη φθινοπωρινή ησυχία, τη βροχή και ονειρεύεται το υνί, το όργωμα και τη σπορά. Πού θα πάει; Η άνοιξη θα ξανάρθει.

Πιάσε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Το σηκώνει ο καιρός. Το ζήτησε ο κόκκινος, που καθόταν σ' ένα τραπεζάκι και ξεφύλλιζε το «Ριζοσπάστη». Στην τηλεόραση παίνευαν τον Σαρκοζί, που δεν ανέχεται την ανισότητα. Τ' ακούτε; Για σας τα λένε. Κι εδώ τα 'χουν με την ανισότητα και θα επιχειρήσουν να την άρουν.

Εγώ είμαι ενάντια στην ανισότητα, είπε ο Νεοδημοκράτης. Είναι κανείς από εμάς υπέρ της ανισότητας; Είναι, τον έκοψε ο κόκκινος. Ποιος; Εσύ και ο Πασόκος. Πλάκα κάνεις; Καθόλου. Μιλάω σοβαρά. Είμαι εγώ, ρε, υπέρ της ανισότητας, που μου βγαίνει ο πάτος στη δουλιά και χαΐρι δεν έχω; Είσαι. Δεν ψηφίζεις κι εσύ πολιτική, που η ουσία της είναι η ανισότητα; Αλλο αυτό. Καθόλου άλλο. Στην ψήφο τη δική σας στηρίζεται η εφαρμογή της πολιτικής τους. Δε λένε, κάθε φορά που γίνονται κυβέρνηση, το πρόγραμμά μας το έχει εγκρίνει ο ελληνικός λαός; Κατάλαβες, γιατί δεν έχει καμιά αξία τι νομίζει ο καθένας για τον εαυτό του;

Απότομα σιωπήσαμε. Με τούτους τους κόκκινους κουβέντα δεν πρέπει να ανοίγεις. Ορίστε, μας αύξησε την πικράδα, που έχουμε. Δεν είναι μόνο αυτό. Από πολύ βαθιά μας ξεκίνησε κι όλο ανεβαίνει ένα αίσθημα ανεξήγητης ενοχής. Αντί ο Σαρκοζί ν' ανεβάσει τις συντάξεις, πάει, στο όνομα της ισότητας, να τις κατεβάσει. Οπως ακριβώς άρχισε κι εδώ με τους νόμους του Σιούφα και του Ρέππα. Χαϊβάνια δεν είμαστε. Καταλαβαίνουμε. Να δεις που τα παιδιά μας ψήφισαν αλλιώτικα.

Ολα αυτά από μέσα μας τα λέγαμε. Ντρεπόμαστε να τα φανερώσουμε. Κι ας είμαστε ο ένας στο μυαλό του άλλου. Ιδιωτικοποίηση, ιδιωτικοποίηση. Φαγώθηκαν. Να 'χαμε τουλάχιστον κανένα όφελος. Τίποτε. Ολα ακριβαίνουν. Και η ληστεία; Αυτήν πώς να την αντέξεις; Πας στην τράπεζα να στείλεις στο γιο σου το φοιτητή τη σύνταξη ΟΓΑ του παππού του και το λησταρχείο σού κρατά ένα ευρώ, δηλαδή 341,75 δραχμές, όσο πέντε, περίπου, κιλά ροδάκινα, με βάση την τιμή που πουλάμε. Την ανισότητα τη ζούμε στο πετσί μας. Τη χτυπάς; Εδώ σε θέλω. Τέτοια λέγαμε από μέσα μας και να 'χεις τον κόκκινο ν' απολαμβάνει το μπρούσκο κρασί του.

Πιάσε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και σε μένα, είπε ένας. Κάντα δύο, τρία. Κάντα πέντε. Φέρε σε όλους. Το τραβάει ο καιρός. Μη χολοσκάτε, είπε ο κόκκινος, τσουγκρίζοντας το ποτήρι του με τα δικά μας. Ο κόσμος, έτσι κι αλλιώς, θα γίνει κόκκινος. Το λέει και το τραγούδι. Κάπελα, βάλτο δυνατά, να τ' ακούσουμε όλοι. Και το ακούσαμε δυνατά, πολύ δυνατά. Ναι, μωρέ, ο κόσμος θα γίνει κόκκινος. Στην υγειά, τότε, του κόσμου, είπαμε και σηκώσαμε τα ποτήρια...