Μετά την εξαιρετική σκηνική «ανάγνωση» του βίου και έργου του Λαπαθιώτη, ο δημιουργός του θιάσου «Οχι παίζουμε», Γιώργος Σαχίνης, στράφηκε σ' έναν άλλο σημαντικό - και ξεχωριστό βιοεργογραφικά, όπως και ο Λαπαθιώτης - δημιουργό των αρχών του 20ού αιώνα. Τον δραματουργό, σκηνοθέτη, δημιουργό της ριζοσπαστικής για την εποχή της «Νέας Σκηνής» και πεζογράφο Κωνσταντίνο Χρηστομάνο. Γόνος μεγαλοαστών, δόκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, δάσκαλος, λάτρης και συγγραφέας του αυτοβιογραφικού «Βιβλίου» της Αυστριακής βασίλισσας Ελισάβετ (Σίσυ), δύσμορφα ανάπηρος από ατύχημα στα παιδικά του χρόνια, ερωτικά τραυματικός, αλλά και πνεύμα ανήσυχο κοινωνικά και συνειδητός δημοτικιστής, το 1908 γράφει το εν πολλοίς αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «Η κερένια κούκλα», που διασκευάστηκε για το θέατρο από τον Παντελή Χορν (1915), μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο (1916 και 1958) και στην τηλεόραση (1987). Σ' αυτό το ρεαλιστικά λυρικό μυθιστόρημα βασίστηκε το θεατρικό έργο του Ακη Δήμου «Το αίμα που μαράθηκε», μετά από παραγγελία του θιάσου «Οχι παίζουμε». Η δραματουργική μεταφορά του Ακη Δήμου ευτύχισε, καθώς όχι μόνο ενοποιεί και εξυψώνει εξαιρετικά το ρεαλισμό της πλοκής και των προσώπων με τις λυρικές εξάρσεις του μυθιστορήματος, αλλά και συμπυκνώνει τον κοινωνικό χώρο, το χρόνο, τα κυρίαρχα χαρακτηρολογικά και ψυχολογικά στοιχεία και το δράμα και των τεσσάρων κύριων προσώπων του μυθιστορήματος. Της αριστοκρατικής, πανέμορφης σαν κερένια κούκλα, άτεκνης Βιργινίας (πρόσωπο που καθρεφτίζει την Σίσυ), που το αίμα της μαράθηκε από τη φθίση. Του καλλιτέχνη ξυλουργού άντρα της, Νίκου. Της φτωχής εξαδέλφης και υπηρέτριάς της, Λιόλιας, που σμίγει ερωτικά με τον Νίκο και κυοφορεί το παιδί τους, που όμως το αίμα του θα «μαράνει» η μοιχός συνείδησή τους, το «φάντασμα» της Βιργινίας. Το τέταρτο πρόσωπο, η «Τρίτη γυναίκα», είναι ένα αμφίφυλο και αλληγορικό προσωπείο του Χρηστομάνου. Το ποιητικό κλίμα του έργου ευεργετήθηκε με την ατμοσφαιρικότατη, ευφάνταστα, αλλά και μετρημένα ευρηματική σκηνοθεσία του Γ. Σαχίνη, με τα λιτά, αλλά πολύ καλαίσθητα σκηνικά και κοστούμια του Γιάννου Σκουρέλη, την ενδιαφέρουσα σύνθεση και τα τραγούδια εποχής που επέλεξε ο συνθέτης Κώστας Δαλακούρας, την εκφραστική κινησιολογία της Ειρήνης Αλεξίου. Και με τις αισθαντικές ερμηνείες των Τζίνας Θλιβέρη, Αγγελικής Λεμονή, Γεωργίας Τσαγκαράκη και του Γιωργή Τσαμπουράκη.

Στο Δώμα του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» παρουσιάζεται μια άκρως ενδιαφέρουσα, βιωματικού χαρακτήρα, θεατρική συνδημιουργία τεσσάρων μεταναστών καλλιτεχνών, που αξίζει κάθε έπαινο και την ανταπόκριση κάθε προοδευτικού ανθρώπου. Πρόκειται για το έργο «Ενας στους δέκα», σε κείμενα και σκηνοθεσία του γνωστού, αποδειγμένα ταλαντούχου, από Ελληνίδα μάνα και Αλβανό πατέρα, ηθοποιού Λαέρτη Βασιλείου, που εικοσάχρονος μετανάστευσε με την οικογένειά του στην Ελλάδα και ερμηνευτές τρεις ακόμη ηθοποιούς, επίσης μετανάστες δεύτερης γενιάς, που παιδιά ήρθαν στην Ελλάδα. Εδώ βίωσαν την πολύμορφη, σκληρότερη για τους μετανάστες, κοινωνικο-πολιτική, εργασιακή, ηθική, ψυχολογική, σεξουαλική εκμετάλλευση και τη ρατσιστική τύφλα, ακόμα και στα ελληνικά σχολεία όπου μαθήτευσαν. Κι εδώ, παρά τις δυσκολίες, παράλληλα με τη βιοπάλη τους, σπούδασαν σε σχολές θεάτρου. Τέσσερις νέοι άνθρωποι έκαναν τέχνη, τέχνη αληθινή και συγκινητική, κοινωνικά κριτική και θεατρικά ελκυστική, τα βιώματα της σύγχρονης οικονομικής προσφυγιάς. Η καταγγελτική θεματολογία, η νοηματική πυκνότητα, η φαινομενική ελαφράδα, το θεόπικρο χιούμορ, η σεναριακή δομή των κειμένων, συνδυασμένη με στατιστικά στοιχεία για τους μετανάστες στην Ελλάδα, χαρακτηριστικό απόσπασμα από τα «Γεωργικά» του Βιργιλίου για την εκμετάλλευση των μεταναστών στην αρχαιότητα και με ένα σχετικό, μελαγχολικά αισθαντικό ποίημα του Χριστόφορου Λιοντάκη για την ανατροπή των σοσιαλιστικών οραμάτων, ευδοκιμούν και παραστασιακά. Με την απέριττη, γοργόρυθμη, «κινηματογραφική» σκηνοθεσία, το βίντεο (Ελένη Αγγελοπούλου) που καυτηριάζει την ελληνική τηλεοπτική σαβούρα, το σκληρά γυμνό σκηνικό (Αγγελος Μπεντη), τα αρμόζοντα σύγχρονα κοστούμια (Παναγιώτα Κοκκορού), την εύστοχη και καλοδιδαγμένη κινησιολογία (Μαριέλα Νέστορα), τις μουσικές και τα τραγούδια - εύγλωττα σχόλια για τις μουσικές που έθρεψαν τα παιδικά χρόνια των τριών προσώπων του έργου (λ.χ. «Η Διεθνής», εμβατήρια του Κόκκινου Στρατού, παραδοσιακά τραγούδια της πατρίδας τους), για τον πολιτιστικό ξεριζωμό των μεταναστών και τον «εξαμερικανισμό» της συμπεριφοράς και των γούστων τους στη δεύτερη «πατρίδα» τους. Τα κείμενα και η σκηνοθεσία, κυρίως, ευδοκιμούν με τη βιωματική, ολόψυχη υποκριτική κατάθεση των αξιόλογων ηθοποιών, των οποίων τα ονόματα έχουν τα πρόσωπα του έργου. Τους αναφέρουμε βάσει της διανομής: Ο Δαβίδ Μαλτέζε, γεννήθηκε στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Ο Κρις Ραντάνοφ γεννήθηκε στο Ρούσε της Βουλγαρίας. Ο Ενκελεντ Φεζολάρι γεννήθηκε στο Πόγραδετς της Αλβανίας.